Ή έτσι τουλάχιστον λένε. Δεν ξέρω. Δεν τα πάω και πολύ καλά με την αίσθηση του χρόνου. Ούτε και με την καρτερικότητα.

Άνθρωποι που δεν συναντιούνται ποτέ. Όσο και να το επιθυμούν. Οι ζωές τους είναι γραμμές παράλληλες. Δεν τέμνονται. Δεν έχουν κανένα σημείο τομής-επαφής. Γιατί;

Γιατί σε προσπερνάνε; Γιατί μας προσπερνάνε; Μήπως κάποια ανώτερη δύναμη γελάει μαζί μας; Και πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτή η φαρσοκωμωδία;

Συμπτώσεις. Ατυχή συμβάντα. Το αποτέλεσμα πάντα παραμένει το ίδιο. Άνθρωποι που δεν συναντιούνται. Ψυχές που δεν ενώνονται. Η στιγμή που επιθυμείς, να δεις τον άνθρωπο που θες, να ανταμώσουν οι κουβέντες σας, να νιώσεις την φυσική του παρουσία, δεν έρχεται ποτέ.

Βλέπεις πλαγιομετωπικά τον έρωτα. Σχεδόν την πίσω όψη του. Προχωράει. Προσπερνάει. Άλλη φορά λες θα τύχει να μιλήσετε και να ανταλλάξετε βέλη.

Συναίσθημα βαθύ ή επιφανειακό; Επιθυμεί να μοιραστεί με τον άλλο. Να βιωθεί. Η στιγμή να μη χαθεί και να μη μείνει απωθημένη και ανεκπλήρωτη. Ευχή και δάχτυλα που σταυρώνουν.

Η στιγμή, όμως, χάνεται . Και η ευκαιρία χάθηκε. Δεν συναντήθηκαν πάλι.

Γράφει η Ελένη Πολυματίδου

Πηγή: exostispress.gr