Συχνά συναντώ γονείς αναστατωμένους με τα έφηβα παιδιά τους. Ανήσυχα ρωτούν για όσα τους απασχολούν, ψάχνοντας αγωνιωδώς μια λύση στα προβλήματα τους: Κυρίως θέματα συμπεριφοράς των παιδιών σε σχέση με τους ίδιους, άλλες φορές με τους συμμαθητές ή τους φίλους τους…

Θέματα που αφορούν το διαδίκτυο, άλλες περιστασιακές ή πιο μόνιμες καταχρήσεις, το διάβασμα και ο επαγγελματικός προσανατολισμός και πολλά άλλα… Αγωνίες τέκνων παιδεύουσι γονείς…

Αλλοτρίωση… όταν ο άνθρωπος αποξενώνεται από τον ίδιο του τον εαυτό, την ίδια του τη ζωή και στο τέλος δεν τον αναγνωρίζει.

Η καθημερινότητά μας είναι δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, άγχος και πίεση. Μία καθημερινότητα σκληρή και απαιτητική. Σαν να είμαστε ένα είδος ρομπότ που μόνο παράγουμε δουλειά χωρίς απολαύσεις και χαρές.

Αναμφισβήτητα, εμείς οι γονείς αγαπάμε τα παιδιά μας, τα νοιάζομαστε, τα φροντίζουμε, τους προσφέρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα προκειμένου να τα βλέπουμε ευτυχισμένα.

Καθημερινό μέλημα μας, είναι να μην στερηθούν τα παιδιά μας τίποτα, να μην παραπονεθούν, να μην στενοχωρηθούν. Μόνο η ευτυχία τους!

«Μία φορά ζεις…», «Ζήσε το κάθε λεπτό», «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα…» «Μια ζωή την έχουμε…» και πόσες άλλες τέτοιες εκφράσεις που ουσιαστικά εξυμνούν την αξία, το νόημα και την σπουδαιότητα της ζωής μας.

Όσο περνάνε τα χρόνια πολλοί άνθρωποι συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο πως η ζωή είναι μικρή και τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Κατανοούν ότι όντως πρέπει να ζουν το κάθε λεπτό της ζωής τους.

Αλήθεια, πόσες φορές έχετε αισθανθεί μέσα στην οικογένεια σας, την σχέση σας ή και στην παρέα σας πως θέλετε να απομονωθείτε; Να μείνετε λίγο μόνοι σας; Να περάσετε λίγο χρόνο με τον εαυτό σας σκεφτόμενοι και αξιολογώντας διάφορα ζητήματα που μπορούν να σας απασχολούν ή κάνοντας αυτά που εσείς επιθυμείτε, με τον τρόπο που θέλετε;

Για παράδειγμα, να κοιμηθείτε μέχρι την ώρα που θέλετε, να παρακολουθήσετε την ταινία που επιθυμείτε, να ασχοληθείτε με τον εαυτό σας, φροντίζοντας τον...

Όταν προκύπτει ένα πρόβλημα θα πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη προκειμένου να μπορέσουμε να το λύσουμε.

Τα παιδιά αρνούνται την ευθύνη τους για τους καβγάδες στους οποίους εμπλέκονται.

Τα αδέρφια, συνήθως, κατηγορούν το ένα το άλλο για το ποιος ήταν ο φταίχτης και ποιος ξεκίνησε πρώτος.

Κάποτε διάβασα την πρόταση «η αλήθεια είναι πάνω από όλα, αλλά και πάνω από αυτή είναι το να ζει κανείς αληθινά».

Όπως ίσως πολλοί από εμάς, σκέφτηκα ότι δε μου αρέσουν τα ψέματα και φυσικά το να λέω ψέματα. Μερικές φορές μπορούσα να βγάλω κάποιο συμπέρασμα ότι ο άλλος ίσως παραποιεί την αλήθεια, αποκρύπτει πληροφορίες ή λέει ολοφάνερες αναλήθειες.

Τα παλιότερα χρόνια, τα παιδιά συνήθιζαν να παίζουν στις αλάνες και στους δρόμους και οι γονείς δυσκολεύονταν να τα πείσουν πως ήρθε η ώρα για να μαζευτούν στο σπίτι για να φάνε και να ξεκουραστούν. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να είναι με τους φίλους, να παίζουν ποδόσφαιρο, κρυφτό, κυνηγητό, «μήλα», να κάνουν ποδήλατο και να εφευρίσκουν διάφορα τεχνάσματα για να περνάνε καλά.

Προφανώς η κάθε σχέση είναι διαφορετική και δεν υπάρχει ένας γενικός κανόνας ή κάποιο βιβλίο το οποίο μας καθοδηγεί και μας λέει πώς να φερθούμε για να γλιτώσουμε τις κακοτοπιές. Σε καμία σχέση δεν είναι όλα ρόδινα, σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες και προβλήματα που άλλοτε λύνονται και άλλοτε όχι. Παρ’ όλα αυτά οι εμπειρίες, η λογική και η έλλειψη εγωισμού σε μία σχέση είναι καλοί κανόνες που βοηθούν στο να αποφευχθούν αρκετές κακοτοπιές.

Ζευγάρια μονίμως θυμωμένα. Πολύ απογοήτευση. Έρωτες που έσβησαν, σχέσεις που φθάρθηκαν, λόγια που πονάνε.

Σύντροφοι στρεσαρισμένοι. Άλλοι φωνάζουν, άλλοι απειλούν, άλλοι απιστούν, άλλοι παρακαλούν. Κουβέντες βαριές, βλέμματα αδιάφορα, χαμόγελα παγωμένα, μόνιμη πίκρα...