Όποιος είδε ανακοίνωση της ΠΟΑΣΥ ή της ΕΛΑΣ για το τιποτένιο σκουλήκι που χτύπησε μια ανυπεράσπιστη γυναίκα πισώπλατα, παρακαλώ να την κοινοποιήσει.
Και όχι, το επιχείρημα "για τον τάδε αστυνομικό που σκοτώθηκε πριν από μέρες, δεν λες κουβέντα" δεν έχει εφαρμογή εδώ.
Και όχι, τα λίγα λεφτά που παίρνουν για να τους πετάνε πέτρες και μολότοφ, δεν κολλάνε στο θέμα.
Και όχι, το context του συμβάντος δεν έχει καμία σημασία.
Και ναι, όσο αυτός που κρατούσε την ασπίδα-κρυψώνα του χαμερπούς όντος και οι άλλοι γύρω δεν τον δίνουν στεγνά για να ξεπλύνουν τη δική τους ντροπή, δεν είναι συνάδελφοι, είναι συνένοχοι. Συν-σκουλήκια.
Και όσο η φυσική και πολιτική τους ηγεσία κωλυσιεργεί μέχρι να ξεχαστεί κι αυτό, δεν απέχει ούτε ένα εξελικτικό στάδιο πάνω από αυτό το σιχαμερό ον.
Θέλω πάρα πολύ, όσο τίποτα, ο αληταράς με στολή που έριξε γροθιά σε μια γυναίκα που διεκδικεί από την κυβέρνηση, μαζί με τις συναδέλφους της, αυτό που η δικαιοσύνη της έχει ήδη αναγνωρίσει, να είναι ένα μεμονωμένο γεγονός. Αλλά πλέον πρέπει να πειστώ ότι είναι.
Πρέπει να μάθουμε – οι πολίτες που πληρώνουμε το μισθό του και τον εξοπλισμό του – το όνομα και το βαθμό του σιχάματος που τα φέρει. Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι ο διοικητής και οι συνάδελφοί του δεν τον κάλυψαν, δεν τον έκρυψαν, δεν εγκρίνουν τη συμπεριφορά του.
Πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα το ξανακάνει και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ατιμωτική απόταξη. Όχι με ΕΔΕ και τις κλασσικές κωλυσιεργίες του δημοσίου. Με άμεση απόλυση χωρίς αποζημίωση. Και στη συνέχεια μήνυση για το ποινικό μέρος της υπόθεσης. Όχι μήνυση που θα υποβάλλει η παθούσα όμως. Μήνυση που θα την υποβάλλει αυτός που κράταγε την ασπίδα.
Αν υπάρχει έστω ένα ελάχιστο αίσθημα τιμής στην αστυνομία, θα πρέπει να απομονώσει το δειλό υποκείμενο τώρα. Θα πρέπει να κρατήσει έμπρακτες αποστάσεις και να τον απομακρύνει όσο πιο μακριά γίνεται από τους υπόλοιπους. Γιατί οι άτιμες συμπεριφορές που μένουν ατιμώρητες έχουν την κακή ιδιότητα να μολύνουν γρήγορα και σε βάθος, όπως αποδεικνύουν πολλά «μεμονωμένα περιστατικά» αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας.
Κι αν αυτό το κείμενο φαίνεται οργισμένο, είναι επειδή όντως είναι. Είναι επειδή είχα εδώ και καιρό στο μυαλό μου να γράψω ένα κείμενο για τους καλούς αστυνομικούς που έχω γνωρίσει, για τους τίμιους προστάτες του πολίτη, που αδικούμε με τις γενικεύσεις. Αυτό το κείμενο μου το χάλασε ένας δειλός, άνανδρος βρωμόμπατσος. Και μου το χαλάει η ΕΛΑΣ και η ΠΟΑΣΥ που μισή μέρα σιωπούν. Και μισή μέρα που πέρασε είναι πολύ.
Πραγματικά αυτό που ελπίζω και για το οποίο θα χαρώ – θα πανηγυρίσω στ’ αλήθεια - θα είναι να προσθέσω ένα update σε αυτό το άρθρο, με το οποίο θα αποσύρω όλους τους χαρακτηρισμούς και θα παραθέτω την ανακοίνωση που θα αποδεικνύει ότι αυτό ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός.
Για όσους δεν έχουν δει για τι πράγμα μιλάμε, ιδού:
