Δύο σύντροφοι σαν δύο αδέλφια; Τι σημαίνει αυτό; Προφανώς δεν χωράει άλλη εξήγηση από το ότι οι δυο σύντροφοι δεν είναι πλέον εραστές, δεν έχουν πλέον ερωτική ζωή μεταξύ τους.... Πώς γίνεται όμως να διατηρείται μια τέτοια σχέση; Είναι φυσιολογικό δυο νέοι ή και μεγαλύτεροι άνθρωποι να παραμένουν ζευγάρι χωρίς να έχουν πλέον ερωτική- σεξουαλική επιθυμία ο ένας για τον άλλον;

Στη ζωή συχνά έχουμε να αντιμετωπίσουμε ‘’την ώρα των αποφάσεων’’. Δεν είναι λίγες οι φορές που θα θέλαμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για εμάς, για να νιώσουμε πιο «ελαφροί», ανέμελοι. Έτσι, σκεπτόμενοι τα πιθανά αποτελέσματα των αποφάσεών μας, δημιουργείται μέσα μας άγχος και βιώνουμε μια κατάσταση ταραχής. Κι εκείνες τις στιγμές οι περισσότεροι ίσως από εμάς ..πόσο θα θέλαμε να δώσουμε το βάρος της απόφασής μας σε κάποιον άλλον!

Κάθε γονιός νοιάζεται για το παιδί του. Θέλει το καλό του. Ενδιαφέρεται να είναι υγιές και ευτυχισμένο, ''να περνάει καλά''. Για τους λόγους αυτούς προσέχουμε τη διατροφή του, τη μόρφωσή του... γενικότερα ότι συντελεί στην ποιότητα της ζωής του.

Κανένας μας δε γνωρίζει πόσα χρόνια του έχουν απομείνει σε αυτή τη ζωή. Άλλοι θα ζήσουν 50, άλλοι 60, άλλοι 90 ή 100 χρόνια.

Ανεξάρτητα από τη διάρκεια της ζωής μας, όλοι μας θέλουμε να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή, περισσότερο πλήρης, με περισσότερη ηρεμία.

Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όσους έχουν στα χέρια τους, στην αγκαλιά τους, ένα μωράκι. Ένα μικρό παιδί μερικών μηνών… Ή σε όσους περιμένουν ένα παιδί και ήδη ενδιαφέρονται για το καλό του ποικιλοτρόπως…

Ας μιλήσουμε για την κατεύθυνση αυτή τη φορά. Προς ποια κατεύθυνση εσείς οδεύετε; Ο σύζυγός σας; Είναι παράλληλες; Ταυτίζονται .. ή κάπου, σε κάποιο σημείο συναντιούνται;

Υπάρχει ένα παραμύθι για μεγάλους και εκεί λέει πως οι ζωές των δύο συντρόφων σε μία σχέση είναι σαν δύο σύννεφα, στα βάθη του ουρανού κινούνται μαζί, μπερδεύονται μεταξύ τους, χωρίζουν, ενώνονται πάλι και κάποια στιγμή.. διαλύονται.

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η ετυμολογία της λέξης συγχωρώ, τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά.

Συγχωρώ= χωρώ + κάτι/και αυτό. Δηλαδή, μέσα μου αφήνω χώρο να δεχθώ αυτό που μου συνέβη, για να το αποδεχθώ. Διαθέτω χώρο μέσα μου, συναισθηματικό και νοητικό.

Σε όλη της την πλούσια βιβλιογραφία της η ψυχίατρος Kübler-Ross μιλάει για την σταδιοποίηση του πένθους.

Στην διάταξη αυτή κατέληξε μετά από μακρά βιωματική εργασία με ανθρώπους που βίωσαν από κοντά τον θάνατο καθώς και με τους συγγενείς τους.

Η ζήλεια (όταν έχει μέτρο και δεν φτάνει σε σημεία υπερβολής) είναι “φυσιολογική” στην σχέση μεταξύ δύο συντρόφων γιατί υποδεικνύει αγάπη, πάθος και ενδιαφέρον...

Την βιώνουμε συνήθως όταν νιώθουμε ότι η σχέση μας με τον σύντροφο μας απειλείτε από οποιονδήποτε -κυρίως εξωγενή- παράγοντα.

Είναι μία φυσιολογική αντίδραση ή σε τελική ανάλυση μία ασπίδα άμυνας για να αποφύγουμε τον πόνο ενός επικείμενου χωρισμού.

Στη ζωή μας, έρχεται μία στιγμή που θα ανακαλύψουμε μία πλευρά της προσωπικότητας μας… λίγο πιο σκοτεινή. Μία πλευρά μας που συνήθως προτιμούμε να την αγνοούμε ή και να την περιφρονούμε. Είναι οι στιγμές που έχουμε πληγωθεί ή στεναχωρηθεί και αυτές θα ορίσουν το παρόν και το μέλλον μας. Είναι οι στιγμές που θα μας αφυπνίσουν εντέλει για να κάνουμε την αλλαγή της κατεύθυνσης… προς την αποδοχή του εαυτού μας.