Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί: Γιατί μας πληγώνουν; Γιατί τους αφήνουμε να μας πληγώσουν; Γιατί τους επιτρέπουμε να απομακρυνθούμε από τον καλό μας, πραγματικό εαυτό μας; Έναν εαυτό που παλεύουμε, προσπαθούμε να είναι ευτυχισμένος και πλήρης... Έναν εαυτό που δεν θέλουμε να του αφαιρέσουμε «κομμάτια» του.

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή αλλιώς social media (facebook, instagram, twitter κλπ.) είναι τα μέσα που μας βοηθούν να συνομιλήσουμε με τους άλλους, να κοινωνικοποιηθούμε και να κάνουμε καινούριους φίλους από όλο τον κόσμο με εύκολο τρόπο.

Τα social media ελλοχεύουν αρκετούς κινδύνους αλλά προσφέρουν και αρκετά θετικά.

Ο χώρος είναι πολύ διαφορετικός από τον χρόνο, αφού τον έχουμε κάθε φορά όλον στη διάθεσή μας και μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε όπως θέλουμε, ή να παραμείνουμε σε αυτόν χωρίς να κάνουμε τίποτα. Δεν είναι σπάνιο αγαθό και, επιπλέον, ανακαλύπτονται συνεχώς συστήματα για την επέκταση του διαθέσιμου χώρου: μπορούμε να πάρουμε το πρωινό μας στην Ευρώπη, να γευματίσουμε στην Ασία και να δειπνήσουμε στην Αμερική, και σύντομα θα είμαστε σε θέση να πηγαίνουμε διακοπές στο φεγγάρι ή και στον Άρη.

Αναβάλλουμε τη ίδια τη ζωή μας περιμένοντας..

Τι περιμένουμε; Την τέλεια δουλειά, τον τέλειο σύντροφο, περισσότερα χρήματα, πλουσιότερα υλικά αγαθά, τα πράγματα να ήταν λίγο ή περισσότερο διαφορετικά από ό,τι σήμερα: απαραίτητες προϋποθέσεις για να αισθανθούμε ικανοποίηση, χαρά.

Και μέχρι να έρθουν, τι κάνουμε; Μάλλον μιζεριάζουμε σε αυτό που εμείς θεωρούμε χρήσιμο ή ακόμη και απαραίτητο για εμάς.

Συναντώ συχνά ανθρώπους δυστυχισμένους, βυθισμένους στην απελπισία, στα όρια της κατάθλιψης, σε απόγνωση, εγκλωβισμένους σε αδιέξοδα, στριμωγμένους σε μια γωνιά...

Στην γωνιά του μυαλού τους, όπου δεν υπάρχει ούτε φως ούτε διέξοδος.

Ακινητοποιημένοι, στέκονται ανήμπορο, σχεδόν άφωνοι, κοιτούν τον χρόνο να περνά, βλέπουν τη ζωή τους να περνά μπροστά από τα μάτια τους, τα χρόνια, τα πολύτιμα, να φεύγουν...

Ο καθένας μας έχει τη δικιά του ιστορία, κουβαλάει τα δικά του βιώματα, ζει την δική του καθημερινότητα, έχει τα δικά του προβλήματα και προβληματισμούς για τη ζωή του.

Το πώς αντιμετωπίζει αυτά τα θέματα, εξαρτάται μόνο από εμάς. Μονό εμείς μπορούμε να την κάνουμε πιο όμορφη ή πιο δύσκολη. Η ζωή μας είναι μία και μοναδική.

Τι κάνει τα ζευγάρια ευτυχισμένα; Τι είναι ευτυχία στην σχέση;

Ποια είναι τα συστατικά μιας επιτυχημένης συνταγής;

Η αυτοεκτίμηση είναι ο βαθμός στον οποίο σεβόμαστε, εκτιμούμε και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας.

Ξεκινάει να αναπτύσσεται από τα παιδικά χρόνια και συγκεκριμένα από τη στιγμή που το βρέφος αρχίζει να ξεχωρίζει τον εαυτό του από τη μητέρα και αναγνωρίζει πως είναι ξεχωριστή οντότητα.

Οι λέξεις που λέμε στα παιδιά μας, επηρεασμένοι από το θυμό ή την κούρασή μας, μπορούν να τα πληγώσουν πολύ.

Νομίζουμε πολλές φορές, ότι τα παιδιά, επειδή είναι ακόμη μικρά και ανέμελα, δεν μας καταλαβαίνουν ή ξεχνούν γρήγορα.

Παρ’ όλα αυτά, αν γυρίσουμε πίσω στις αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, θα ξαναβρούμε κάποια από αυτά τα λόγια, ίσως με μία άλλη μορφή και θα δούμε ότι είναι ακόμη επώδυνα.

Τι σημαίνει αποδέχομαι τον εαυτό μου;

Τι σημαίνει αποδέχομαι τους άλλους;

Τι σημαίνει αγαπώ τον εαυτό μου, τον φροντίζω, νοιάζομαι για τις ανάγκες μου, τις σέβομαι, αφουγκράζομαι υα συναισθήματά μου;