ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος ούτε πολιτειολόγος ούτε θρησκειολόγος. Είμαι μηχανικός: αυτό σημαίνει όμως πως έχω εκπαιδευθεί να ανακαλύπτω patterns και κοινούς τόπους αξιοποιώντας αριθμούς και παρατηρήσεις. Πάνω σε αυτή την εκπαίδευση πατάει αυτό το κείμενο άποψης. Και πάνω στην προσωπική μου εμπειρία, έχοντας ζήσει σε δύο χώρες της Ευρώπης (Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία) και έχοντας πολύ κοντινή και απόλυτα αξιόπιστη πληροφόρηση για τη Γαλλία.
Μετά το χτύπημα στο Παρίσι που συγκλόνισε όλη την Ευρώπη (πλην μερικών γνωστών και μη εξαιρετέων ψεκασμένων), έχει ξεκινήσει μία τεράστια συζήτηση πόσο επικίνδυνο είναι το Ισλάμ, πόσο πολύ πρέπει η Ευρώπη να περιχαρακωθεί και τα λοιπά. Η συζήτηση αυτή ξεκινάει από την Λεπέν και καταλήγει σε γνωστούς και μη εξαιρετέους κομματικούς και πολιτικούς σχηματισμούς στη χώρα. Με λίγα λόγια αρκετός κόσμος φωνάζει ότι του κατέβει. Για να αποφευχθούν λαθροχειρίες επί της ερμηνείας αυτού του κειμένου, το δηλώνω από την αρχή: δε φταίει το Ισλάμ.
Καταρχάς να ξεκινήσουμε με την παραδοχή, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η επίθεση στο Παρίσι έγινε από το ISIS. Και επίσης ότι το ISIS«πατάει» πάνω στον θρησκευτικό φανατισμό μερικών μουσουλμάνων
Κατά δεύτερον, θα εξιστορήσω τις δικές μου εμπειρίες σε Αγγλία-Γερμανία και της συζύγου μου στη Γαλλία, ζώντας εντός της κοινωνίας των δύο αυτών χωρών.
ΑΓΓΛΙΑ:
Στην Αγγλία έχω ζήσει αρκετό καιρό ώστε να δω τα δύο –κοινωνικά άκρα- που μπορείς να δεις σε έναν μουσουλμάνο. Από τη Σάρα, μία απολύτως δυτική Ιρανή , η οποία κυκλοφορούσε προφανώς ακάλυπτη και εργαζόταν κανονικότατα ως μηχανικός σε πολυεθνική εταιρεία, μέχρι τους μουσουλμάνους του τοπικού γκέτο που έσερναν τρεις γυναίκες και πολλά παιδιά μαζί τους καθώς περπατούσαν στους δρόμους του Derby. Στο γκέτο του Derby, έχω δει διάφορα άλλα φαινόμενα καθυστέρησης/Μεσαίωνα:
- Να πληρώνει η γυναίκα μου σε μουσουλμανικό μαγαζί και να δίνουν σε εμένα τα ρέστα
- Να επιλέγει η γυναίκα μου κάποιο προϊόν και να ρωτούν εμένα αν μου αρέσει
- Ένα κοριτσάκι όχι πάνω από έτος στο καρότσι που φορούσε μπούρκα
Γνωρίζω επίσης πως ένας διευθυντής σχολείου απολύθηκε γιατί απέβαλε έναν Σιχ μαθητή επειδή δεν τήρησε την οδηγία του να μην φέρει πάνω του τελετουργικό στιλέτο που βγαίνει από τη θήκη του, αλλά κάποιο ηλεκτροκολλημένο -για λόγους ασφαλείας. Είναι άσχετο με το Ισλάμ, αλλά σχετικό με το θέμα μας
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Στη Γερμανία από την άλλη έχω έναν συνάδελφο μουσουλμάνο από την Ινδονησία που τρώει σνίτσελ και πίνει μπύρα, όντας παντρεμένος με Ιταλίδα. Στο κέντρο του Μονάχου, αναγνωρίζω τις δύο ή τρεις μπουρκες που κυκλοφορούνε γιατί είναι οι ίδιες κάθε φορά. (τις αναγνωρίζω γιατί η μία από τις γυναίκες που τη φοράνε είναι σε αναπηρικό καροτσάκι). Προφανέστατα υπάρχουν γυναίκες που φοράνε μαντήλα, αλλά οι μαντίλες είναι εμφανέστατα και fashion statement. Προσοχή μιλάω πάντα για την εμπειρία μου στο Μόναχο: πόλη εξαιρετικά πολυπολιτισμική. Από φίλη, την οποία θεωρώ απολύτου εμπιστοσύνης, έχω ακούσει -και το πιστεύω ακράδαντα- ότι υπάρχουν κλινικές π.χ. παρθενορραφών.
ΓΑΛΛΙΑ
Από τη σύζυγό μου γνωρίζω ότι το μουσουλμανικό στοιχείο, βρίσκεται γκετοποιημένο και πως ήταν πολύ δύσκολο να είσαι Magrepin. Για αυτό π.χ. οι Γάλλοι αφαίρεσαν την φωτογραφία από τα βιογραφικά εύρεσης εργασίας. Μάθαμε επίσης για ένα προάστιο των Βρυξελλών που δεν πατάει η αστυνομία και το ίδιο γνωρίζω από τη σύζυγό μου για ένα προάστιο του Στρασβούργου.
Κατά τρίτον θα αναφέρω αριθμούς: 60 και 65 χιλιάδες οι γυναίκες με κλειτοριδεκτομή σε Αγγλία-Γαλλία, 19 χιλιάδες στη Γερμανία. Αυτά το 2007, που είναι τα τελευταία στατιστικά στοιχεία. Ως νούμερο , ακόμα και μία κλειτοριδεκτομή είναι απόλυτα δυσάρεστη και καταδικαστέα και σε αυτό συμφωνούμε όλοι. Αλλά θα χρησιμοποιήσουμε τους αριθμούς συγκριτικά. Γαλλία και Γερμανία έχουν γύρω στα 4 εκ Μουσουλμάνους και Αγγλία κοντά στα 2.8 εκατομμύρια.
Συγκριτικά, θα προσπαθήσω να περιγράψω επίσης, τις προσεγγίσεις των τριών αυτών μεγάλων χωρών. Η Αγγλία έχει υποπέσει στην παγίδα της απόλυτης ανοχής στο όνομα μίας υποκριτικής αίσθησης της έννοιας πολυπολιτισμικότητας (βλέπε το παράδειγμα του διευθυντή και του μαθητή Σιχ). Η Γαλλία έχει αντιμετωπίσει το θέμα μουσουλμανισμός αντιθετικά: μία προσέγγιση η οποία ήταν βασισμένη στην παγίδα της σχεδόν απόλυτης μη ανοχής. Τα αποτελέσματα φάνηκαν στις ταραχές των προαστίων στο Παρίσι, αν και μετά από αυτό έγιναν προσπάθειες βελτίωσης.
Η Γερμανία φαίνεται να αντιμετωπίζει το θέμα ακολουθώντας έναν πιο πραγματιστικό, μέσο δρόμο: το δρόμο της ενσωμάτωσης που ζητάει η πολυπολιτισμικότητα. Αναγνωρίζει τα όρια του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού ο οποίος είναι οι ανοιχτές κοινωνίες και το εφαρμόζει. Έτσι, ούτε επιτρέπει να ξεφεύγουν οι πληθυσμοί από τα όριά της Ευρώπης, ούτε καταλήγει στην γκετοποίηση πληθυσμών ούτε στο κλείσιμο των κοινωνιών. Ταυτόχρονα επιμένει στην ενσωμάτωση μουσουλμάνων με την υποστήριξη στην ίδρυση τζαμιών, με το να ζητάει τα κηρύγματα να γίνονται και στα Γερμανικά, με το να προσπαθεί να εξαφανίσει την κουλτούρα των benefits και να πιέζει τους δικαιούχους να εργάζονται. Τέλος το να προσπαθεί να κάνει το αυτονόητο: να διασφαλίσει ότι η νέα γενιά είναι πιο ενσωματωμένη από την παλαιότερη μέσα από το σχολείο.
Είναι δεδομένο πως υπάρχει διαφορά και αποκλίσεις ανάμεσα στον δυτικό πολιτισμό και τους υπόλοιπους της εποχής μας. Είναι επίσης δεδομένο, πως επειδή γενικά το Ισλάμ, δεν πέρασε από Διαφωτισμό και δεν είναι συνεκτικό ως θρησκεία (άλλο το Ισλάμ της Ινδονησίας, άλλο της Γερμανίας, άλλο της Μέσης Ανατολής), έχει μεμονωμένους θύλακες του εμφανίζουν ακόμα και τώρα σημάδια καθυστέρησης και απόκλισης ακόμα και από τις πιο βασικές αξίες της Ευρώπης μας. Αυτό είναι εμφανές . Όπως εμφανές είναι πως και άλλες κοινωνικές ομάδες αποκλίνουν από τα ευρωπαϊκά πρότυπα: ας πάει κάποιος στην άνω Κωλοπετεινίτσα να μιλήσει για δικαιώματα της γυναίκας, ή να βρει μία γυναίκα σε ένα καφενείο.
Δεδομένο είναι πως ο ανώτερος πολιτισμός ιστορικά θα απορροφήσει τον κατώτερο, όσο και απομονωμένος να κρατιέται ο κατώτερος. Έτσι ήδη βλέπουμε να δημιουργείται ένα ΕυρωΙσλάμ, το οποίο είναι πολύ πιο κοντά στα Ευρωπαικά πρότυπα. Με έξυπνες σταθερές δράσεις ενσωμάτωσης αυτό το Ισλάμ είναι λογικό να κυριαρχήσει. Και αυτό το Ισλάμ δεν έχει τίποτα να το διαφοροποιεί από τον μέσο Χριστιανό εντός της Ευρώπης. Για την ακρίβεια θα ήταν πολύ πιο αποδεκτό από τον Άνθιμο ή τον Πειραιώς.
Μέγας αντίπαλος και πρόβλημα κάθε μουλάς: θρησκευτικός πολιτικός, με οποιαδήποτε ιδιότητα. Από την υποψήφια πρόεδρος της Γαλλίας, μέχρι τον πρόεδρο της Ουγγαρίας. Από τον φανατικό παπά μέχρι το φανατικό σεΐχη. Σε οποιοδήποτε επίπεδο: από συγγραφέας, μέχρι και εκπρόσωπος του 0.5%.
Σε σχέση με τον μέσο μουσουλμάνο που γνωρίζω, οι άνθρωποι που ουρλιάζουν τώρα κατά του Ισλάμ και ονειρεύονται μία Ευρώπη φρούριο με δηλώσεις κοινωνικών (πολιτισμικών) φρονημάτων, απαγόρευση μαντήλων και παρακολουθήσεις σε χώρους θρησκευτικής κατήχησης είναι μεγαλύτερο πρόβλημα. Ο εθνικισμός και οι θυσίες της ελευθερίας στην ασφάλεια είναι επίσης μεγαλύτερο πρόβλημα. Όποτε η Ευρώπη έκλεισε σύνορα και πόρτες απέτυχε. Και απέτυχε γιατί αυτό είναι ενάντια στις αξίες των ανοιχτών κοινωνιών που εκπροσωπεί. Ουρλιαχτά, φωνές και τρομολαγνείες, ρίχνουν λάδι στη φωτιά των εχθρών μας.
Το θέμα πάντα πρέπει να είναι οι ανοικτές κοινωνίες, οι ανοικτές γενναίες καρδιές και η απόλυτη προσήλωση στην Ελευθερία. Τα όρια σε αυτά είμαστε ευτυχισμένοι να τα έχουμε: λέγονται ΕΣΔΑ και έχουν γραφτεί με αίμα και δάκρυα.
Τον άνθρωπο, αν τον βάλεις σε καλύτερες και πιο ελεύθερες συνθήκες και τον βοηθήσεις να ενσωματωθεί σε αυτές, θα τον κερδίσεις. Και αν όχι αυτόν, τα παιδιά του. Και νομίζω πως είναι το ζητούμενο. Η Ευρώπη, από φρούριο του Χριστιανισμού μεταμορφώθηκε σε μία ελεύθερη ανοικτή κοινωνία και χάρη σε αυτό μπορεί να οδηγήσει τους μουσουλμάνους κατοίκους της στο λεγόμενο και ΕυρωΙσλάμ. Χωρίς φωνές και παραβιάσεις δικαιωμάτων.
Facebook: Christos Derdas
