Αυτές τις μέρες πολλά ζευγάρια στροβιλίστηκαν γύρω μου. Σε οικογενειακές μαζώξεις, μπαράκια, καφέ, restau, σε βόλτες στην αγορά. Συνηθίζω να παρατηρώ τις εκφράσεις των ανθρώπων που συναντώ και πιο πολύ των άγνωστων. Προσπαθώ να καταλάβω τις σχέσεις με αυτούς που συνοδεύουν. Είναι κάτι σαν παιχνίδι και άσκηση για μένα. Ετσι τα μάτια μου αναγνωρίζουν και ερμηνεύουν προθέσεις, διαθέσεις, χειρονομίες, βλέμματα.

Σας παραθέτω αυτούσιο ένα απόσπασμα απ' το βιβλίο του Πασκάλ Μπρυκνέρ ''Το παράδοξο του έρωτα''. Πιστεύω ότι αντικατοπτρίζει αυτό που είμαστε όλοι μας και γι' αυτό δεν πρέπει να κάνουμε κριτική για κανέναν παρά μόνο να είμαστε πάντα πρόθυμοι να κατανοήσουμε. Είναι ο δρόμος που πραγματικά θα μας κάνει καλύτερους.

Οι γιορτές είναι σε απόσταση αναπνοής και νιώθω οτι όλοι γινόμαστε περισσότερο ευάλωτοι - εύθραυστοι - ευαίσθητοι αυτές τις μέρες, είτε πιστεύουμε στο πνεύμα των Χριστουγέννων είτε όχι. Αυτό πρέπει να συμβαίνει γιατί μάς ξυπνούν την αγνή και ελπιδοφόρο περίοδο της ζωής μας που για τους περισσότερους είναι η παιδική ηλικία ακόμη και γι' αυτούς που την πέρασαν με δυσκολίες.

Είδα την Κατερίνα στο μάθημα χορού για μια ακόμη φορά. Εντυπωσιάστηκα με το σώμα της. Τους τελευταίους δύο μήνες είχε καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε έναν ολόκληρο χρόνο. Στα τρία λεπτά που χρειάστηκα για να της εκφράσω τον θαυμασμό μου, μιλούσα σ' ένα πρόσωπο χωρίς ίχνος μακιγιάζ, άχρωμο, μουντό. Δεν θα γυρνούσα να την κοιτάξω δεύτερη φορά αν μου ήταν άγνωστη.

Εχοντας δημιουργήσει την σελίδα της Κόμισσας αυτό το χρονικό διάστημα στο face, πολύ συχνά οι φίλοι και οι φίλες που ακολουθούν με ρωτούν σχεδόν καχύποπτα αν είμαι άντρας ή γυναίκα. Τους διαβεβαιώνω ότι είμαι γυναίκα αλλά ξέρω καλά ότι δύσκολα πείθονται.

Πολλές φορές ακούω ιστορίες απο γυναίκες και άνδρες που έχουν ένα κοινό παρανομαστή, το χάσιμο της σεξουαλικής επιθυμίας στην σχέση τους.

Σε όλο τον κόσμο, εκατομμύρια ζευγάρια περνούν ανάλογη φάση. Ζευγάρια που βρίσκονται σε μακροχρόνιες σχέσεις, ζευγάρια που αγαπιούνται πραγματικά αλλά όμως έχουν χάσει την φλόγα της πρότερης σεξουαλικής τους συνεύρεσης.

Όταν βλέπω τις φίλες μου να είναι μόνιμα αγχωμένες με τα λίγα παραπανίσια κιλά τους ή με τις ρυτίδες γέλιου και έκφρασης, συνειδητοποιώ με λύπη μου, πόσο η εικόνα τού εαυτού μας μάς κάνει νευρικούς. Το σώμα υπονομεύει την αυτοπεποίθησή μας απο την εφηβεία με έμμηνες περιόδους, μεγάλα στήθη, αυτόματες εκσπερματώσεις, ονειρώξεις κ.λ.π..

Η ενδυματολόγος μας στο καμπαρέ όταν υψώναμε φωνές διαμαρτυρίας για τους πολύ σφιχτούς κορσέδες που απαιτητικά ζητούσαν να μειώσουν τους πόντους της μέσης μας με βασανιστικό τρόπο, μας φώναζε δυνατά : η φαντασίωση εδω μέσα είναι το παν! Στην ηλικία των είκοσι δεν μπορούσα να αντιληφθώ καθαρά τη σημειολογία των ρούχων και εσωρούχων ειδικά μέσα στο καμπαρέ και τις φαντασιώσεις που αυτά δημιουργούσαν κυρίως στον αντρικό πληθυσμό!

Το πραγματικό πρόβλημα στις σεξουαλικές σχέσεις βρίσκεται στην ποιότητα τους και όχι στην καθ' αυτή ερωτική επαφή. Η ποσότητα των ερωτικών εμπειριών μέσα από έναν νέο τρόπο έκφρασης της σεξουαλικότητας, έχει δώσει τη θέση της στην ποιοτική επιλογή και μέσα απ' αυτή ζητάμε όλοι να μυηθούμε στα άγνωστα μονοπάτια της. Μετά από τόσα χρόνια έχω μάθει να ''βλέπω'' στους ανθρώπους την παρουσία ή την απουσία σεξ στη ζωή τους. 

Αν και Τίτλος Ευγένειας που μπορεί να θυμίζει γυναίκα με υπεροπτική διάθεση, είμαι μια ''κόμισσα'' που της αρέσει να συνδιαλέγεται μαζί σας. Πριν λίγους μήνες έγινα 37 και τα τελευταία 17 χρόνια τα έχω αφιερώσει στη μελέτη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Μοίρασα τη ζωή μου ανάμεσα στο Παρίσι και την Αθήνα και τώρα ζω στο Μονακό.