Προς εκείνους, εκείνες και τους άλλους,
Δύο «όχι» έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου. Το γνωστό: «Με θες; ΟΧΙ» και το λιγότερο γνωστό εθνικό «όχι». Η 28η Οκτωβρίου, χωρίς «μ», είναι μια μέρα τιμής και εθνικής περηφάνιας για τις ζωές των Ελλήνων. Σημαίες παντού και όλος ο κόσμος έξω για να τιμήσει τους ανθρώπους που θυσίασαν τις ζωές τους, για να μπορώ να γράφω εγώ σήμερα. Δεν ήταν οι μόνοι αλλά αποτέλεσαν σημαντικό μέρος της ιστορίας.
Ο καθένας από εμάς δείχνει με οποιοδήποτε τρόπο την «αγάπη» του προς την πατρίδα. Παρ όλα αυτά στην «ελεύθερη» κοινωνία μας, οι μαθητές έχουν ένα μόνο τρόπο, την παρέλαση. Για την ακρίβεια την στρατιωτική παρέλαση γιατί διαφορές δεν βρήκα. Πως γίνεται η παρέλαση; Μια γρήγορη περιγραφή λοιπόν θα μας βοηθούσε καλύτερα να φτάσουμε στο ζουμί της. Όλοι οι μαθητές, ανεξαρτήτου φύλου, θρησκείας, εθνότητας στοιχίζονται ο ένας πίσω από τον άλλον. Τα κορίτσια αλλού, τα αγόρια αλλού, οι ψηλοί μπροστά οι κοντοί πίσω, οι καλοί βαθμολογικά μαθητές «φυσικά» μπαίνουν παραστάτες και μόνο ένας θα κρατά το σημαία. Ο γυμναστής του σχολείου δίνει το σύνθημα ένα, δύο, εν, δυο και σε κάποια στιγμή γυρνούν την κεφαλήν δεξιά και κοιτούν 10 περίπου πολιτικούς, παπάδες και στρατιωτικούς, «επίσημους»... τους είπαν.
Δεν μπορεί παρά αστεία να θεωρείται η παρέλαση στην Ελλάδα σήμερα. Η παρέλαση είναι δείγμα ρατσιστικής κοινωνίας γιατί κρίνει την υπερηφάνεια και όχι μόνο κάποιου με ένα φυσικό χαρακτηριστικό που δεν μπορεί το ελέγχει (π.χ. το ύψος, το φύλο) και με έναν βαθμό. Απλές ερωτήσεις θα κάνω και εγώ όντας παλιά ο τελευταίος μαθητής στη σειρά. Γιατί τα κορίτσια ξεχωριστά και όχι μαζί με τα αγόρια; Μα στο σχολείο δεν διδάσκεται η ομαδοσυνεργατικότητα; Γιατί ο καλύτερος μαθητής να είναι παραστάτης και ένας μόνο να έχει τη σημαία; Για να καταλάβω, ο μαθητής που έγραψε 10 στα μαθηματικά είναι καλύτερος στην εθνική υπερηφάνεια και όχι για τον έπρηξε η μητέρα του να πάρει 10.
Εγώ δεν βλέπω σύνορα! Εσείς; Γιατί να νιώσω περήφανος όταν ως πατέρας βλέπω το παιδί μου να κουνιέται κάτω από τις εντολές κάποιο γυμναστή-φυρερ. Άμα θέλω, μπορώ να βρω καλύτερους τρόπους να τον τιμωρήσω, γιατί να το στείλω στην παρέλαση; Ένας άθεος μαθητής, ένας αλλοεθνής γιατί να κάνει παρέλαση και να πει και το ποίημα του στη γιορτή; Έχουν αξία για αυτόν τον μαθητή όλα αυτά; Τον έχει ρωτήσει κάνεις;
Φήμες βέβαια λένε ότι το εννοιολογικό πλαίσιο της Ιστορίας οι μαθητές δεν το κατανοούν. Αποστηθίζουν και δεν ερμηνεύουν. Δεν βρίσκουν ομοιότητες με τη σημερινή κοινωνία και δεν έχουν ιστορικές ερμηνευτικές δεξιότητες. Φυσικά όταν το σχολείο μοιάζει περισσότερο με στρατό πάρα με σχολείο, λογικό μου φαίνεται Κάγκελα στο σχολείο, τιμωρίες, προσευχή, αδυναμία έκφρασης, τήρηση εντολών, ιεραρχική τάξη. Ποια η διαφορά με τον ελληνικό στρατό; Μια μόνο, στο στρατό δεν πηγαίνουν γυναίκες... ακόμα.
Μια κοινωνία στάσιμη θα τιμά νεκρούς και ζωντανούς με τους ιδίους τρόπους. Δεν νοείται στο σχολείο τα παιδιά το 2016 να λένε το ποίημα τους, να ακούνε Βέμπο και να κάνουν παρέλαση. Η κοινωνία αλλάζει, το σχολείο όχι; Νιώθω ντροπή που έχουμε εισάγει στην έννοια της αγάπης προς το τόπο, έννοιες όπως ο ρατσισμός. Κάθε φορά, την ιδία μέρα, έρχεται στο μυαλό μου η ιδια ερώτηση του Ουγκώ «Μήπως κάναμε στρατώνες τα σχολεία;». Αλλά αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι, θα ήταν αλλιώς.
Για μια αλλαγή,
Αλέξανδρος
Υ.Γ 1: Μην μου πείτε, ότι κοντοί-ψηλοί γίνεται για λόγους αισθητικής. Τα μαθηματικά με τη συμμετρία έχουν λύσει το παραμύθι αυτό.
Υ.Γ 2: Όταν κάναμε παρέλαση στο στρατό, είχα εκφράσει την παραπάνω άποψη, τότε όλοι γέλασαν και είπαν : «Καλά ρε δάσκαλε, τρελός είσαι;». Δεν ξέρω πως ορίζεις την τρέλα.
