Ψυχολογία

Είμαι καλά με αυτό που είμαι και το σημείο που βρίσκομαι; Είμαι ικανοποιημένος με τη ζωή μου; Τι θέλω να αφήσω πίσω και τι θέλω διεκδικήσω; Προς τα πού θέλω να πάω; Τι να αλλάξω ή τι να προσθέσω;

Όποιος χρησιμοποιεί συχνά σελίδες κοινωνικής δικτύωσης (Facebook, twitter, κλπ) θα έχει παρατηρήσει πόσες εικόνες, συμβουλές και άρθρα αναρτώνται καθημερινά σχετικά με την ευτυχία. Σε όλα αυτά η προτροπή είναι πάντα η ίδια: «να είσαι ευτυχισμένος».

Στο' πα και στο ξαναλέω πως κάπου εκεί στις οδηγίες χρήσης ενός τεστ εγκυμοσύνης που αναφέρεται... «Αν εμφανιστούν οι μπλε γραμμούλες.. δηλαδή αν είστε έγκυος.. επισκεφτείτε τον γυναικολόγο σας» θα έπρεπε να υπήρχε υποσημείωση... επισκεφτείτε και τον ψυχολόγο σας!!

«Ξέρεις τι είναι προδοσία; Η ανάγκη φυγής που κυριεύει κάθε σώμα καθηλωμένο στην ίδια κουραστική στάση όπως είναι η στάση της πίστης, η στάση της αγάπης μπροστά σ’ ένα παράθυρο αμετακίνητο με μόνη θέα νύχτα μέρα καρφωτή στα μάτια την ανυπόφορη αντηλιά του εαυτού της». Κική Δημουλά

Λένε πως γυρίζει πίσω όποιος δεν κλείνει τους λογαριασμούς με το παρελθόν

Μήπως έφτασε η ώρα να τους κλείσουμε; Ή μήπως δεν θέλουμε να τους κλείσουμε, καθώς νιώθουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα επιστροφής;

Είναι αλήθεια πως το να έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας συμβάλει θετικά στην αυτοεκτίμηση και την ευτυχία μας. Οι άνθρωποι που έχουν τον έλεγχο της ζωής τους καταφέρνουν να θέτουν τους στόχους που θέλουν, να κάνουν επιλογές συνειδητά και να επιδεικνύουν υψηλό βαθμό αυτοαποτελεσματικότητας. Ωστόσο στην έννοια του ελέγχου ελλοχεύουν πολλές παγίδες. Ο έλεγχος, ιδιαίτερα όταν ασκείται σε λάθος σημεία, μπορεί να γίνει αστείρευτη πηγή άγχους.

Συχνά αποφεύγουμε να εκφράσουμε τα αυθεντικά συναισθήματά μας από φόβο μήπως δε γίνουμε αποδεκτοί από τους γύρω μας.

Προβάλλουμε προς τα έξω έναν άλλον εαυτό, κοινωνικά «πιο αρεστό» καταπιέζοντας αυτό που νιώθουμε.

Πόσο παράδοξο όμως ακούγεται το να προσπαθείς να γίνεις αποδεκτός από τους άλλους, όταν εσύ ο ίδιος δεν αποδέχεσαι τον αληθινό σου εαυτό και εκφράζεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι;

Οι διαφωνίες και οι τσακωμοί μπορούν να είναι μέρος όλων των υγιών σχέσεων. Τί γίνεται όμως όταν τσακώνονται οι γονείς μπροστά στα παιδιά; Αυτό είναι υγιές;

Το αν οι γονείς τσακώνονται ή όχι μπροστά στα παιδιά είναι θέμα ωριμότητας. Θέμα ωριμότητας επίσης είναι το ποιες «μάχες» επιλέγουν, καθώς και το εάν και πώς επιλύουν τις συγκρούσεις τους. Οι τσακωμοί μπορούν κάλλιστα να απειλήσουν τη συναισθηματική υγεία των παιδιών.

Ο Peck έλεγε πως «Η τάση να αποφεύγουμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας και τη συμφυή με αυτά συναισθηματική φόρτιση πόνου, είναι η πρωταρχική βάση όλων των ψυχικών παθήσεων».

Αυτό αποτελεί μια μεγάλη αλήθεια καθότι οι περισσότεροι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν τις κατάλληλες κρυψώνες για τα προβλήματα τους.

Δοκιμάζουν να παγώσουν τα προβλήματα, να τα αγνοήσουν, να τα ξεγελάσουν, να τα βάλουν στο χρονοντούλαπο αλλά αυτά είναι κει.

«Είμαι 37 ετών, ο σύζυγός μου είναι 39 ετών και έχουμε ένα γιο 8 χρονών. Και οι δύο δουλεύουμε πολλές ώρες, ειδικά ο σύζυγος λείπει πολλές ώρες από το σπίτι. Παλιότερα είχαμε συχνούς καυγάδες και εντάσεις, κυρίως λόγω οικονομικών προβλημάτων. Πλέον δεν τσακωνόμαστε και υπάρχει μία φαινομενική ηρεμία στο σπίτι. Εδώ και ένα χρόνο τις περισσότερες φορές κοιμόμαστε χωριστά και οι σεξουαλικές μας επαφές είναι σπάνιες. Δεν έχουμε μιλήσει για αυτό... γενικά δε μιλάμε με το σύντροφο μου, παρά μόνο για θέματα που αφορούν το παιδί. Νιώθω ότι δε με θέλει ερωτικά, αλλά και ότι γενικά με αποφεύγει. Εγώ διστάζω να τον πλησιάσω και να του μιλήσω για όσα με απασχολούν. Φοβάμαι ότι έχουμε απομακρυνθεί πολύ και ότι πλέον είμαστε σαν απλοί συγκάτοικοι...»

Παρόλο που κατέχω ένα διδακτορικό δίπλωμα στην αναπτυξιακή ψυχολογία, θυμάμαι τις τρομακτικές πρώτες στιγμές όταν έφερα τη νεογέννητη κόρη μου στο σπίτι από το νοσοκομείο.

Δεν ήμουν σίγουρη τι να κάνω και δεν ήμουν καθόλου βέβαιη ότι ήμουν ικανή να ήμουν η μητέρα που έπρεπε να είμαι. Κάθε μικρή απόφαση σχετικά με τη διατροφή και τη φροντίδα για αυτό το απροστάτευτο πλασματάκι φαινόταν βαρυσήμαντη και γεμάτη άγχος.

Η χρονιά των Πανελληνίων είναι μία ιδιαίτερα στρεσογόνα και πιεστική περίοδος για τους μαθητές, αφού για τους περισσότερους θεωρούνται ως ένα πέρασμα για το επόμενο βήμα στη ζωή τους. Σε αυτή τη χρονιά οι μαθητές καλούνται να σκεφθούν και να αποφασίσουν εάν επιθυμούν να σπουδάσουν, να επιλέξουν το πεδίο με το οποίο τους ενδιαφέρει να ασχοληθούν, αλλά και να αποδώσουν τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους με σκοπό την επιτυχία στις εξετάσεις και την υλοποίηση των στόχων τους.