"Λέω να ξεκινήσουμε με το Άλφα. Και να φτιάξουμε ένα μικρό ερωτικό λεξικό. Και να το βάλουμε σε λειτουργία από την πρώτη κιόλας μέρα του καινούργιου χρόνου. Θα είναι ένα λεξικό φτιαγμένο με κόπο και θα τελεί υπό την προστασία των Μεγάλων Πατέρων, Ρολάντ Μπαρτ, Ζορζ Μπατάιγ, Μαρκησίου Ντε Σαδ, Μορίς Μπλανσό, Ναγκίζα Οσίμα, Σαρλ Μποντλέρ και άλλων θηρίων, που δέσμευσαν την ερωτική μας συνείδηση και πιο πολύ τον ερωτικό μας λόγο".

"Και να θυμάσαι τις παλιοκαραβάνες που το πάλεψαν γερά: τον Χέμινγουεϊ, τον Σελίν, τον Ντοστογέφσκυ, τον Χάμσουν. Αν νομίζεις πως αυτοί δεν τρελάθηκαν σε μικρά δωματιάκια, όπως τώρα εσύ, δίχως γυναίκα, δίχως φαΐ, δίχως ελπίδα, δεν είσαι ώριμος ακόμη. Πιες περισσότερη μπύρα, υπάρχει καιρός. Κι αν δεν υπάρχει, καλά είναι κι έτσι."

Τα σημερινά παιδιά δεν πάνε καλά. Μπορεί να είναι υγιέστερα, αλλά είναι υπερκινητικά, έχουν προβλήματα στο σχολείο και δυσκολεύονται να αυτονομηθούν. Τι φταίει; Ο υπερβολικός φιλελευθερισμός στο σπίτι, απαντά ο πιο γνωστός παιδίατρος της Γαλλίας.

Τα πρώιμα βιώματα αποστέρησης έχουν για το παιδί δύο επιπτώσεις. Η πρώτη επίπτωση είναι ότι μαθαίνει να παραιτείται πρόωρα, οπότε αναστέλλεται παντού η δυνατότητα του να διεκδικεί. Όποιος όμως δε διεκδικεί και δεν μπορεί να πάρει, δύσκολα μπορεί να αποφύγει το συναίσθημα της ζήλειας, όταν μάλιστα βλέπει τους άλλους να παίρνουν χωρίς ενδοιασμό, αυτό που ο ίδιος δεν τόλμησε ποτέ να απαιτήσει.

Η οικογένεια είναι ένα σύστημα, δηλαδή μια ομάδα ατόμων που αλληλεπιδρούν ως ένα λειτουργικό όλον. Οι φυσικές, κοινωνικές και συναισθηματικές λειτουργίες των μελών της οικογένειας βρίσκονται σε βαθιά αλληλεξάρτηση, ώστε οι αλλαγές σ' ένα μέρος του συστήματος να έχουν αντίκτυπο σε άλλα μέρη του. Κάθε μέλος στην οικογένεια, αναλαμβάνει ασυνείδητα έναν ρόλο, με στόχο να διατηρηθούν οι ισορροπίες στην οικογένεια.

Στην άκρη του κήπου, κάτω από μια γέρικη πολύκλωνη μηλιά, καθόταν μια νεαρή χωρική και μασουλούσε. Δίπλα της, πεσμένος στα γόνατα, ένας νεαρός με φαρδιές πλάτες μάζευε τα μήλα που είχε ρίξει στο χώμα ο αέρας. Τα άγουρα τα πετούσε στους θάμνους και τα γινωμένα τα πρόσφερε ερωτικά, με τη φαρδιά γκρίζα παλάμη του στη Δουλτσινέα του.

Λίγοι μήνες έχουν περάσει μόνο από την προβολή της ταινίας «Πενήντα αποχρώσεις του γκρι» και ακόμη δεν έχει ξεθυμάνει ο παροξυσμός των θαυμαστών που διαβάζουν μανιωδώς τη συνέχεια του στα επόμενα βιβλία. Ο Mr Grey και η δεσποινίδα Anastasia Still μετατράπηκαν σε πρότυπα μίμησης για πλήθος θαυμαστών, οι οποίοι αναπαρήγαγαν πιστά σκηνές της ταινίας και έτρεξαν να προμηθευτούν ερωτικά βοηθήματα από sex shops προκειμένου να βιώσουν έστω λίγη από τη «σπίθα» των δυο πρωταγωνιστών.

Το μέγεθος και οι αυλακώσεις του εγκεφάλου που χώρισαν τους ανθρώπους από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο χωρίζουν και τους ίδιους (με την επίδραση και του περιβάλλοντος όπου αναπτύσσονται), ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, φύλου, πλούτου, σπουδών, ιδεολογίας, σε δύο βασικές κατηγορίες: στους ΕΞΥΠΝΟΥΣ και στους ΒΛΑΚΕΣ. Αν και η μεταξύ τους διάκριση δεν είναι δύσκολη, όσοι ανήκουν στην πρώτη κατηγορία δεν το λένε και όσοι ανήκουν στη δεύτερη δεν το ξέρουν.

Η ζωή μας όλη είναι μία αφήγηση. Η αφήγηση της ιστορίας μας. Ένα βιβλίο όπου εμείς είμαστε ο συγγραφέας του. Από όταν γεννιόμαστε αφηγούμαστε όλα όσα ζούμε, με την δική μας γλώσσα, με τα δικά μας γυαλιά. Ήδη από μικρά παιδιά προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε στον άλλον τα προσωπικά μας βιώματα, τις σκέψεις, τα συναισθήματά μας.

Κάποιες σχέσεις γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν αποκλειστικά στο κεφάλι μας. Είναι σχέσεις που πλάθουμε με τη φαντασία μας όταν η σύναψη αληθινής σχέσης με εκείνον που επιθυμούμε δεν είναι δυνατή, είτε επειδή εκείνος αγνοεί τα συναισθήματά μας, είτε επειδή τα γνωρίζει μεν, αλλά δεν μπορεί ή δεν θέλει να τα ανταποδώσει. Είναι σχέσεις – φαντάσματα που τρέφονται αποκλειστικά με ψευδαισθήσεις: Ότι μοιραζόμαστε μια ισχυρή σύνδεση με τον άλλον.

Η σύγκριση είναι μια ύπουλη μολυσματική νόσος που διαβρώνει την προσωπικότητα. Ξεκινά από την παιδική ηλικία. Οι γονείς προκειμένου να παραδειγματίσουν και να κινητοποιήσουν τα παιδιά τους, διαρκώς τα συγκρίνουν με άλλα παιδιά.

Τι φέρνει την ευτυχία; Παραπλανητικό το ερώτημα, θα έλεγε ο Επίκουρος, γι' αυτό και αιώνια βασανιστικό. Αφού σημασία δεν έχει τι φέρνει την ευτυχία, αλλά τι είναι ευτυχία.