25 Φεβρουαρίου 1973. Στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα» διαδραματίζεται ένα πρωτοφανές γεγονός στα αστυνομικά χρονικά. Ένας άντρας, διακόπτει το μουσικό πρόγραμμα και σε κατάσταση αμόκ αρχίζει να μαχαιρώνει όσους βρίσκει στην πίστα.

Γεννήθηκε ως Τζόνι Αλεν Χέντριξ στο Σιάτλ στις 27 Νοεμβρίου 1942. Ήταν 18 Σεπτεμβρίου 1970 όταν θα τον έβρισκαν νεκρό στο ξενοδοχείο Samarkand του Λονδίνου. Σε όλα αυτά τα χρόνια από τον θάνατό του, χιλιάδες κείμενα έχουν γραφτεί από ειδικούς και μη, ενώ λίγα πράγματα είναι άγνωστα για τη σύντομη ζωή του.

«Σήκω ρε συ, να σου περάσω εγώ την πίστα». Τη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχε internet και internet café. Οι υπολογιστές ήταν πανάκριβοι, όπως και οι κονσόλες παιχνιδιών. Τα μοναδικά μέρη, που μπορούσαν οι έφηβοι να διασκεδάσουν με παιχνίδια «προηγμένης τεχνολογίας», ήταν τα αποκαλούμενα «ουφάδικα», ή «ηλεκτρονικά».

Νομίζετε ότι οι Ντάλτονs είναι απλά ένα μύθευμα για το κόμικ του Λουκυ Λουκ, που δημιούργησαν οι Μορίς και Γκοσίνι;
Χάσατε. Ήταν αληθινή συμμορία, που έδρασε από το 1890 ως το 1892 και έκαναν την πρώτη ληστεία αμαξοστοιχίας το 1891.
Τα μέλη της ήταν, ο Gratton Dalton, ο William Dalton , ο Bob Dalton και ο Emmett Dalton.

Η ερωτευμένη Μαγδαληνή, ο μαύρος Χριστός και οι χίπηδες χριστιανοί ξεσηκώνουν την Αθήνα του ‘70. Η προβολή της ταινίας Jesus Christ Superstar στην Ελλάδα το 1974 ήταν επεισοδιακή και δεν επέτρεψε στους δημιουργούς της να χαρούν μια ακόμα επιτυχία.

Τα θρυλικά παπάκια των 80′ς. «Μάνα φεύγω, έχω ραντεβού για καφέ με τα παιδιά». -«Μην αργήσεις. Εσώρουχο άλλαξες; Κάλτσες;». -«Ναι ρε μάνα. Όλα τα άλλαξα, φεύγω». -«Κοίτα μη τυχόν και ανέβεις σε παπάκι. Δε θέλω παρέες με τέτοιους». -«Γιατί ρε μάνα, κέρατα έχουν;». -«Αυτό που σου λέω. Με αυτά σκοτώνονται τα παιδιά και κλείνουν τα σπίτια».

Για όσους δεν το γνωρίζετε υπάρχει ένα μέρος που ονομάζεται Taylor Camp, μία τροπική ουτοπία με θέα τον ωκεανό. Αντισυμβατικό σε όλα του το κάμπινγκ υμνούσε την απόλυτη ελευθερία τόσο στις αποφάσεις για τη λειτουργία, που παίρνονταν σύμφωνα με τα «vibes», όσο και στην παρουσία των παραθεριστών που μπορούσαν να είναι απαλλαγμένοι από κάθε είδους ρούχο. Ήταν η απόλυτη φαντασίωση των χίπις.

Τη χρονιά ’82-΄83 βγαίνουν οι περισσότεροι δίσκοι ελληνικού ρόκ και γενικά περνάει το Ρόκ σαν έννοια στο πλατύ κοινό. Τα περιοδικά, το ραδιόφωνο κι ή τηλεόραση μοιάζουν να συναγωνίζονται ποιός θα ενημερώσει καλύτερα τις μεγάλες ηλικίες, που ξαφνικά φαίνεται να έχουν μείνει πίσω στις γνώσεις τους πάνω στην ξένη μουσική.

Ένα βιντεάκι, φόρος τιμής στους ήρωες του Πολυτεχνείου