Νόμιζα ότι ήταν παραμύθι αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι ήταν η ζωή σου. Σώμα σου και αίμα σου. Γιατί άφησες στη μέση τα παιχνίδια σου και έγινες φυτώριο ζωής για όλους εμάς, δεν το ξέρω. Όμως, μητέρα, κοινώνησα την αγάπη σου, να το ξέρεις, ούτε ένα ψίχουλο δεν πήγε χαμένο,  ούτε ένα χάδι, ούτε μια λέξη. 

Αυτό το ζευγάρι είναι εύκολα αναγνωρίσιμο. Είναι ο καθένας απο εμάς με τον φίλο του, τον άνθρωπό του, τον εραστή του, την σχέση του. Και αυτή μία απ τις πιο κοινές εικόνες που έχει παίξει στις ζωές όλων μας. Κάπου σ' ένα καφέ έχουμε μαλώσει και ενώ θα θέλαμε να γυρίσουμε τον χρόνο λίγα λεπτά πιο πίσω στην απόλαυση της μεστής γλύκας ενος ερωτικού φιλιού, καθόμαστε ακινητοποιημένοι και μουδιασμένοι απ τον καταστρεπτικό θυμό που προκάλεσαν διάφορες αιτίες.

Με αφορμή το τελευταίο έργο του Banksy στο Μπρίστολ και τις συναντήσεις μας μέσα στο Πάσχα. Το πρώτο σοκ ήρθε απ τον δικηγόρο μου πριν 4 χρόνια. Ζήτησα τον αριθμό του κινητού του και μου απάντησε ότι δεν είχε κινητό. Ο στιγμιαίος εκνευρισμός μου συνόδευε σκέψη "Πως θα σάς βρω, όταν σάς θέλω;" και έγινε ευθεία ερώτηση στον "απεξαρτημένο".

Ο Αρης είναι 17. Μου έγραψε στο inbox στην σελίδα μου στο face. Οι πρώτες λέξεις, αυτές της αναγνώρισης εδάφους, είναι μουδιασμένες. Είναι ευγενικός και όχι καχύποπτος όπως οι περισσότεροι τριαντάρηδες και σαραντάρηδες που αμφισβητούν το φύλο μου. "Απ' τις αναρτήσεις σας καταλαβαίνω ότι είστε γυναίκα".

Το αγόρι μου έρχεται και με συναντά πέντε ημέρες κάθε μήνα. Τόσο επιτρέπουν οι ξεχωριστές συνθήκες που έχει διαμορφώσει ο καθένας μας στην ζωή του. Δεν μπορούμε να τις αλλάξουμε άμεσα. Ωστόσο δεν γκρινιάζουμε για τις συνθήκες. Ούτε κάνουμε υπομονή με την προσδοκία ν' αλλάξουν. Φυσικά και θα θέλαμε να είμαστε μαζί ίσως και καθημερινά αλλά για την ώρα δεν αναλωνόμαστε σε τέτοιες σκέψεις.

Όταν παλιότερα άκουγα για την ''Ημέρα της Γυναίκας'' την αρνιόμουνα σαν ιδέα στο μυαλό μου. Γιατί να γιορτάζουν οι γυναίκες; Σε τι ωφελούσε; Το θεωρούσα υποβιβασμό του φύλου μου. Δεν έβλεπα πώς η θέση της γυναίκας θα έπαιρνε αξία απο μια γιορτή.

'Οταν για πρώτη φορά μού μίλησαν για τις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα στον άντρα και την γυναίκα, αρνήθηκα κατηγορηματικά να τις πιστέψω, γιατί αν ήταν αλήθεια, θα έπρεπε και οι γονείς μου να έχουν παρόμοιες σχέσεις κι εγώ τους εκτιμούσα πολύ για να το παραδεχτώ. Είπα μάλιστα πως αυτή η ιστορία μού φαινόταν τόσο αηδιαστική που δεν θα μπορούσα ποτέ μου να κάνω κάτι τέτοιο.

Μιλώντας πριν δύο ημέρες μ' έναν φίλο που μου περιέγραφε με λεπτομέρεια θαυμαστή τις προσπάθειες του να προσεγγίσει γυναίκες που του αρέσουν, συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πόσα φίλτρα έχουμε μέχρι να ''επιτρέψουμε'' στον εαυτό μας να παραδοθεί στον έρωτα που διακαώς επιθυμούμε.

Ο έρωτας δεν είναι τυφλός και το κοινωνικό status επηρεάζει την επιλογή του ερωτικού μας συντρόφου.

Υπάρχει μια τρυφερή ταινία, '' Το Κουαρτέτο''(2012), που η υπόθεση εκτυλίσεται σ' έναν οίκο ευγηρίας για συνταξιούχους μουσικούς και τα τέσσερα κυρίως πρόσωπα ετοιμάζονται για ένα ρεσιτάλ καθώς συμφιλιώνονται με το παρελθόν τους. Ενας μικρός διάλογος μεταξύ ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με συγκινεί: - Είσαι όμορφος, λέει η γυναίκα. - Είσαι πανέμορφη, απαντά εκείνος. -Είμαστε πολύ γέροι, συνεχίζει η γυναίκα και ο άντρας την προτρέπει: -Τότε, ας παντρευτούμε....

Ίσως έχετε βρεθεί πολλές φορές στην θέση να παρακολουθείτε μια ταινία και ένας φίλος, μια φίλη, ο σύντροφος, ρωτά συνέχεια δίπλα σας για την εξέλιξη της πλοκής. "Και τώρα τι γίνεται;" , "Ποιόν πάει να συναντήσει;" , "Λες να την σκοτώσει;" κ.α. Εξ' αιτίας του άγνωστου, του μυστηριώδους και του σκοτεινού, οι άνθρωποι πάντα αναζητούν την σταθερότητα, το γνώριμο, το αληθινό. Είναι αυτό που τους προσφέρει ασφάλεια ώστε να μπορούν να ζήσουν.