Όταν ο Αλέκος Παναγούλης βγήκε, το 1973, από τη φυλακή, λόγω της αμνηστίας του Παπαδόπουλου, ήταν ο πιο διάσημος κρατούμενος της ελληνικής χούντας. Εκείνη την εποχή, μια δημοσιογράφος από την Ιταλία τον επισκέφτηκε στην Αθήνα και του πήρε συνέντευξη. Έτσι, περισσότερος κόσμος έμαθε τις συνθήκες κράτησης του Παναγούλη καθώς και πως ακριβώς κυβερνούσαν τη χώρα οι πραξικοπηματίες.
Και έτσι γεννήθηκε μια όμορφη ιστορία ανάμεσα στο σπουδαίο αυτό δημοκράτη και τη δημοσιογράφο Οριάννα Φαλάτσι.
Και εκεί τελειώνουν οι γνώσεις των περισσοτέρων συμπολιτών μας για την εν λόγω δημοσιογράφο. Διότι, στην πραγματικότητα, η Οριάννα Φαλάτσι ήταν κάτι παραπάνω από απλή δημοσιογράφος και σύντροφος του Αλέκου Παναγούλη. Επρόκειτο για μια σπουδαία πολεμική ανταποκρίτρια και δημοσιογράφο, που είχε πάρει άφοβα συνεντεύξεις από μερικά σπουδαίά δημόσια πρόσωπα της εποχής της, χωρίς να διστάσει να τους θέσει δύσκολες ερωτήσεις αλλά και χωρίς να συμμορφωθεί με τους κανόνες τους.
Κυρίως, όμως, η Οριάννα Φαλάτσι υπήρξε μια λάτρης της ελευθερίας και εχθρός του ολοκληρωτισμού, με όποια μορφή και αν αυτός εκδηλωνόταν. Θρυλική έχει μείνει η συνέντευξη του Αγιατολάχ Χομεϊνί, στην Τεχεράνη, το 1979, όταν η Φαλάτσι πέταξε το τσαντόρ, που της είχαν ζητήσει να φορέσει, προκειμένου να μπορέσει να μιλήσει στον τότε ανώτατο ηγέτη του Ιράν.
Εξίσου γνωστό ήταν, όμως, το στρίμωγμα, που επεφύλαξε στον κ. Χένρυ Κίσσινγκερ, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να παραδεχθεί, αρκετά χρόνια αργότερα, ότι η συζήτησή του μαζί της ήταν η πιο ολέθρια, που είχε ποτέ με δημοσιογράφο. Αναμφίβολα, μια τέτοια άποψη από τον πιο παντοδύναμο κάποτε και σίγουρα όχι πιο «καθαρό» πολιτικό των Η.Π.Α. αποτελεί έπαινο για την εν λόγω δημοσιογράφο.
Έπειτα, ήλθε η μετάλλαξη. Όχι, η Φαλάτσι δεν άρχισε ξαφνικά να υμνεί τους ανά τη γη δικτάτορες. Άρχισε, όμως, να δείχνει, ότι οι πεποιθήσεις της για την ελευθερία είχαν κάποια όρια. Πρώτοι δέχθηκαν τις βολές της οι ομοφυλόφιλοι σε μια συνέντευξή της στο αμερικανικό PLAYBOY το 1981. Αργότερα, τα έβαλε και με το γάμο τους. Ακολούθησαν οι μετανάστες, οι αμβλώσεις και οι μουσουλμάνοι.
Ειδικά οι τελευταίοι έγιναν ο πιο προσφιλής στόχος της, μετά τς 11/9 και στα τελευταία βιβλία της εμφανίζονταν ως η μετενσάρκωση του απολύτου κακού. Προσοχή! Η εν λόγω δημοσιογράφος δεν αρκέστηκε να βάλει κατά των ισλαμιστών, όπου κανένας δεν θα είχε να της προσάψει κάτι αρνητικό, αλλά εναντίον όλων των μουσουλμάνων.
Ήταν ολοφάνερο, ότι η πάλαι ποτέ υπερασπίστρια των ελευθεριών είχε καταντήσει να συμμερίζεται τις ίδιες πεποιθήσεις με τα ίδια πρόσωπα, τα οποία αυτή κάποτε πολεμούσε. Και δεν ενοχλούνταν στο ελάχιστο.
Έτσι, τα τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε βγάζοντας κυριολεκτικά χολή κατά του συνολου των μουσουλμάνων, οι οποίοι εμφανίζονταν ως προετοιμασμένοι εδώ και καιρό να καταπιούν την Ευρώπη και τον πολιτισμό της και ως εν τοις πράγμασι εχθρικοί προς ό,τι τη θυμίζει. Τα τελευταία βιβλία της, «Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ» (!!!) και η «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ», έβριθαν τερατολογιών και ακραίων εικασιών σχετικά με την τύχη της ηπείρου μας στα χέρια των επίβουλων πιστών του Μωάμεθ.
Αν ζούσε σήμερα, τα ονόματα Ρασιντά Ντατί (μαροκινής καταγωγής υπουργός δικαιοσύνης στη Γαλλία επί κυβερνήσεως Σαρκοζύ), Χαντία Τατζίκ (πακιστανικής καταγωγής υπουργός πολιτισμού της Νορβηγίας), Τζεμ Οζντεμίρ (τουρκικής καταγωγής πρόεδρος του κόμματος των Πρασίνων στη Γερμανία ), Σατζίντ Τζαβίντ (πακιστανικής καταγωγής υπουργός πολιτισμού της Αγγλίας) και μερικά άλλα θα της προκαλούσαν κρίση πανικού και θα θεωρούνταν από αυτή ως η υλοποίηση των φόβων της περί κυριαρχίας του Ισλάμ στην Ευρώπη, και ας διακρίνονται όλοι τους για τις αποστάσεις τους από την ακραία πτέρυγα του Ισλάμ. Διότι, είπαμε, το Ισλάμ ήταν γι’ αυτή το απόλυτο κακό.
Εν ολίγοις, η πάλαι ποτέ σπουδαία αυτή πένα κατέληξε στα στερνά της να αποθεώνεται από τους ίδιους ακριβώς κύκλους, που κάποτε θα επιθυμούσαν να δουν το κεφάλι της να κρέμεται από κανένα φανοστάτη της Τεχεράνης ή της Τρίπολης (της Λιβύης), θύμα των προσώπων, που ήθελε να της παραχωρήσουν συνέντευξη. Και αυτό έγινε χωρίς την παραμικρή ενόχληση εκ μέρους της, πιστοποιώντας την τραγική κατάντια αυτής της κάποτε μαχομένης υπέρ των ελευθεριών δημοσιογράφου.
