Η «ρετρό ιστορία» αυτής της εβδομάδας θα μας οδηγήσει σε μια πανίσχυρη γυναίκα πίσω από έναν ισχυρό(;) άνδρα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου: τη Νίτσα του Μήτσου του Μαμούα, του τερματοφύλακά της αγαπημένης ομάδας της παλιοπαρέας των έιτις!

Πώς ήταν η ζωή των πιτσιρικάδων πριν τα «5Χ5»; Πού έπαιζαν μπάλα και ποιος έκανε τον ...Ταρζάν; Οι «ρετρό ιστορίες» του Μίλτου δίνουν τις απαντήσεις...

Η «ρετρό ιστορία» αυτής της εβδομάδας μου έφερε στο μυαλό με νοσταλγία εκείνο το τραγούδι του Γιώργου Κοινούση, τους «Πιτσιρίκους», από το μακρινό 1974.

Η ρετρό ιστορία αυτής της εβδομάδας συνδέει τα δελτία κακοκαιρίας με την Αντζελίνα Τζολί και την Τζούλια Ρόμπερτς κι ο Μίλτος θυμάται το «Τρένο της μεγάλης φυγής»...

Την αφορμή για τα ρετρό ταξίδι αυτής της Τρίτης, μου την έδωσαν κάμποσα χιόνια που είδα τις τελευταίες μέρες στα δελτία.

Επειδή κατά καιρούς γίνεται πολύς λόγος για «μαύρο χρήμα» στη δημοσιογραφική πιάτσα, ο Μίλτος θυμάται τα δικά του …χαΐρια στις καθιερωμένες «ρετρό ιστορίες».

Πάντως, στη «ρετρό ιστορία» που ακολουθεί, εκείνα τα λεφτά τα είχα πάρει τίμια (κάποια και -κυριολεκτικά- με τον ιδρώτα μου). Αν και, τώρα που το σκέφτομαι, κι εκείνα «μαύρα» ήταν. Αφορολόγητα.

Η πρώτη ρετρό ιστορία της χρονιάς θα μας γυρίσει πίσω, στα πάρτι μιας άλλης εποχής, τότε που η παλιοπαρέα των έιτις ...γνώριζε τον Ρασπούτιν (χωρίς να γνωρίζει τίποτα για το περίφημο, υπερμεγέθες πέος του - βλέπε φωτό), το βερμούτ-ι και το μπαλαμούτι (με του Ρασπούτιν δεν ασχολιόμασταν, αλλά τα δίκα μας τα μπισικλέτια ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη)...

Αυτή τη ρετρό ιστορία τη διαβάζετε πρώτη φορά εδώ, στον Κλόουν. Είναι νέας εσοδείας, παρότι θα μας πάει πάλι πολλά χρόνια πίσω, σε μια μουντή Πρωτοχρονιά με απρόβλεπτη εξέλιξη...

O Μίλτος στέλνει τις ευχές του σε όλους τους φίλους της στήλης με μια Χριστουγεννιάτικη, ρετρό ιστορία. Καλή ανάγνωση και χρόνια πολλά!

Ήταν δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων, αυτή τη φορά δεν έβρεχε - επειδή χιόνιζε- και γράφοντας αυτές τις γραμμές χτυπάνε στο μυαλό μου οι νότες του πρώτου από τα τραγούδια του ...σάουντρακ (στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα ...σάουντρακ) της ιστορίας μας.

Αυτή τη ρετρό ιστορία, θα μπορούσε να την είχε γράψει ο Πάριος: «Μου κρατούσες το χέρι στα λασπόνερα, βόηθα Παναγιά μου και μη χειρότερα».

Έβρεχε για μέρες. Κόντευαν να σαπίσουνε κι οι πέτρες. Λάσπη παντού. Για να πάμε μέχρι τον καφενέ του Μπάφα, δέναμε πλαστικές σακούλες γύρω από τα παπούτσια και περπατάγαμε σαν τη Δωροθέα της Ζαβή, αλλά χωρίς το «πι».

Ζούμε την εποχή των τατουάζ. Πώς ήταν, όμως, τα πράγματα 20-30 χρόνια πίσω; Ο Μίλτος ο Νταλικέρης θυμάται στις «ρετρό ιστορίες» του...

Έβρεχε και χιόνιζε μαζί. Παλιόκαιρος. Είχαμε μαζευτεί στον καφενέ του Μπάφα κι ο Δεμπασκαλάς, που σιγά σιγά γινόταν αφεντικό, είχε φροντίσει να μας βάλει ...δεύτερο τραπέζι τζάκι.

Η μηχανή του χρόνου μάς μεταφέρει και πάλι κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και –πού αλλού;– στη γειτονιά μας, την παραμονή μεγάλης πανελλαδικής απεργίας, στην οποία «όφειλαν» να συμμετάσχουν όλοι.