Αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνοι για τον τόπο και τη δημοκρατία, θα ήταν για γέλια. Με νομικά τεχνάσματα που όχι μόνο παραπέμπουν στο προδικτατορικό ακροδεξιό παρελθόν αλλά και σε χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και των χουντικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής προσπαθούν να κάμψουν κάθε κοινωνικό κίνημα και να συκοφαντήσουν κάθε δυναμική μορφή αντίστασης.
Με έκπληξη μάθαμε τελικά ότι κατά τις εισαγγελικές και διωκτικές αρχές, η σύγκρουση ενός κοινωνικού και τοπικού κινήματος με ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα, χαρακτηρίζονται ως έγκλημα κατά του εθνικού συμφέροντος. Με την ίδια έκπληξη μάθαμε ότι η συζήτηση με δημοσιογράφους και η εκφορά γνώμης –αντίθετης με την κυβερνητική- αποτελεί διασπορά ψευδών ειδήσεων (τυχαίως και πάλι κατά ενός ιδιώτη).
Η θεωρία των δύο άκρων για τις εισαγγελικές αρχές και την κυβέρνηση ενισχύεται και απλώνεται. Πλέον ως άκρο που απειλεί τη δημοκρατία, το εθνικό συμφέρον και την κοινωνική σταθερότητα, είναι τα κοινωνικά κινήματα. Τα κοινωνικά κινήματα αποτελούν τον υπ' αριθμόν ένα εχθρό του συστήματος και των κυβερνητικών επιλογών.
Έχουν λοιπόν επιστρατεύσει κάθε λογής μέσα, όπως στην περίπτωση των παρακολουθήσεων στις Σκουριές, πριν ακόμα γίνει ο εμπρησμός των μηχανημάτων. Δημοσιογράφοι παρακολουθούνται, το ανθρώπινο δικαίωμα ελευθερίας έκφρασης άποψης θεωρείται ψευδής είδηση σε βάρος ιδιωτικής επιχείρησης και εθνικού συμφέροντος (αυτά στη Χαλκιδική ταυτίζονται φαίνεται, αλλά μόνο για μία επιχείρηση, όχι για τις μικρές και μεσαίες).
Η ακροδεξιά κυβέρνηση, που εξαγόρασε "υποβρυχίως" την κοινοβουλευτική εμπιστοσύνη του Βενιζέλου και από κοινού προστατεύουν ιδιωτικά συμφέροντα κόντρα στα κινήματα και τις επιθυμίες των πολιτών, γίνεται επικίνδυνη ακόμα και για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Οι νεοφιλελεύθερες επιλογές της δεν είναι δυνατόν να γίνουν ανεκτές και υιοθετεί όλο και πιο ακραία μέτρα, όλο και πιο βίαιες μεθόδους καταστολής της αγανάκτησης και της υπεράσπισης της ζωής από τον ίδιο τον πολίτη, που θεωρητικά είναι το επίκεντρο του πολιτεύματος.
Με ρητορική πλέον του μισού αιώνα ηλικίας δοκιμάζει τις αντοχές ακόμα και των φιλελεύθερων υποστηρικτών της. Το ιδιωτικό συμφέρον αντιμετωπίζεται ως εθνικό και άρα η αντίθεση με έναν ιδιώτη κρίνεται ως προδοσία. Η αντίθεση συνδικαλιστών τιμωρείται με επιθέσεις της Δίωξης Ναρκωτικών σε Κοινωνικά Ιατρεία (βλ. Ελληνικό). Ο συνδικαλισμός μαθητών εκλαμβάνεται ως στάση και συλλαμβάνονται μαθητές επειδή κάνουν καταλήψεις ή αποχή.
Μα τελικά ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει άλλον τρόπο από εκείνον της βίας και του αυταρχισμού για να επιβάλλει τις επιλογές του. Επιλογές που απέχουν τόσο πολύ από τα λαϊκά και μεσοαστικά συμφέροντα και μοιάζουν με ηφαιστειακή τέφρα που καίει και σκοτώνει ό,τι συναντήσει.
Μία κυβέρνηση παραπαίουσα και χωρίς λαϊκή υποστήριξη, προχωρά ολοταχώς στην οδό του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας. Με μόνη κάλυψη τη συνταγματικότητα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δια μέσου ενός καλπονοθευτικού -αντιδημοκρατικού- νόμου και μέρους της δικαστικής εξουσίας προσπαθεί να σταθεί ενάντια στο σύνολο του λαού που πονά -κι άλλοτε- αντιδρά ενάντια σε μία εγκληματική δικομματική οργάνωση που παραβιάζει το Κοινωνικό Συμβόλαιο που αυτή υποσχέθηκε προεκλογικά.
Τούτη η ακροδεξιά οργάνωση εγκληματεί στον τόπο και αιμορραγεί τη δημοκρατία. Ενώ ανεχόταν και στήριζε υπογείως τη φασιστική συμμορία, σήμερα με νέα ορμή επιτίθεται στα κοινωνικά και λαϊκά κινήματα. Τα κυβερνητικά εγκλήματα σε βάρος της Εθνικής Οικονομίας κουκουλώνονται και εχθροί χαρακτηρίζονται όσοι διαφωνούν με τους εγκληματίες που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία σε ανθρωπιστική κρίση. Τα αίτια του δημοσιονομικού χρέους που εκείνοι δημιούργησαν μέσα από δεκάδες ύποπτες πολιτικές αποφάσεις, κρύβονται κάτω από το χαλί του αυταρχισμού και της κυβερνητικής τρομοκρατίας.
