Στα χρόνια που δουλεύω, κάτι που παρατηρώ να παραμένει το ίδιο είναι η ανάγκη του ανθρώπου για μαγικές συνταγές και γρήγορες, έτοιμες λύσεις. Ένα μεγάλο ποσοστό ζητά χωρίς κόπο και προσπάθεια από τη μεριά του να αλλάξει η ζωή του, ο εαυτός του, οι σχέσεις του, χωρίς το ίδιο να αναλαμβάνει κάποιο ενεργό ρόλο σε αυτή τη διαδικασία! Ενώ πρόκειται για τη δική του ζωή όχι τη ζωή κάποιου τρίτου...

Ἦταν ὡραῖο αὐτό τό καλοκαίρι
Ὡραῖο ἀλλά κι ἐπικίνδυνο

"Απροετοίμαστοι, κάνουμε τα βήματα προς το "απόγευμα" της ζωής. Ακόμη χειρότερα, εμείς κάνουμε αυτά τα βήματα με την ψεύτικη προϋπόθεση ότι οι αλήθειες μας και τα ιδανικά μας θα μας θα συνεχίσουν να μας χρησιμεύουν. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε το "απόγευμα" της ζωής σύμφωνα με το πρόγραμμα του "πρωινού" της ζωής, γι 'αυτό ότι ήταν μεγάλο το πρωί θα είναι λίγο το βράδυ και ό, τι το πρωί ήταν αλήθεια, το βράδυ θα έχει γίνει ένα ψέμα." Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ

Πάει πια το καλοκαίρι
θαρρείς και δεν υπήρξε.
Στη λιακάδα είναι ζεστά,
μα αυτό δε φτάνει.

Αυτά συμβαίνουν μόνο στις σκανδιναβικές χώρες: η Σουηδία και η Νορβηγία βρίσκονται σε έναν ανεπίσημο πόλεμο για τα δεκάδες φορτηγά που περνούν τα σύνορα κάθε μέρα μεταφέροντας πολύτιμα φορτία σκουπιδιών.

"... «Ναι, αλήθεια, ήρθατε την κατάλληλη στιγμή», του είπε.
«Το ξέρω»
Ωστόσο, κάτι της διέφευγε: «Μα γιατί; Γιατί ψάξατε να με βρείτε;»

Δώσε όνομα στο... συναίσθημά σου!

Τα πρώτα χρόνια της ζωής τους τα παιδιά κάνουν τα πρώτα βήματα για να μπορέσουν να επικοινωνήσουν με τον κόσμο. Περνούν από πολλά συναισθηματικά στάδια και μέσα σ' αυτά τα χρόνια παρατηρούμε πολλές αλλαγές στα συναισθήματα και στις κοινωνικές τους δεξιότητες.

Είναι στον ορίζοντα... κάνω δύο βήματα, απομακρύνεται δύο βήματα. Κάνω δέκα βήματα και ο ορίζοντας τρέχει δέκα βήματα μακριά. Όσο και να περπατάω, δεν θα τη φτάσω ποτέ. Τι χρησιμεύει τότε η ουτοπία; Σ" αυτό χρησιμεύει: στο να περπατάς.

Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια.

Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού, που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας.

Είναι κοινή διαπίστωση μεταξύ συναδέλφων ότι οι άντρες πιο δύσκολα επισκέπτονται τον ψυχολόγο και πολύ πιο σπάνια δεσμεύονται σε μακροχρόνια θεραπεία. Μήπως οι άντρες έχουν καλύτερους μηχανισμούς προσαρμογής, μήπως είναι γονιδιακό, ή μήπως είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο όπου παραδοσιακά οι γυναίκες ασχολούνται με την ποιότητα της σχέσης και οι άντρες με τα υλικά αγαθά που απαιτεί η σχέση;

Μερικές φορές μπορεί κανείς να αναρωτιέται ποια είναι τα βήματα που πρέπει να κάνει για να εκπληρώσει τον στόχο της επιτυχίας ή ποιες είναι οι δεξιότητες που πρέπει να έχει για να το κατορθώσει. Κι όσο περισσότερο μελετά κανείς μία δεξιότητα, τόσο περισσότερη ενέργεια και χρόνο απαιτεί. Τα σχετικά αναφέρει σε άρθρο του στο Linkedin ο δρ Τράβις Μπράντμπερι, γνωστός συγγραφέας βιβλίων αυτοβοήθειας στις ΗΠΑ.

«...Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να περάσουμε πλάι από την ευτυχία μας δίχως να την αναγνωρίσουμε: να περιμένουμε ένα θαυμαστό συμβάν που, κάποια μέρα, θα δικαιώσει ολόκληρη την ύπαρξή μας, δίχως να αντιλαμβανόμαστε πως το θαύμα υπάρχει μέσα στο συμβάν που βιώνουμε∙ να πιστεύουμε πως η ζωή μας, που για την ώρα δεν είναι παρά μια συγκεχυμένη κατάσταση, σύντομα θα αποκτήσει μια φοβερή ένταση: εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αναβολή των ηδονών, που μοιάζει αλλόκοτα με τη θρησκευτική άσκηση.