Είδα την Κατερίνα στο μάθημα χορού για μια ακόμη φορά. Εντυπωσιάστηκα με το σώμα της. Τους τελευταίους δύο μήνες είχε καταφέρει ό,τι δεν κατάφερε έναν ολόκληρο χρόνο. Στα τρία λεπτά που χρειάστηκα για να της εκφράσω τον θαυμασμό μου, μιλούσα σ' ένα πρόσωπο χωρίς ίχνος μακιγιάζ, άχρωμο, μουντό. Δεν θα γυρνούσα να την κοιτάξω δεύτερη φορά αν μου ήταν άγνωστη.
Είμαι ειλικρινής. Της το είπα. Μου δικαιολογήθηκε οτι το εργασιακό περιβάλλον που βρίσκεται δεν ''σηκώνει τέτοια''. ''Τι περιβάλλον", ρώτησα. ''Πανεπιστημιακό'', απάντησε. Τη μάλωσα. ''Να μη σε ξαναδώ έτσι, αδικείς τον εαυτό σου'', της είπα.
Η φίλη μου δεν είναι η μόνη που πέφτει στην παγίδα να βάζει σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό της, την εμφάνισή της, για χάρη του εργασιακού περιβάλλοντος. Πολλές γυναίκες κάνουν το ίδιο. Αλλες πάλι τηρούν ευλαβικά τις επιταγές της μόδας, μακιγιάρονται έντονα, ισορροπούν σε ψηλοτάκουνα δώδεκα ώρες την μέρα.
Δεν είναι παράξενο που οι επιταγές της μόδας και η ματαιότητα της καριέρας συνθλίβουν τις γυναίκες. Ολες μου οι φίλες που εργάζονται ακόμη, είτε σαν υπάλληλοι, είτε σαν ελεύθεροι επαγγελματίες και κάποιες σε διευθυντικές θέσεις πολυεθνικών, ταλαιπωρούνται ανάμεσα στα κοινωνικά και στα δικά τους πρέπει. Αυτό το ονομάζω ''παγίδα της μεταφεμινιστικής περιόδου''. Παραφουσκωμένες προσδοκίες, απο εμάς τις ίδιες πρώτα, που γυρίζουν σαν μπούμερανγκ επάνω μας.
Πόσο το μισώ αυτό!
Για να εργαστείς χρειάζεται να οπλιστείς με ''επιθετικότητα'', έναν αντρικό τρόπο συμπεριφοράς ώστε να μπορέσουν οι άλλοι να εκτιμήσουν την λογική σου. Ο δυναμισμός επιβάλλεται. Κάπου εκεί χάνουμε την θελκτικότητα. Και δεν λέω θηλυκότητα. Λέω θελκτικότητα.
Σαν θηλυκά αναγνωριζόμαστε όσο κι αν στριμωχτούμε μέσα σε αυστηρά ταγιέρ που καταπιέζουν τις καμπύλες μας ή φορέσουμε φαρδιά ρούχα που δημιουργούν αόριστα περιγράμματα.
Η θελκτική γυναίκα έχει μια τέχνη στο να είναι, στο να παρουσιάζεται, στο να είναι διαυγής και κατανοητή. Δεν έχει να κάνει με ομορφιά αλλά με γοητεία. Κι αυτό νομίζω έχει χαθεί απο πολλές γυναίκες. Το κακό είναι οτι όταν είσαι τόσες ώρες σε βαρετές δουλειές και απαιτητικούς εργασιακούς χώρους, είναι πολύ δύσκολο ν' ανακτήσεις το χιούμορ σου, την τρυφερότητά σου, την σπίθα στο βλέμμα που δείχνει χαρά ζωής. Τα έχεις αφήσει όλα εκτός δουλειάς και είναι πολύ δύσκολο να τα ''ξαναφορέσεις'' όπως κάνεις με το παλτό, την τσάντα και την ομπρέλα σου όταν φεύγεις και κλείνεις την πόρτα πίσω σου.
Αν δεν έχεις οικογένεια, θα βρεθείς γρήγορα στον καναπέ του σπιτιού σου να μασουλάς μέσα απο ένα πιάτο κουρασμένη , βλέποντας τηλεόραση ή σερφάροντας. Είσαι ελεύθερη και μοναχική και η πλειοψηφία των αντρών πιστεύει οτι είσαι εύκολο θύμα για one night stand όταν βγαίνεις το Σαβ/κο. Αν έχεις οικογένεια, θα φλέγεσαι απ' την λαχτάρα να τους συναντήσεις και θα σε γεμίζουν οι ενοχές απ την πολύωρη απουσία σου. Οταν θα στρίβεις το κλειδί στην πόρτα πολλές φορές θα ντρέπεσαι να ομολογήσεις στον εαυτό σου πως δεν θα 'θελες να γυρίσεις σπίτι αλλά να πάρεις ένα αεροπλάνο και να λείψεις για μια βδομάδα κάπου εξωτικά.
Και στην περίπτωση της μοναχικής-ελεύθερης γυναίκας αλλά και στην περίπτωση της γυναίκας με σύντροφο και οικογένεια ή με σύντροφο μόνο, η διαπίστωση είναι οτι το επιθετικό κοινωνικό περιβάλλον και οι διάφορες επιταγές της εποχής φορτώνουν την γυναικεία ψυχή και ουσιαστικά την φυλακίζουν.
Το αντίτιμο της επιβίωσης ή της οικονομικής αυτοδυναμίας το πληρώνουμε ακριβά.Και το πληρώνουν και οι άνθρωποι που μάς περιβάλλουν επίσης όταν δεν μπορούμε να ''επανασυνδεθούμε'' μαζί τους μέσα στην καθημερινότητα. Η ψυχική ζωντάνια δεν μπορεί να μάς χαριστεί. Ούτε βρίσκεται έξω απο μάς. Την δημιουργούμε μόνοι μας όπως δημιουργούμε την πνευματική μας διάσταση. Μόνο έτσι αλλάζει η πραγματικότητά μας γι' αυτό μίλησα και για ματαιότητα καριέρας.
Να θυμόμαστε πάντα οτι μέσα στον καθένα μας υπάρχει η ''αρσενική'' και ''θηλυκή'' πλευρά μας και να προσπαθούμε να ικανοποιούμε τις εκφράσεις τους. Έτσι λειτουργεί και η σεξουαλικότητά μας.
Αν δεν μπορέσουμε να εναρμονίσουμε μέσα μας το αρσενικό και το θηλυκό και δεν τα βάλουμε να ''υπηρετούν'' τις ανάγκες μας θα βλέπουμε να μεταλλασόμαστε σε κάτι που δεν θα είμαστε εμείς αλλά θα 'χει κάποια στοιχεία του εαυτού μας.
Αυτού του εαυτού που κάποτε ξεκίνησε με πολλά όνειρα αλλά οι αντοχές λύγισαν απ' τα στερεότυπα!
