Φιλοσοφία

Σήμερα έχει τα γενέθλιά της. Κλείνει τα 82.

Το νούμερο από μόνο του ακούγεται μάλλον τρομαχτικό ακόμα και στα δικά της αυτιά, και ας είναι ακόμα όλα ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό της.

Ευλογία να θυμάσαι ακόμα, σκέφτηκε την ώρα που την βοήθησαν λίγο για να κάτσει στην καρέκλα.

Πίσω από το «είμαι τρελός εγώ, τα κάνω όλα πουτάνα» μέχρι το «αχ, πες που θα πάμε για φαγητό, εγώ είμαι αναποφάσιστος» ή την εθνική μας μπαρούφα περί «ελληνικής ιδιαιτερότητας» κρύβεται η χειριστική παραδοχή ενός ελαττώματος προκειμένου να χρησιμοποιηθεί επιθετικά ή παθητικά-επιθετικά.

Και κοντοστέκεσαι. Και περιμένεις. Λες δε θα αποφασίσω τώρα, θα προχωρήσω και όσο πάει. Όπου πάει. Θα αφήσω τη ζωή να αποφασίσει για μένα και να χαράξει την πορεία μου στο άγνωστο. Σαν να είμαι ένα ακυβέρνητο καράβι στη μέση του πελάγου, με τον καπετάνιο να απαρνιέται την υπόσχεση του και να εγκαταλείπει πρώτος το καράβι που τόσο αγάπησε και εξουσίαζε.

«Αυτός που δεν σέβεται τον εαυτό του, δεν σέβεται ούτε τους άλλους».

Σε κάθε πολιτισμό θα βρείτε μία παροιμία που εκφράζει αυτή την αρχή. Μάλιστα, η πρώτη συμβουλή που δίνεται σήμερα σε κάποιον που θέλει να ενισχύσει τον αυτοσεβασμό του είναι: «Μην νοιάζεσαι για την γνώμη που έχουν οι άλλοι για σένα», αλλά αυτή είναι μία προτροπή που δεν μπορεί να βρει εφαρμογή στην αληθινή ζωή.

Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που αποφασίζουν να χωρίσουν έχουν ακούσει κάποια στιγμή την παραπάνω μπούρδα. Αυτός που την εκστομίζει λίγο-πολύ εννοεί –εσκεμμένα ή άθελά του- «κεράτωσε, πες ψέματα, παίξε θέατρο, γίνε υποκριτής, ζήσε δυστυχισμένος, πέθανε από βαρεμάρα και ρουτίνα βρε αδερφέ, αλλά όχι, προς Θεού, μη χαλάς το σπιτικό σου, είναι ιερό». Η απλώς δεν έχει ιδέα τί σημαίνει να βρίσκεσαι σε μια σχέση συμβίωσης που δεν «τραβάει».

Στην παιδική μας ηλικία μαθαίνουμε τις πρώτες λέξεις, τους αριθμούς και τα χρώματα. Ένα μάθημα ακόμα πιο σημαντικό νομίζω, θα ήταν να μας γράψουν στο μαυροπίνακα της τάξης μία αλήθεια που με πόνο θα συνειδητοποιήσουμε αργότερα στη ζωή μας.

Έχετε συναντήσει ποτέ κάποιον άνθρωπο, που, ενώ είναι κορυφή στο επάγγελμά του, σε μία συνηθισμένη συζήτηση ξεστομίζει ανοησίες; Που δεν μπορεί να κατανοήσει απλά, καθημερινά ζητήματα και η προσωπική του ζωή είναι ακατάστατη και θλιβερή; Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ένας μορφωμένος άνθρωπος με υψηλή νοημοσύνη, που διαπρέπει σε δύσκολα επιστημονικά πεδία, στα μικρά, καθημερινά τα κάνει μαντάρα;

Απόρροια της ανθρώπινης περιέργειας να ανακαλύψουμε τα πάντα, της ανθρώπινης φιλοδοξίας να δαμάσουμε, να ελέγξουμε όσα υπάρχουν γύρω μας. Ντυμένος με μανδύα δεισιδαιμονιών, εξυπηρετώντας ανάγκες τις καθημερινότητας, ικανοποιώντας πολιτικά, θρησκευτικά, κοινωνικά συμφέροντα...

Ο χρόνος... μια σύμβαση των ανθρώπων.

Εξάρτηση, τοξική αγάπη, συναισθηματική αποστασιοποίηση από το βαθύτερο «εγώ»: αυτό θα μπορούσε να χαρακτηρίσει το τρίπτυχο των εθιστικών διαπροσωπικών σχέσεων που δραπετεύουν από τα πλαίσια της υγιούς έκφρασης της αγάπης και της οικειότητας και εμφορούνται το προσωπείο της υπερβολικής αγάπης που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αμυντικός μηχανισμός που συνδέεται άρρηκτα με βιώματα της παιδικής ηλικίας.

Θυμώνω.

Μ έναν θυμό που δεν είναι πάντα διαχειρίσιμος.

Μ’ έναν θυμό που με ξεπερνάει και με πατάει σε σημεία που πονάω, σε σπασμένα κόκκαλα, σε τομές και σε πληγές ακόμα ανοιχτές.

Με θυμώνει που μου παίρνουν το οξυγόνο και μου το πλασάρουν σαν είδος πολυτελείας λες και ζω σ’ έναν πλανήτη χωρίς αέρα.

«Carpe diem, quam minimum credula postero - Άδραξε τη μέρα και, όσο μπορείς, μείωσε στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη σου στο αύριο», είπε ο Οράτιος.

Carpe diem λοιπόν. Μια φράση που έγινε ευρύτερα γνωστή από την ταινία «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», όπου ο Robin Williams προσπαθεί να εμπνεύσει τους μαθητές του: «Μαζέψτε τα ροδοπέταλα όσο είναι νωρίς ... αδράξτε τη μέρα... κάποια μέρα θα πάψουμε να ανασαίνουμε...»

Εκείνους τους ανθρώπους που κάνουν μία αμυχή στην ψυχή σου, που με φόρα εισβάλλουν στον κόσμο σου, που με το ελεύθερο πνεύμα και την αλήθεια τους σε παρασύρουν στην πιο τρελή βόλτα της ζωής σου...