Μέχρι την σύλληψη είμαστε γεμάτοι λαχτάρα. Από εκεί και μετά ξεκινάει η αγωνία. Η πρώτη χοριακή, η δεύτερη, ο πρώτος υπέρηχος... Η αυχενική διαφάνεια και πάει λέγοντας...

Πολλές φορές τα λάθη που κάνουμε σε μία σχέση, λάθη που μας πονάνε και μας κάνουνε να υποφέρουμε, δεν είναι και τόσο σπάνια ή ασυνήθιστα. Αντιθέτως είναι καθημερινές συμπεριφορές που συμβαίνουν χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι εμείς είμαστε αυτοί που τις αναπαράγουμε και που τελικά έχουν ένα τοξικό αποτέλεσμα στις σχέσεις μας.

Πόσες φορές έχετε σταθεί σε στάση λεωφορείου; Οποιαδήποτε στάση! Ίσως δε μας είναι πάντα κάτι τόσο ευχάριστο, αν και στις ημέρες μας πια υπάρχουν και οι πίνακες ανακοίνωσης άφιξης του λεωφορείου που περιμένουμε. Και όταν έρθει η ώρα του, αυτό έρχεται κι εμείς μπαίνουμε μέσα.

Ή μήπως αλλάζουμε και γνώμη και περιμένουμε ένα επόμενο μερικές φορές να’ ρθει;

Το να μπορούμε να συγχωρέσουμε είναι «δύναμη». Είναι ένα μέσο για να προάγουμε την ποιότητα της ζωής μας, την καθημερινότητα μας – κυρίως με όρους ψυχικής ηρεμίας, αλλά και αυτοί με την σειρά τους επηρεάζουν και τις πιο πρακτικές εκδοχές των εκάστοτε δράσεων μας…

Γιατί οι προδιαγραφές είναι καλές και στην πορεία χαλάνε;

Μήπως δεν πιστεύουμε αρκετά στον εαυτό μας, ότι δηλαδή μπορούμε να τα καταφέρουμε;

Μήπως δεν εμπιστευόμαστε αρκετά τον άλλον ότι θα είναι εκεί, δίπλα μας;

Η θετική σκέψη είναι σημαντική για την ευδαιμονία μας. Το να σκεφτόμαστε τη θετική πλευρά των πραγμάτων μας βοηθάει στο να είμαστε περισσότερο αισιόδοξοι για τη ζωή.

Απέναντι από την θετική σκέψη βρίσκεται η αρνητική, η απαισιοδοξία που νιώθουμε κάθε φορά που κάτι μας πηγαίνει στραβά.

Είναι η μιζέρια, η γκρίνια ότι τίποτα δεν μας πηγαίνει σωστά και η αίσθηση ανημπόριας - αβοηθησίας. Κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει…

Το παιδί μετά την γέννηση του έχει αποκλειστική σχέση με την μητέρα και τον πατέρα. Είναι μαζί τους συνεχώς, δεν το χωρίζει τίποτα και κανείς από αυτούς -τους ''σημαντικούς άλλους''.

Καθώς το πρωτότοκο παιδί ζει από αυτήν την σύνδεση αποκλειστικότητας με τους γονείς του έρχεται η γέννηση ενός νέου μέλους...

“Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας είναι το πρώτο μυστικό της επιτυχίας” - Ραλφ Έμερσον, φιλόσοφος

Όλοι κάποια στιγμή, είτε σε νεαρή ηλικία είτε σε μεγαλύτερη, συνειδητά πια κατανοούμε πως αν δε δώσουμε αγάπη στον εαυτό μας (αποδοχή, συγχώρεση, προσπάθεια για αυτοβελτίωση) και οι άλλοι αντίστοιχα δε θα μας τη δώσουν ή ακόμη κι αν το κάνουν, με δυσκολία θα νιώσουμε το κάλεσμά τους, για να ανταποκριθούμε κατάλληλα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που θαυμάζουμε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν τις δύσκολες καταστάσεις με θάρρος και ψυχραιμία, ανθρώπους που καταφέρνουν να διατηρούν την ηρεμία τους, να παραμένουν σταθεροί ακόμη και στις κακοτυχίες της ζωής τους. Παρ’ όλες τις εξωτερικές πιεστικές καταστάσεις συνεχίζουν να δρουν χωρίς παρορμητισμό και σπασμωδικές κινήσεις.

Οι πληγές στις ιστορίες των ανθρώπων δεν είναι πάντα εύκολες. Ούτε καν συχνά! Είναι κάποιες πληγές τόσο βαθιά ριζωμένες στην ψυχή μας που νομίζουμε πως ποτέ δεν θα επουλωθούν. Πιστεύουμε πως πάντα θα είναι εκεί, να στέκουν ορθάνοιχτες, να μας πονάνε και να μας θυμίζουν το βαθύ τραύμα των αναμνήσεών μας, βαθιά ριζωμένο μέσα μας.