Ψυχολογία

Η ζωή που περνάει και χάνεται...

Η ζωή είναι μια και μοναδική...

Ζήσε το σήμερα, ζήσε το τώρα...

Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα...

Περισσότερο από πενήντα χρόνια πριν, μια μεσήλικη κυρία επισκέφθηκε την κλινική του Κουρτ Γκόλντσταϊν, ενός νευρολόγου με παγκόσμια φήμη και με εξαιρετικές διαγνωστικές ικανότητες.Η γυναίκα εκείνη φαινόταν φυσιολογική και συζητούσε με άνεση πράγματι, δεν είχε κάποιο εμφανές πρόβλημα, της συνέβαινε όμως κάτι τελείως ασυνήθιστο, κάθε τόσο το αριστερό της χέρι πεταγόταν στον λαιμό της και προσπαθούσε να την πνίξει.

Η Ιδιοτέλεια δεν είναι ταυτόσημη με τη φιλαυτία και τον αυτοερωτισμό, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο τους.

Επιτρέψτε μου εν πρώτοις να σας υπενθυμίσω ότι η ψυχοθεραπεία δεν είναι μια καινούργια θεραπευτική μέθοδος. Αντιθέτως, είναι η πιο παλιά θεραπεία που χρησιμοποίησε η ιατρική.

Κάθε πρωτότοκο παιδί όταν γεννιέται απολαμβάνει μια ιδιαίτερη σχέση αποκλειστικής επαφής, αρχικά με τη μητέρα, εν συνεχεία με τον πατέρα και εντέλει με τους υπόλοιπους φροντιστές εντός της οικογένειας.

Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή, που ενώ το παιδί ζει και βιώνει αυτήν την αποκλειστική σχέση με τους γονείς του, εμφανίζεται στο οικογενειακό περιβάλλον ένα νέο μέλος, ένας αδελφός ή μια αδελφή. Η εμφάνιση αυτή δρα καταλυτικά, αλλάζει άρδην το σκηνικό και θα γίνει η αρχή για μια σειρά από πρωτόγνωρα συναισθήματα για το σύνολο της οικογένειας.

Τον όρο «ανοιχτοί λογαριασμοί» ή «μισοτελειωμένες υποθέσεις» τον δημιούργησαν οι Perls, Hefferline και Goodman (1951) από την «αρχή της συμπληρωματικότητας» της ψυχολογίας Gestalt. Σύμφωνα με αυτή, όταν αντιλαμβανόμαστε ένα σχήμα που δεν έχει ολοκληρωθεί, ο νους προσπαθεί να το τελειοποιήσει και να το δει ολοκληρωμένο.

Όλοι όσοι έχουμε την εμπειρία μίας μακροχρόνιας σχέσης γνωρίζουμε ότι η διατήρηση της, το να κρατηθεί η φλόγα της, δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε αυτονόητο. Και δεν αρκεί να προσπαθεί μόνο ο ένας σύντροφος για να διατηρηθεί μια σχέση ζωντανή, ζεστή και λειτουργική.

Τα 5 βασικά βήματα που ακολουθούν, αν και μοιάζουν απλά και προφανή ( ωστόσο δεν είναι -στην πράξη αποδεικνύονται δυσκολότερα απ' ότι θα νόμιζε κανείς ) είναι σημαντικό να ακολουθούνται και από τα δύο μέρη ενός ζευγαριού.

Τι σημαίνει άραγε ο τίτλος "η κακοποίηση του εφήβου"; Είναι ο έφηβος που κακοποιείται ή ο έφηβος που κακοποιεί; Φυσικά το ένα δεν αποκλείει το άλλο και η ''παλέτα'' των περιστατικών τα περιλαμβάνει όλα.

Ωστόσο προσεγγίζοντας κανείς το θέμα θεωρητικά ίσως να σκεφτόταν ότι "η κακοποίηση του εφήβου" είναι αυτή που υφίσταται ένας έφηβος από το οικογενειακό του περιβάλλον, κυρίως από τους γονείς ή και όσους εμπλέκονται με την ανατροφή του.

Πραγματικά αναρωτιέμαι, μερικές φορές, τι μας κρατάει σταθερούς (άλλοι θα πουν αλυσοδεμένους) και δεν αλλάζουμε; Κατανοώ βέβαια τη δύναμη της συνήθειας, και των βιωμάτων μας... Την δύναμη που έρχεται με φόρα από το παρελθόν, συμπαρασύροντας στο πέρασμα της κάθε τι νέο, κάθε τι διαφορετικό...

Αρκεί όμως αυτό; Αρκούν τα υπάρχοντα βιώματα του παρελθόντος για να διαμορφωθεί το εκάστοτε παρόν και μέλλον μας...; Μας αρκεί μια τέτοια ζωή, μια ζωή με τόσους περιορισμούς;

Κοιτάω τον ουρανό:

-αν έχει ήλιο, λιάζομαι

-αν έχει συννεφιά αφήνομαι σε μια γλυκιά μελαγχολία.

Πολύ συχνά συναντώ γονείς που μου εξηγούν το “πρόβλημα” που έχουν με το παιδί τους και μου ζητάνε να τους βοηθήσω. Συνήθως την βοήθεια αυτήν την αντιλαμβάνονται ως παρέμβαση στο ίδιο το παιδί, προκειμένου αυτό να καταλάβει και να αλλάξει την ¨προβληματική” συμπεριφορά ή συνήθεια.

Π.χ. ένα παιδί που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο σχολείο, είναι επιθετικό ή δεν θέλει να διαβάσει, ένα παιδί που δεν θέλει να κοιμηθεί μόνο του αλλά στο κρεβάτι των γονιών του, ένα άλλο που “δεν ακούει λόγια”... κλπ.

Συνηθίζουμε να λέμε: ''πάνω από όλα η υγεία μας, η υγεία των παιδιών μας!'' και πράγματι η αξία της είναι ανεκτίμητη. Μαζί όμως με την σωματική υγεία έρχεται και η ψυχική: νους υγιής εν σώματι υγιή.

Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σταθούμε και να αναδείξουμε την αξία της συναισθηματικής υγείας των παιδιών καθώς επίσης να διερευνήσουμε πως θα μπορούσαμε οι γονείς να ευνοήσουμε την συνθήκη αυτή. Ας μιλήσουμε πρώτα για τα βασικά. Τις βασικές ανάγκες ενός παιδιού τις οποίες οι γονείς καλούνται να φροντίσουν.