Οι γονείς συχνά στην προσπάθειά τους να προστατέψουν τα παιδιά τους και να τους παρέχουν όσο τον δυνατόν περισσότερα, γίνονται υπερβολικοί με αποτέλεσμα να επιτυγχάνουν συνέπειες που δεν επιθυμούν.

Υπάρχουν πολλές εκφράσεις «κλισέ» όπως «Μία φορά ζεις…», «Ζήσε το κάθε λεπτό», «Μην αφήνεις για αύριο αυτό που μπορείς να κάνεις σήμερα…» και άλλες τέτοιες φιλοσοφίες γύρω από την αξία και το νόημα της ζωής μας, γύρω από τη σπουδαιότητα της ύπαρξής μας.

«Αγαπητέ Θεέ,

Ευχαριστώ που ήρθες.

Διάλεξες την καλύτερη στιγμή, γιατί είχα τα χάλια μου. Ίσως και να σε πείραξε το χτεσινό μου γράμμα...

«Μην προσπαθείς να γίνεις άνθρωπος της επιτυχίας, προσπάθησε να γίνεις ένας άνθρωπος της αξίας». -Αϊνστάιν

Κάθε χωρισμός (σε περίπτωση γάμου το διαζύγιο) είναι δύσκολος και επώδυνος, όταν υπάρχει και παιδί είναι μία επιπλέον δυσκολία. Η δυσκολία έγκειται στο πώς να διαχειριστούν οι γονείς το παιδί. Είναι μία άβολη κατάσταση.

Πρέπει να το ενημερώσουν; Να του μιλήσουν μαζί ή χωριστά ο καθένας; Μήπως να προσποιούνται το ζευγάρι;

Θα ήθελα να ξεκαθαρίζω δύο έννοιες που συχνά τις θεωρούμε κοινές, ενώ δεν είναι. Αυτές είναι της μοναχικότητας με της μοναξιάς.

Η μοναχικότητα είναι μία κατάσταση στο να είναι κανείς μόνος του, συνήθως από επιλογή. Θέλει να ζει μόνος του, να είναι απομονωμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο. Πολλές φορές να έχει την «ησυχία» του.

Κάποτε μια ομάδα στρατιωτών, κατά τη διάρκεια της άσκησής τους είχαν επιφορτιστεί με την εργασία να σηκώσουν ένα βαρύ και μεγάλο τμήμα ενός κορμού δέντρου. Ο λοχαγός της ομάδας τους έδωσε εντολή να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια, για να μπορέσουν να σηκώσουν τον τεράστιο κορμό δέντρου.

Η τιμιότητα είναι μια υπέρτατη αξία. Το ίδιο και η προκοπή, η εργατικότητα. Ίσως ξεχασμένες στις μέρες μας, συχνά-πυκνά τις αγνοούμε, προκρίνοντας οφέλη για εμάς εις βάρος των άλλων...

Κάπου εδώ τα διδάγματα των μύθων έρχονται να μας υπενθυμίσουν τις αξίες αυτές μέσα από ωραίες και απλές ιστορίες...

Πόσες φόρες στενοχωρηθήκαμε ή ταλαιπωρηθήκαμε από μια διαφωνία ή και ένα καβγά με τα παιδιά μας; Δυστυχώς τέτοιες καταστάσεις είναι αναπόφευκτες στις οικογένειες! Είναι λογικό, να υπάρχουν ρήξεις μεταξύ των ανθρώπων, πόσο μάλλον με τα παιδιά μας που θέλουμε πάντα το καλό τους και είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε καταφέρει στη ζωή μας.

Παρατηρώ τους γύρω μου και διαπιστώνω πως συχνά δεν εκτιμάμε καταστάσεις και συμπεριφορές, δεν δείχνουμε ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους που μας βοηθούν και γινόμαστε αχάριστοι…

Αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς είναι να χάνουμε την επαφή μας με ανθρώπους που κάποτε ήταν πάντα εκεί για εμάς…

Και όταν το συνειδητοποιήσουμε το πιο πιθανό να είναι αργά να διορθωθεί η σχέση…