Χάχανα και λάχανα: γιατί γελάμε; Τι είναι το χιούμορ;

H οικογένεια τους πάει μπροστά στην στάση λεωφορείων ΟΑΣΑ που βρίσκεται απέναντι από το κτήριο, στήνουν το γραφείο τους και... περιμένουν για το λεωφορείο. Με το που σταματάει ένα μεγάλο φισουνάτο λεωφορείο που είναι φίσκα στους επιβάτες, επιβιβάζεται η οικογένεια από την μπροστινή πόρτα. Ο πατέρας πλησιάζει τον οδηγό, πατάει το κουμπί για να κλείσουν οι πόρτες και με ένα ρόπαλο που εμφανίζει από το πουθενά του δίνει μια στο κεφάλι και τον αφήνει αναίσθητο.

Τότε φωνάζει "Aβάντι!" και ξάφνου όλη η οικογένεια βγάζει τα ρούχα της -εκτός από το μικρό κοριτσάκι με τον σάκο- αποκαλύπτοντας τις δυο μαντεμένιες στύσεις πατέρα και γιου και το τριανταπεντάποντο strap-on της μάνας! Και ξεκινάνε: αρπάζουν ότι βρίσκουν μπροστά τους, παπάδες, καθυστερημένους, πρεζάκια, τραβεστί, ανήλικους, ενήλικους, υπερήλικους και με μπρίο μαινάδας το "γεμίζουν" από όλες τις τρύπες. Όσοι έχουν από δυο τους πιάνουν πατέρας και γιος -και περιμένει η μάνα καρτερικά για την σειρά της- όσοι έχουν από τρεις μπαίνει μέσα και η μάνα, όσοι διαθέτουν κολοστομία τρώνε και ένα δαχτυλάκι στην παρά φύση έδρα, και μετά όταν τελειώνουν μαζί τους τούς παίρνει και ένα γύρο ο σκύλος με το υπερμεγέθες hundwurst του, με το κοριτσάκι να ακολουθεί από πίσω ατάραχο και χαρωπό με τον σάκο του!

Κλάμα, οδυρμός, ιδρώτας, παρακαλητά και ουρλιαχτά μέσα στο λεωφορείο και οι κριτές να έχουν μείνει κόκκαλο μπροστά στο θέαμα αλλά κανείς να μην πατάει το buzzer του να σταματήσει την θηριωδία! Κάπου εκεί πάνω, έχει μπερδευτεί και λίγο το πράμα πάνω στην έξαψη και έχει αρχίσει να παίρνει ο γιος τον πατέρα και η μάνα τον σκύλο, "από κει που δαγκωνόντουσαν αλλάζουν φιλιά, ζευγαρώνουν με καμάρι και φωνάζουν δυνατά" και με τα πολλά, έχουν πάρει με ταχύτατους ρυθμούς τα 2/3 του λεωφορείου και έχουν θολώσει τα τζάμια. Κοντοστέκονται οι κριτές, δεν μπορούν καθόλου δουν τι παίζει μέσα αλλά καταλαβαίνουν πως προχωράει το σκηνικό από τα ουρλιαχτά, το "πέρα δώθε" του οχήματος και το σετάκι "μάπα-παλάμες" επιβάτη που περιοδικά κολλάει στα αχνισμένα τζάμια του λεωφορείου.

Σε μια φάση σταματάει να κουνιέται το λεωφορείο, ανοίγουν οι... πίσω πόρτες και μέσα από τους ατμούς βγαίνει ο πατέρας, η μητέρα και ο γιος ντυμένοι και εντελώς "ατσαλάκωτοι", με μόνο στοιχείο να μαρτυράει τι έλαβε χώρα οι πατημασιές που αφήνουν από αίμα και σπέρμα και από πίσω ακολουθεί η κόρη σέρνοντας τον σάκο γεμάτο - καθώς μέσα από το λεωφορείο ακούγονται χειροκροτήματα, σφυρίγματα ενθουσιασμού, "μπράβο" και λοιπές επευφημίες!

Η μικρή πλησιάζει τους κριτές που είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα και πετάει μπροστά τους τον σάκο, μέσα από τον οποίο ξεχύνονται δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, πορτοφόλια, χρυσά δόντια, κινητά, μοδάτα γυαλιά και την πάντα απαραίτητη σακούλα κοεοστομίας. Υποκλίνεται και πηγαίνει πίσω με τα άλλα μέλη της οικογένειάς της. Ο πιο θαρραλέος από τους κριτές μαζεύει το σαγόνι του από το πάτωμα, παίρνει βαθιά ανάσα και ρωτάει:

"Τι... τι στο διάολο ήταν αυτό που μόλις είδαμε;".

Ο πατέρας κάνει ένα βήμα μπρος και απαντάει:

"Αυτό το νούμερο μας, κύριοι, το αποκαλώ "Έλληνες Πολιτικοί".

Αυτή η παραξενιά την οποία μόλις ζόρισα βαθιά στο οπτικό σου νεύρο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Ζαϊκλονίστικη διασκευή του κλασικού ανέκδοτου "Οι Αριστοκράτες". Το μόνο που έκανα ήταν μια κοπτοραπτική έτσι ώστε να σου έρθει τσουρούτικο στα σωστά σημεία, να είναι "εντός κλίματος" και να σου μιλάει στα παρόντα ενδιαφέροντά σου. Αν σου άρεσε και γέλασες, έχω έναν φίλο, καλό, ηθικό ψυχίατρο ο οποίος θα ενδιαφερόταν να σου ρίξει μια ματιά και ίσως να σου χορηγήσει και κάποια φαρμακάκια να σιάξεις χαρακτήρα. Είτε το βρήκες αστείο είτε όχι, το σημερινό άρθρο έχει να κάνει ακριβώς με αυτό: με το γιατί βρίσκεις κάποια πράγματα αστεία ενώ δεν βρίσκεις άλλα -εξίσου ενδιαφέροντα- αστεία και επίσης για ποιο λόγο σε πιάνει εκείνο το παράξενο μεταξύ λαχανιάσματος και κραυγής όταν ακούς κάτι πραγματικά αστείο που ονομάζεις "γέλιο". Ας το πιάσουμε από πίσω για να καταλήξουμε εμπρός!

Γιατί γελάμε;

Να μια ωραία ερώτηση που εύκολα μπορεί να συμπεριληφθεί σε όμορφο μπουκέτο ερωτήσεων-συγκαλυμμένων δηλώσεων του τύπου "Οι επιστήμες δεν τα γνωρίζουν όλα, τι είναι ένα δάκρυ, γιατί κλαίμε, γιατί γελάμε;". Το έχουμε ξαναπεί, απουσία χρονομηχανής για να δούμε το "πρώτο γέλιο επί Γης" και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας ή απουσία "λυσαριού με όλες τις απαντήσεις για την ζωή" (εικάζεται πως γεννιόμαστε πακέτο με τούτο το manual "Welcome to Planet Earth" που έρχεται σετάκι με πλακούντα, αλλά οι μαίες το παίρνουν και το κρύβουν γιατί πολύ απλά είναι κακιασμένα όντα και θέλουν το κακό σου, σκότωσε όσες μπορείς από τούτες!) το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υποθέσεις - και όλη η μαγκιά βρίσκεται στο πόσο μπορούμε να πειραματιστούμε με την κάθε υπόθεση, πόσο οξυδερκείς είναι οι παρατηρήσεις μας και πώς στηρίζουμε την εκάστοτε θεωρία.

Το ερώτημα "γιατί γελάμε" επίσης είναι ένα ωραίο ερώτημα που για να απαντηθεί πλήρως, όπως εξάλλου σε σε κάθε συμπεριφορικό ερώτημα, πρέπει να απαντηθούν οι τέσσερις ερωτήσεις του Tinbergen - ψαξ' τες να τις βρεις δυσκολάκι τούτο αλλά αν γίνει έχεις πλήρη κατανόηση της συμπεριφοράς, με τρόπο που αντέχει πολλές ριπές αλλεπάλληλων ερωτήσεων, πριν αρχίσεις να ξεμένεις από απαντήσεις.

Ας αρχίσουμε απλά και... αυτονόητα: γελάμε διότι κάτι είναι αστείο! Να για παράδειγμα, σαν τότε που έσκασες στα γέλια και κάναμε αμάν να σε συνεφέρουμε όταν ανοίγοντας την πόρτα του σπιτιού σου βρήκες το έτερον σου ήμισυ κολλημένο με εκείνο το Alsatian Shepalute που χρυσοπλήρωσες να του/της κρατάει συντροφιά. Χμ, δεν ήταν αστείο ε; Ήταν, όχι όμως για εσένα διότι το "ήμισυ" αλλά και ο σκύλος ήταν δικός σου - εγώ πάντως ξεράθηκα στα γέλια όταν μου το αφηγήθηκες, μόνο τα Βιάγκρα και η κονσέρβα σκυλοτροφής ήταν δικά μου.

Και τώρα που είπαμε και το "και καλά σπαρταριστό μας", πάμε στον Robert Provine που μας λέει πως δεν γελάμε διότι κάτι είναι αστείο - τις περισσότερες φορές γελάμε σε καταστάσεις που δεν είναι αστείες ή μάλλον, για να το πούμε καλύτερα, δεν γελάμε διότι κάτι μας φάνηκε αστείο αλλά για άλλους λόγους.

Σε αυτό το συμπέρασμα έφτασε μετά από κάμποση μελέτη αναλύοντας 1200 περιπτώσεις αυθεντικού γέλιου σε δημόσιους χώρους: λιγότερο του 20% των περιπτώσεων γέλιου που κατέγραψε ήταν αποτέλεσμα ανταπόκρισης σε κάποιο αστείο ή έστω ανταπόκρισης σε οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί κατά κάποιον τρόπο "χιούμορ" - το 80% του γέλιου ακολουθούσε εντελώς "μπαναλιτέ" εκφράσεις , από ένα απλό "γεια σου" έως το "ήρθαν οι μπύρες που παραγγείλαμε" και μην μου φέρεις εδώ ως παράδειγμα τους μπαφιάρηδες φίλους σου που γελάνε με τούτα. Επίσης διαπίστωσε πως το γέλιο ήταν πολύ συγκεκριμένο, όσον αφορά το σημείο που έσκαγε μούρη το "χαχα": εμφανιζόταν σαν "σημείο στίξης" στον προφορικό λόγο, συνήθως στο τέλος φράσεων, χωρίς να τις διακόπτει - σχεδόν στερεότυπα. Τόσο στερεότυπα, ίσως, ώστε να υποδεικνύει μια εξελικτικώς επιτυχημένη στρατηγική;

Ναι, το πιθανότερο είναι πως το γέλιο δεν αποτελεί τόσο αντίδραση σε κάτι "αστείο", αλλά σύσφιξη των μεταξύ μας διαπροσωπικών σχέσεων - πράγμα που το χρειάζεται ένα είδος που από τα μεγαλύτερα ατού του είναι η κοινωνικότητα. Εδώ τα clues για το γέλιο τα παίρνουμε από άλλα είδη που "γελάνε" - κατά κάποιο τρόπο όπως οι... σκύλοι και πολλά πρωτεύοντα όπως οι γορίλες και οι χιμπατζήδες.

Πότε γελάνε; Κυρίως όταν παίζουν και όταν βρίσκονται σε διέγερση λόγω κάποιας δραστηριότητας που τους ευχαριστεί, και το γέλιο γίνεται πιο έντονο όταν αγριέψει κάπως το παιχνίδι - πράγμα που συνήθως κάνει τον "συμπαίκτη" να χαλαρώσει λιγουλάκι. Το γέλιο τους είναι πιθανότατα μια πρώιμη μορφή του δικού μας, θυμίζει λαχάνιασμα αλλά είναι πιο έντονο, πιο κοφτό  και συνήθως σταματάει απότομα και όχι σταδιακά.

Υπό αυτό το πρίσμα, το γέλιο στους ανθρώπους μπορεί να δείξει "παχνιδιάρικη" διάθεση που κάνει το κλίμα πιο ελαφρύ, να μειώσει τις αντιπαραθέσεις ή την επιθετικότητα κάποιου τρίτου ή πολύ απλά να "δέσει παρέες", κάνοντάς τες να νιώθουν αυτό που ονομάζεις "όμορφα".

Το γέλιο τείνει να είναι μεταδοτικό - ωραίος μηχανισμός αυτός, όταν βρίσκεσαι σε γκρουπ που θέλεις να δείξεις "οικειότητα" και να επιφέρεις ένα πιο άνετο κλίμα. Οι άνθρωποι, αλλά κυρίως τα υπόλοιπα ζωάκια, τείνουν να γελάνε περισσότερο στα πλαίσια μιας "παρέας" παρά μόνα τους, πράγμα που ενισχύει την θεωρία περί κοινωνικής χρησιμότητάς του. Τα πιο τσερβελάτα όντα, αυτά δηλαδή με ανεπτυγμένο νεοφλοιό όπως υποτίθεται πως είμαστε κι εμείς, έχουν την συνήθεια να κάνουν την τρίχα τριχιά, να "εξελίσσουν"τις αντιδράσεις τους, συνήθως σε κάτι παραπάνω από ό,τι είναι (π.χ., δες την όλη μυθολογία που εμφανίζεται γύρω από απλές σωματικές λειτουργίες μας - φτέρνισμα και κλάσιμο έχουν "υλικό"). Έτσι έχουμε αναπτύξει το ειρωνικό γέλιο, που κάθε άλλο παρά "αφοπλίζει" καταστάσεις, όπως επίσης και το αρκετά οξύμωρο γέλιο "του κακού", το οποίο δεν περιορίζεται σε κάποιον χολυγουντιανό "κακό" αλλά έχει παρατηρηθεί και σε καθημερινούς ανθρώπους την ώρα που επιδίδονται σε ένα καθημερινό killing spree στο σχολείο τους ή όταν γαζώνουν αμάχους στο πεδίο της μάχης (rape, pillage and laugh boys - rape, pillage and laugh!). Σε αυτές τις περιπτώσεις έχουμε τραβήξει το γέλιο τόσο ώστε να το χρησιμοποιούμε είτε ως εκδήλωση "ανωτερότητας" απέναντι στον άλλο ή επίσης και ως βαλβίδα εκτόνωσης της έντασης της στιγμής.

Ω, και ναι - ορισμένες φορές γελάμε επίσης διότι βρήκαμε κάτι αστείο!

Και γιατί γελάμε με ένα αστείο, μικρό Ζαϊκλόνι;

 
Χμ, αυτή σίγουρα δεν είναι δικιά σου ερώτηση, ούγκανε αναγνώστη μου αλλά την βάζω στο στόμα σου (μαζί με πολλά άλλα) ως όχημα που θα πάει παρακάτω αυτό το τόσο "dry" άρθρο. Ο λόγος που γελάμε με ένα αστείο έχει να κάνει άμεσα με το ΤΙ βρίσκουμε αστείο και το ΓΙΑΤΙ το βρίσκουμε αστείο. Πάρε 10' μακριά από την οθόνη, κάνε το τσιγαράκι σου, τράβα και δυο τζούρες βότκα ή διαιθυλαιθέρα και σκέψου: τι ακριβώς βρίσκεις να είναι αστείο σε ένα αστείο;

Σκέψου ένα ανέκδοτο και δες τι κάνει το punchline του τόσο "αστείο", δες πώς είναι δομημένο και πώς ακριβώς αυτό ισχυροποιεί το punchline. Θα ήταν η "κατακλείδα φράση" αστεία χωρίς το υπόλοιπο μέρος του ανέκδοτου; Και τι συμβαίνει όταν ακούσεις ένα ανέκδοτο πολλές φορές και σταματήσεις να το βρίσκεις αστείο, τι ακριβώς αφαιρεί η "οικοιότητα" μαζί του; Με λίγα λογάκια, δοκίμασε να ορίσεις το αστείο όπως κάθε άλλο πράμα, χωρίς να χρησιμοποιήσεις στον ορισμό τον όρο που ορίζεις - δοκίμασε επίσης να το ορίσεις και αντίστροφα, ως τι δεν είναι αστείο. Όταν επιστρέψεις στην οθόνη σου, βάλε στο Γιουτιούμπι και ένα κλιπάκι από τον αγαπημένο σου κωμικό να πάρεις και ένα μάθημα από έναν μέτρ -κατ' εσένα- του είδους και ξανασκέψου το: τι στο διάολο κάνει αυτός ο τυπάς που βρίσκεις τόσο αστείο;

Τα πράγματα που μας κάνουν να γελάμε... είναι αυτά που εμπεριέχουν την έκπληξη και το απρόσμενο, και αυτά μπορούν να έρθουν σε πολλές μορφές, και ίσως οι δυο λέξεις που χρησιμοποίησα να μην πιάνουν όλο το φάσμα, μιας που το ζουμάκι πιθανότατα βρίσκεται στις νοητικές διαδικασίες που ανιχνεύουν την καινοτομία (εδώ ψάχνεις για novelty detection και για novelty seeking behavior) - ακριβώς το "κομματάκι μέσα μας" που ενεργοποιείται από μια καλή στιγμή "Εύρηκα" που θα σε κάνει να τρέξεις γυμνούλι στους δρόμους... γελώντας υστερικά!

Πολλές φορές ένα αστείο είναι αστείο διότι η κορύφωσή του είναι κάτι που "δεν περιμένεις", κάτι που βρίσκεται σε αντιδιαστολή με το υπόλοιπο μέρος του ανέκδοτου, που κάνει μια καινούργια σύνδεση μεταξύ δυο εννοιών που δεν την είχες κάνει πριν (εδώ παράδειγμα τα λογοπαίγνια) ή κάτι που κάνει το "novelty detection" σου να ανάψει διότι είναι τόσο εύστοχο και έξυπνο που προκαλεί στιγμιαία έκπληξη ("πώς δεν το είχα σκεφτεί!"). Η ίδια διαδικασία μπορεί να ενεργοποιηθεί και για κάτι γνώριμο αν αυτό δοθεί με έξυπνο και εύστοχο τρόπο ("ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ έχω σκεφτεί κι εγώ!") προκαλώντας... πάλι έκπληξη και γέλιο.

Εδώ αξίζει να δείς την ομοιότητα των πετυχημένων stand up κωμικών με... τους πετυχημένους φιλόσοφους: οξυδέρκεια στην παρατήρηση και εξαίσια χρήση της γλώσσας. Πολλές φορές απλά παρατηρούν αυτό που έχουμε παρατηρήσει "όλοι μας" απλά έχουν "τον τρόπο τους με τα λόγια", άλλες φορές έχουν δει λίγο πιο κάτω απ' όσο έχεις παρατηρήσει ή σκεφτεί και πάλι στο σερβίρουν με πετυχημένο λεκτικό τρόπο.

Οι διαφορές φιλοσόφων και stand up κωμικών είναι δυο: ο φιλόσοφος έχει στην διάθεσή του εκατοντάδες αν όχι χιλιάδες σελίδες να αναπτύξει την ιδέα του ενώ ο κωμικός δυο-τρεις φράσεις, άντε μια παράγραφο για να στη δώσει. Πράγμα που αναπόφευκτα οδηγεί στην δεύτερη διαφορά, την οποία διέπει ο σχεδόν συμπαντικός κανόνας πως η ποσότητα του γέλιου που προκαλεί κάποιος είναι αντιστρόφως ανάλογη των φορών που το σπέρμα του βρίσκει πλακάκι ή κωλόχαρτο. Επειδή όμως είμαστε πολύπλοκα ζωάκια, το έχουμε μάθει το ποίημα "διαισθητικά" -και όχι πάντα συνειδητά- πως η "έκπληξη" και το "απρόσμενο" προκαλεί γέλιο με αποτέλεσμα... να μπορεί να προκαλέσει έκπληξη και κατά συνέπεια γέλιο, το σπάσιμο αυτού του "κανόνα": υποδέξου εδώ τα "αντιαστεία", όπου η κορύφωση είναι πως δεν υπάρχει κορύφωση και η αναμενόμενη "παλαβιάρα" punchline είναι κάτι εντελώς κοινότυπο.

Μια έξισου ενδιαφέρουσα θεωρία εξήγησης (κάποιων) αστείων είναι πως το γέλιο προκύπτει πολλές φορές όταν αυτό που ακούσαμε ή είδαμε μας προκαλεί σαστιμάρα, ντροπή ή όταν ταυτιζόμαστε με κάποιον που νιώθει κάτι τέτοιο εκείνη την ώρα, οπότε ανακουφίζει την "ένταση" που δημιουργείται μέσα μας (ιδίως στην δεύτερη περίπτωση της ταύτισης, ψάξε mirror neurons).

Αυτό ίσως εξηγεί για πιο λόγο γελάμε με πράγματα που δεν είναι αστεία ή που τουλάχιστον δεν είναι αστεία όταν συμβούν σε εμάς: βλέπε τα "κλασικά γέλια" βλέποντας κάποιον να σκοντάφτει ή να τρομάζει. Εδώ κολλάει και η ερμηνεία πως πιθανότατα το να σκοντάψει κάποιος ή να τρομάξει δεν είναι κάτι που "περιμένουμε κανονικά κατά την τέλεση της Χ πράξης" (έκπληξη, γι' ακόμα μια φορά) οπότε αυτό το "σπάσιμο" του αναμενόμενου μοτίβου -ακόμα και αν "γνωρίζουμε" πως θα σπάσει, όταν π.χ., βλέπουμε το βίντεο σε μια... εχμ... χιουμοριστικη εκπομπή του Bob Saget- προκαλεί γέλιο.

Όλα τα παραπάνω τα χρησιμοποιεί ένας κωμικός ή ανεκδοτάς, συνήθως "ενστικτωδώς" και σε συνδυασμούς, για να σε κάνει να γελάσεις. Ο στόχος του είναι να σου προκαλέσει τα συναισθήματα που περιγράψαμε παραπάνω. Τα εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν γι' αυτό τον σκοπό είναι πολλά: υπερβολή στις περιγραφές, συσχετισμοί ασυνήθιστων εννοιών/αντικειμένων (βλέπε και λογοπαίγνια), αναφορά σε κάτι απίθανο, αναφορά σε κάτι "ευρέως γνωστό" (από χρήση μιμιδίων έως στερεοτύπων), χρήση βρισιών που "όλοι μας γνωρίζουμε πως δεν είναι καλές λεξούλες" (σύνηθες, αποσκοπεί στο γέλιο μέσω "ντροπής"/"αμηχανίας"), αναφορά του προφανούς εκεί που θα περίμενες κάτι άλλο ή ακόμα και "παράβαση όλων των παραπάνω" όταν έχει "στήσει" το κοινό του να τα περιμένει για να γελάσει.

Έτσι για εξάσκηση, αν θες, κάνε μια λίστα του τι επιστρατεύει το αγαπημένο σου σκετσάκι ή ανέκδοτο που το κάνει αστείο, και ψάξε να δεις αν γελάς με κάποιο συγκεκριμένο μοτίβο "τεχνικών".

Το γεγονός πάντως είναι πως λίγα άτομα συνεχίζουν να γελάνε όταν το αστείο γυρίσει πάνω τους ή όταν αυτό στοχεύσει μια κατάσταση που τους αφορά (που είναι... "ευαισθητοποιημένα", λέει, τα χρυσά μου). Τούτο είναι ακόμα ένα μικρό στοιχείο που δείχνει πόσο δρόμο έχουμε ακόμα να κάνουμε ως είδος.

Fun Facts

 
- Το γέλιο μπορεί να λάβει επιδημικές διαστάσεις! Αν δεν το πιστεύεις, καλά κάνεις - εδώ δεν πιστεύουμε αλλά ψάχνουμε. Άρχισε να ψάχνεις λοιπόν από την Tanganyika όπου το 1962 άρχισε μια επιδημία γέλιου από τρία κορίτσια στο σχολείο, επεκτάθηκε στα χωριά τους και τα συμπτώματα σε ορισμένες περιπτώσεις κράτησαν μέχρι και 16 μέρες! Απολογισμός; 14 σχολεία έκλεισαν για να εμποδιστεί η επιδημία και γύρω στα 1000 άτομα "προσβλήθηκαν" από την υστερία!

- Οι άνθρωποι τείνουν να γελάνε λιγότερο, άσχετα από το πόσο αστείο είναι κάτι, όταν είναι μόνοι τους σε σύγκριση με όταν είναι με παρέα.

-To κονσερβοποιημένο γέλιο που ακούς σε πολλές σειρές δεν σου υποδεικνύει απλά που "πρέπει" να γελάσεις. Είναι μελετημένο το έγκλημα, εκμεταλλεύεται την κοινωνική φύση του γέλιου και έτσι σε βάζει στο "mood" για γέλιο ακόμα και αν είσαι μόνος.

- Το γέλιο μπορεί να σκοτώσει, συνήθως μέσω καρδιακής ανακοπής ή ασφυξίας. Έχουν αποδοθεί κάμποσοι θάνατοι στο γέλιο, συνήθως τα άτομα που πεθαίνουν από αυτό έχουν κάποιο πρόβλημα υγείας ή είναι μιας κάποιας ηλικίας. Το γέλιο έχει χρησιμοποιηθεί και ως βασανιστήριο, εδώ σκέψου γαργαλητό... συνεχόμενο, αδιάκοπο γαργαλητό.

- Υπάρχουν και μορφές γέλιου όπως το νευρικό γέλιο και το παράδοξο γέλιο που αυτοί που το βιώνουν δεν θα δήλωναν πως κάτι αστείο τους έκανε να γελάσουν. Το πρώτο παρουσιάζεται συνήθως σε περιπτώσεις μεγάλης ντροπής ή αμηχανίας και το δεύτερο αφορά κυρίως γέλιο σε καταστάσεις όπου δεν είναι αστείες, ορισμένες φορές εμφανίζεται σε συσχετισμό με ψυχικές ασθένειες ή εναλλακτικές καταστάσεις συνείδησης. Το δεύτερο κυρίως δείχνει πως ο εγκέφαλός μας είναι και αυτός ένα μηχάνημα με τα "bugs" και τα "features" του.

- Το γέλιο είναι πιθανότατα "καλωδιωμένο" στους εγκέφαλούς μας και όχι κάτι επίκτητο που μαθαίνουμε μέσω μίμησης. Σε αυτό το συμπέρασμα φθάνει κανείς αν δει πως εκ γενετής κωφάλαλοι και τυφλοί (ή ακόμα και συνδυασμοί κωφού-τυφλού) γελάνε μια χαρά χωρίς να χρειαστεί να τους "το μάθει" κανείς. Επίσης το γέλιο προκαλεί συσπάσεις πολλών μυών στο σώμα μας και έτσι το πολύ έντονο γέλιο μπορεί να οδηγήσει σε κοιλόπονο ή σε δάκρυα ενεργοποιώντας έντονα τους αντίστοιχους μυς!

Ως την επόμενη φορά εξασκήσου στο να γελάς με αστεία που θίγουν εύστοχα εσένα ή καταστάσεις/πρόσωπα στα οποία έχεις "αδυναμία". Κάτι τέτοιο θα απαιτήσει από εσένα να αναπτύξεις πολύ ενδιαφέρουσες δεξιότητες.

Το αυθεντικό άρθρο μπορεί να βρεθεί ΕΔΩ