Ένα τέτοιο κλίμα κάνει βέβαια δυνατή και την έκδοση αυτού εδώ του βιβλίου. Και δεν αποκλείεται σε λίγο να δούμε πάσης φύσεως ελληνικές ταινίες και σήριαλ να εκμεταλλεύονται τον μύθο του ρόκ, όπως έκαναν με τον μύθο της μηχανής, μετά την έκδοση το ’81 του βιβλίου “Τελετές μοτοσικλέτας”. Ωστόσο
για τους παλιούς ροκάδες ή φαινομενική αυτή ακμή δείχνει απλούστατα ότι το πράγμα κάπου εδώ τελειώνει. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί το ’71 την στιγμή της μεγάλης ακμής τού ρόκ στην Ελλάδα. Η επόμενη χρονιά ήταν πεσμένη για να σβήσει απότομα ή κίνηση το ’73 με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Κι όμως στη δύσκολη εποχή που ακολουθεί, μέσα στην αδιαφορία του μεγάλου κοινού, όταν όλη η Ελλάδα γιορτάζει την απελευθέρωση της με ρεμπέτικα κι έντεχνα λαϊκά άσματα, μια μικρή μειοψηφία παιδιών κρατάει την υπόθεση τού ρόκ εν Ρολ στην Ελλάδα.
Το ρόκ βρίσκει απήχηση σε παιδιά λαϊκά, άγρια κι ακαλλιέργητα, όπως ακριβώς, θα ‘λεγες, ο Χριστιανισμός είχε βρει ανταπόκριση, τα πρώτα του χρόνια στους φτωχούς και τούς σκλάβους. Τα μηνύματα της ανταρσίας κατά τού κράτους -πατέρα, τα ιδανικά του χιπισμού, η διεκδίκηση νέων μέσων απόλαυσης, που παλιότερα αποτελούσαν προνόμιο των πλουσίων, έρχονται στην Ελλάδα με καθυστέρηση λίγων χρόνων. Οι νέοι αυτοί αρνούνται να παίξουν το παιχνίδι του κατεστημένου που μιλάει για επιστροφή στις ρίζες και ελληνικότητα, κι ανοίγουν τα μάτια και τ’ αυτιά σε ότι προοδευτικό γίνεται στον έξω κόσμο, πιστεύοντας ότι σήμερα πια τα πάντα παίζονται σε πλανητικό κι όχι εθνικό επίπεδο.
Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ. Ο Γιάννης Πετρίδης πιάνει το πνεύμα της εποχής πριν αυτό αρχίσει να γίνεται μόδα. Από το ’76 με την ραδιοφωνική εκπομπή “Ρόκ κλαμπ” κι από το ’78 με το περιοδικό “Πόπ και Ρόκ” φέρνει την νεολαία σ’ επαφή με την ξένη μουσική, που μέσα στη δεκαετία του ’70 περνάει αλματώδεις εξελίξεις. Απ’ την άλλη, η ελληνική μουσική, αντί να προχωρήσει θαρρετά, τουλάχιστον κατά ένα μεγάλο μέρος της, στους δρόμους που άνοιξε η διεθνής γλώσσα της ρόκ μουσικής, μένει στάσιμη σ’ ενα ύφος λαϊκίστικο, μοιρολατρικό ή πομπώδες. Η σύγκριση αποβαίνει μοιραία. Ένα μεγάλο τμήμα της νεολαίας αποξενώνεται οριστικά από την ελληνική μουσική, βρίσκοντας ότι το χέβυ-μέταλ, το πανκ και το νιού γουέηβ εκφράζει καλύτερα τη νευρικότητα, το αδιέξοδο, αλλά και το δυναμισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Η νέα γενιά του ρόκ κάνει αισθητή την παρουσία της στην συναυλία των POLICE -Μάρτιος τού ’80- την πρώτη ρόκ συναυλία ύστερα από τη θρυλική εκείνη των ROLLING STONES ΤΟΥ 1967. Οι συναυλίες που ακολουθούν, κυρίως του GALLAGHER, φέρνουν αυτή τη νεολαία αντιμέτωπη με τη συντηρητική νοοτροπία του μέσου έλληνα οικογενειάρχη πού με εκπρόσωπο του την αστυνομία αντιμετωπίζει με εχθρότητα την αγάπη των νέων για τη ρόκ μουσική. Αποτέλεσμα η σύγκρουση. Στα επόμενα χρόνια οι νέοι μεγαλώνουν μέσα σε ποικίλες συγκρούσεις με την αστυνομία, πολιτικοποιούνται στον αναρχισμό και από την άμυνα περνάνε στην επίθεση. Η ιδεολογική τους διαφοροποίηση από τον μέσο έλληνα εκφράζεται έντονα με το διαφορετικό ντύσιμο, πού από το ’82 παίρνει μαζικές διαστάσεις.
Οι συναυλίες φουντώνουν ξαφνικά από τον Ιούνιο του ’82 μέχρι τον Αύγουστο του ’83. Είκοσι τον αριθμό. Αφορμή για να σταματήσουν είναι τα γεγονότα στην συναυλία των URIAH HEEP, όταν μερικές χιλιάδες άτομα “εκτός εαυτού” σπάνε τη θύρα 8 του Παναθηναϊκού, ενώ η αστυνομία, κρίνοντας ότι θίγεται το κύρος της έννομης τάξης, προσπαθεί “εν ψυχρώ” να τρομοκρατήσει το πλήθος, αφήνοντας τελικά την είσοδο ελεύθερη, ύστερα από μάταιους ξυλοδαρμούς κι απ’ τις δύο μεριές.
Φαίνεται ότι στη συνέχεια το κράτος σαμποτάρει για πολλούς μήνες τις συναυλίες. Κι ενώ ενδιαφέρονται να έρθουν οι SIOUXSIE με τούς CURE, οι GANG OF FOUR, EYLESS IN GAZA και CONFLICT κανείς δεν μπορεί να τούς φέρει, ενώ ένα συγκρότημα ολκής, όπως οι CAMEL βλέπουν να τους αρνούνται το Ολυμπιακό Στάδιο πού παραχωρήθηκε στον Σαββόπουλο και τον Νταλάρα σε μια λυσσασμένη προσπάθεια αναβίωσης του λαϊκού τραγουδιού. Η αντι-ρόκ πολιτική του κράτους επισφραγίζεται με το κλείσιμο της Πλάκας, με στόχο την αποκέντρωση και διασπορά του underground στοιχείου. Στις 23 Νοεμβρίου ’83 κλείνουν μέσα στα άλλα και το MAD CLUB, η ΛΥΔΡΑ, το TIFFANY’S, το SKYLAB (ο ΑΡΗΣ είχε κλείσει πιο μπροστά) και ουσιαστικά και η ΣΟΦΙΤΑ, η φτωχομάνα του ελληνικού ρόκ που έκανε γνωστά ένα σωρό περιθωριακά συγκροτήματα. Οι συναυλίες ξαναρχίζουν στις 28 ‘Ιανουαρίου ’84, ύστερα από την επιμονή τού HAPPENING να φέρει τον CLAPTON. Οι αρχές φοβούνται επεισόδια και προσπαθούν να ματαιώσουν τη συναυλία. Για μια ακόμη φορά, από άγνοια φοβούνται λάθος συγκρότημα. Ο CLAPTON, κυριλέ ντυμένος, με παλιομοδίτικο καρό παντελόνι, με πρόσωπο ξυρισμένο, ένα ζωντανό μνημείο της ρόκ τού ’60, δεν είναι ο εμπρηστής που θα ξεσηκώσει τη νεολαία, αλλά ο εκφραστής της κλασικής πλευράς του ρόκ εν Ρολ που έχει περάσει στις πλατιές συντηρητικές μάζες.
Το κείμενο και οι περισσότερες φωτογραφίες είναι από το βιβλίο "Ροκ Ημερολόγια" του Γ. Τουρκοβασίλη (1984 - Εκδόσεις Οδυσσέας), το οποίο σήμερα θεωρείται συλλεκτικό.
Την επόμενη εβδομάδα, το 2ο μέρος.
