Ψυχολογία

Άγχος, στρες, κρίσεις πανικού, καταπιεσμένα συναισθήματα, ανεκπλήρωτες ανάγκες, λόγια που δεν ειπώθηκαν, σκέψεις που δεν εκφράστηκαν... και τέλος η ζωή που δεν ζήσαμε!

Μία αλυσίδα στάσεων και συμπεριφορών που συχνά έχουν μια κοινή αφετηρία: Την αδυναμία ενός ανθρώπου να μιλήσει για τον ίδιο του τον εαυτό, γι΄ αυτό που είναι, γι' αυτό που θέλει αλλά και για ότι δεν θέλει, δεν μπορεί.

Η συνείδηση, η αίσθηση, δηλαδή, του εαυτού μας στον κόσμο, φαίνεται να αποτελεί εξαρχής βαθιά ανθρώπινο χαρακτηριστικό, θεμέλιο του πολιτισμού. Ωστόσο, οι ρίζες της ίσως να αποδίδονται στην βιολογία και στις κοινωνικές συμπεριφορές τις οποίες δεν μοιραζόμαστε μόνο με πρωτεύοντα θηλαστικά αλλά και με τα υπόλοιπα έμβια οντά.

Σε έναν κόσμο παραπληροφόρησης είναι αναμφίβολα απαραίτητη η προοδευτικότητα και η δημόσια συζήτηση. Για αυτό χρειαζόμαστε άτομα που παρουσιάζουν σημάδια “πνευματικής μετριοφροσύνης”.

Ένα μονόπρακτο για τη ζωή του διπλανού (ή μήπως δικής μας;)

Πρώτο, δεύτερο, τρίτο κουδούνι.

Σκοτάδι...

Φως!

Η είσοδος ενός παιδιού στο προνήπιο σηματοδοτεί την ενσωμάτωσή του, για πρώτη φορά, σε μία μεγάλη ομάδα συνομηλίκων, η οποία έχει κανόνες και στόχους. Είναι σημαντικό λοιπόν το παιδί να προετοιμαστεί ώστε να ακολουθεί τα όριά της και να μπαίνει στους επικοινωνιακούς κανόνες της.

Η υπέρμετρη ανησυχία μπορεί πραγματικά να στοιχειώσει τη ζωή μας. Ήρθε η ώρα να τη διαχειριστούμε.

Τόσο η ανησυχία όσο και η ανασφάλεια για όσα πρόκειται να συμβούν στη ζωή μας είναι αισθήματα αναπόφευκτα.

Του λέει αναστατωμένη, αλλά με λανθάνουσα ενοχή: "Μ' αγαπάς; Σου έλειψα καθόλου σήμερα;..."

(θα ήθελε αν μπορούσε, αν τολμούσε, να τον κοιτάξει στα μάτια και να του πει:
"Μου λείπει αυτή που κάποτε αγάπησες: εγώ. Κι επειδή δεν είμαι σε επαφή μαζί της, έγινα ζητιάνα, περιμένω να γεμίζω το κενό της δικής μου ψυχής με τα ψίχουλα της δικής σου επιβεβαίωσης.

Μου λες επανειλημμένα: «Δεν βρίσκω τον κατάλληλο άνδρα για σχέση.. Αυτός που είναι γεμάτος «μυστήριο» δεν με θέλει. Κι εκείνος, που με θέλει, παρα είναι «καλός», συνέχεια μου δείχνει πόσο σημαντική του είμαι, και με ξενερώνει...».

Έχεις ποτέ σκεφτεί πόση απόσταση υπάρχει ανάμεσα σ’ αυτό που έχεις μάθει, και λες ότι θέλεις και σ’ εκείνο που όντως ζητάς;

Ένα συχνό ερώτημα των γονιών είναι πώς μπορούν να μιλήσουν στο παιδί τους όταν διαπιστώσουν ότι έχει κάποια δυσκολία στη μάθηση.

Τί μπορούμε να πούμε λοιπόν;... Πώς να το συζητήσουμε;

Γνωρίζετε κάποιον που να «παλεύει» με τη συναισθηματική εξάρτηση; Να προσκολλάται δηλαδή συναισθηματικά σε κάποιον άλλον πολύ νωρίς ή πολύ γρήγορα; Ή κάποιον άλλο που να «παλεύει» με τα όρια που ο ίδιος έχει θέσει από φόβο μήπως χάσει τον δικό του άνθρωπο ή τον θυμώσει εάν εκφράσει τις δικές του ανάγκες;

Ο τίτλος μοιάζει παράδοξος, καθώς αυτό που έχουμε όλοι στο μυαλό μας είναι η μητέρα να φροντίζει ένα παιδί κι όχι το παιδί μια μητέρα.

Πολλές γυναίκες και νέες κοπέλες φτάνουν στο γραφείο μου με μια αγωνία εκπλήρωσης προσδοκιών. Μια απροσδιόριστη αίσθηση. Μια αίσθηση μόνιμης υποχρέωσης να προσφέρουν.

Το σπίτι τους ήταν πάντα τακτοποιημένο και καθαρό, ρούχα πλυμένα και σιδερωμένα, φαγητό στο τραπέζι. «Έχω κάνει τόσα για σένα. Δεν σας έλειψε τίποτα».

«Ο καθένας τελικά παίρνει αυτό που του αξίζει», λέμε συχνά, θεωρώντας πως σε αυτόν τον κόσμο ο κακός θα τιμωρηθεί και ο καλός θα ανταμειφθεί για τις πράξεις ή τη συμπεριφορά του.

Είναι πράγματι δίκαιος ο κόσμος στον οποίο ζούμε;

Σαφώς όχι.