Μικρά μαγαζιά, γεμάτα με τεράστια κουτιά, στα οποία έριχνες τάλιρο ή δεκάρικο και έπαιζες Pacman, Space Invaders, Bubble Bobble, Tertris, Puzzle Bubble, Arkanoid, Phoenix, 1942, Nibbler (φιδάκι), κ.ά.

Επισήμως, βάσει του νόμου, για να μπεις σε αυτά τα μαγαζιά, έπρεπε να ήσουν άνω των 17. Πρακτικά, απλά έπρεπε να έχεις coins. Τα ουφάδικα ήταν μονίμως γεμάτα με μαθητές γυμνασίων και λυκείων.

Φυσικά, πριν κάνει η αστυνομία ντου, υπήρχε κάποιος που ειδοποιούσε και ο καταστηματάρχης φώναζε: «όσοι είστε κάτω από 17, έξω τώρα. Τώρα είπα…»

Η ορολογία του ουφάδικου

Ο «θείος ή Θεός»: Παρακολουθούσε τους πάντες και τα πάντα. Ήταν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού και όλοι έτρεμαν στην απειλή του «θα στο κλείσω», ή «θα το βγάλω από την πρίζα». Χαμογελούσε σπάνια, δεν κερνούσε ποτέ και πρόσεχε τα μηχανήματα σαν τα παιδιά του. Απαιτούσε ησυχία και καλή διαγωγή. Ενίοτε, για παραδειγματισμό, πετούσε έξω από το μαγαζί τους φασαριόζους. Αρχικά, «έστηναν» σε κρυφούς χώρους του μαγαζιού παράνομες παρτίδες χαρτιού, και αργότερα εξελίχθηκαν βάζοντας φρουτάκια.

«Φίλε το’ φαγε», ή «βοηθός»: Ο «σωτήρας» των παικτών, που έριχναν κέρμα στο μηχάνημα, αλλά το παιχνίδι δεν ξεκινούσε. «Φίλε το’ φαγε» φώναζες και μετά από επιτόπιο έλεγχο, σου έδινε πίσω το κέρμα. Ήταν συνήθως αυτοί που έδινες χαρτονομίσματα, για να στα κάνουν ψιλά και το «έπαιζαν φίρμες», λόγω θέσης. Ταυτόχρονα, έφτιαχναν καφέδες, «πασπάτευαν» τα μηχανήματα όταν χαλούσαν, έκαναν παρατηρήσεις σχεδόν σε όλους, μάζευαν τα κέρματα από τους κάδους των ηλεκτρονικών, σκούπιζαν, ή έκαναν ακόμη και τους dj, βάζοντας τη μια κασέτα πίσω από την άλλη στα κασετόφωνα.

Η συνέχεια εδώ

Πηγή: mixanitouxronou.gr