σαν παλιό αρχοντόσπιτο που ρημάζει
Yves Marchand & Romain Meffre
Καθόρισαν και θα επηρεάζουν την πολιτική ζωή για λιγότερο από μια δεκαετία. Ένα χτύπημα των δαχτύλων στον ιστορικό χρόνο. Ψεύτικα διλήμματα και ανάξια λόγου ερωτήματα που θα κρέμονται πάνω από τον δημόσιο διάλογο σαν σκισμένες και ξεθωριασμένες αφίσες που δεν έχουν μήνυμα πια να μεταδώσουν. Σαν κουρελιασμένα πανό με ξεφτισμένα και άκαιρα συνθήματα σε λάθος τόπο.
Κάθε υποτιθέμενη θέση θα είναι απλά μια ριπή αέρα που θα τα κουρελιάζει ακόμα περισσότερο: όχι στο μνημόνιο, στην τρόικα, στο ευρώ. Να μην πωληθεί η ΔΕΥΑ, ο ΟΣΕ, να μην κλείσει το Δημοτικό Ραδιόφωνο, το Δημοτικό Θέατρο, το τριθέσιο Δημοτικό, το νοσοκομείο «Η Αγία Ταβιθά». Κουρέλια στον Άνεμο.
Όπως τα παλιά αρχοντόσπιτα που ρημάζουν μαζί με τους ενοίκους τους. Πρώτα οι κήποι μαραίνονται, ύστερα ξεφλουδίζουν οι μπογιές στα μπαλκόνια, τα κάγκελα σκουριάζουν μέχρι να φυτρώσουν αγριόχορτα ανάμεσα στα πλακάκια της βεράντας. Κάθε κεραμίδι που στάζει, κάθε τζάμι που σπάε, μένει ως έχει. Τίποτα δεν αλλάζει εκεί και τίποτα δεν θυμίζει τις παλιές ένδοξες μέρες παρά μόνο το ντύσιμο των ενοίκων που παραπαίει ανάμεσα στο τριώδιο και στην κομψότητα, με το τριώδιο να νικά συνήθως κατά κράτος.
Τίποτα δεν αλλάζει τη μοίρα τους, ούτε η απόφαση να μην πουληθούν ούτε αυτή να παραμείνουν κατοικίες. Ο ίδιος θάνατος, η ίδια αναγκαστική απόσυρση σαν μια φυσική εξελικτική επιλογή. Το ίδιο σαν με τους «θεσμούς» που δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή τους πριν τους δημιουργήσουμε, και τώρα τους υπερασπιζόμαστε. Τριάντα χρόνια πριν, κανείς δεν ήξερε τι είναι ΔΕΥΑ, ενώ πριν εικοσιπέντε χρόνια τα δημοτικά ραδιόφωνα ήταν όργανα στα χέρια των εχθρών του σοσιαλισμού. Οι ίδιοι που τότε τα πολέμησαν με πάθος τώρα τα υπερασπίζονται. Με το ίδιο πάθος που μάλλον δεν αποτελεί συναίσθημα αλλά μέρος του σκηνικού. Σαν το ξύλινο παντζούρι του αρχοντόσπιτου που μια - μια χάνει τις γρίλιες του. Έτσι σβήνει το αβάσιμο πάθος. Παράλληλα και σύγχρονα με το φως στα μάτια των ενοίκων.
Μέχρι τότε, οι ίδιοι άνθρωποι θα προβάρουν τα ίδια λόγια με τον ίδιο στόμφο. "Ενότητα, προοδευτικές δυνάμεις, πρωτοβουλία, σύγκλιση, αγωνιστικός παλμός, αντίσταση, πάλη ενάντια στην αντίδραση, αντιλαϊκός, επίθεση, πλουτοκρατία, όχι, ενάντια, αντί" και άλλες πολλές που μου διαφεύγουν προσωρινά. Λέξεις που βαλμένες στην κατάλληλη σειρά από καλούς τεχνίτες προκαλούν περίεργη ευφορία και ψυχική ανάταση σε ακροατήρια. Λέξεις κενές με μόνο περιεχόμενο τον στόμφο και τις σπασμωδικές κινήσεις του ρήτορα. Ίδιες νευρόσπαστου στα χέρια νευρικού χειριστή.
Σ’ έναν παράλληλο κόσμο, άνθρωποι προσαρμόζονται, πεινούν, πονούν, μάχονται, αλλάζουν επώδυνα. Ανοίγουν νέα ορύγματα, χαράσσουν νέες γραμμές, στήνουν νέες συμμαχίες και επιζούν. Διαβάζουν το σήμερα στα σύννεφα, στη γη, στ’ αστέρια και όχι στις παλιές γραφές. Μαντεύουν την πορεία των αύριο, τα σχεδιάζουν και σχεδιάζουν γι’ αυτά. Σ’ έναν παράλληλο κόσμο οι άνθρωποι βρίσκουν πατήματα σε αυτό που ήρθε και δεν μπήγουν τα νύχια τους σε αυτό που έφυγε ήδη. Σ’ έναν παράλληλο κόσμο, κάποιοι χτίζουν το αύριο και τα νέα του αρχοντόσπιτα. Μικρότερα ίσως, λιγότερο εντυπωσιακά αλλά είναι μια αρχή. Σ’ ένα παράλληλο κόσμο τα παιδιά μεγαλώνουν μαθαίνοντας για το παρελθόν μέσα από διηγήσεις που μοιάζουν σαν παραμύθι. Σ’ έναν παράλληλο κόσμο, ο κόσμος μας, ο κόσμος τους, έχει ήδη αρχίσει να μυρίζει παρελθόν.
