Νίκος Καββαδίας- «Ἀγαπάω»
Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.
Νίκος Καββαδίας - «Ἐρωτικὸ γράμμα»
Κοριτσάκι μου,
Θαλασσωμένο ἀπόψε τὸ Αἰγαῖο.
Τὸ ἴδιο κι ἐγώ.
Χθὲς δὲν πρόλαβα νὰ καθίσω στὸ τραπέζι κι ἕνα τηλέφωνο μὲ κατέβασε στὸ λιμάνι.
Γιάννης Ρίτσος - «Γυμνό σώμα»
Φίλιπ Ροθ - «Μιλάμε για το χάος του έρωτα, για την απόλυτη αποσταθεροποίηση..»
«Γιατί στο σεξ δεν υφίσταται η έννοια της απόλυτης ισορροπίας.
Σεξουαλική ισότητα δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει, δεν γίνεται να είναι ίσα τα μερίδια, το αρσενικό και το θηλυκό σε τέλεια ισορροπία.
Δεν είναι δυνατόν να δεις ποσοτικά αυτό το παρανοϊκό πράγμα.
Η ανάβαση στην αποδοχή
Οι άνθρωποι διακατεχόμαστε από μία επιμονή, να πολεμούμε, για να αλλάξουμε τις καταστάσεις ή τους ανθρώπους.
Η επιμονή, αυτή, έχει επαινεθεί σαν τις προσπάθειες που κάνει ένα παιδί να κατακτήσει κάτι έξω από τη σφαίρα των δυνατοτήτων του· με την αστοχία του να αξιώνεται απ’ την προσπάθειά του.
Είναι, όμως, η επιμονή η απαραίτητη αρετή για να κατακτήσουμε αυτό που λαχταρούμε, ή μας καθιστά ηττημένους από την έννοια της κατάκτησης, που τόσο αυτόματα αναπαράγεται και επανεκκινείται κάθε φορά που δεν τα καταφέρνουμε;
Φοβάμαι την αγάπη
Πώς είναι δυνατόν να φοβάται κάποιος την αγάπη, να φοβάται να αγαπήσει και να αγαπηθεί και αν συμβαίνει τι είναι αυτό που προκαλεί το φόβο της αγάπης;
Όλοι βιώνουμε το «Eγώ» μέσα από τα μάτια των γονιών μας που και αυτοί με τη σειρά τους το βίωσαν ίσως ελλειμματικά από τους δικούς τους γονείς.
Εγωϊσμός: Ένας γίγαντας μέσα μας
Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας, ο οποίος είχε έναν ανθισμένο κήπο, όπου έπαιζαν τα παιδιά του χωριού. Ο γίγαντας, όμως, ήταν πολύ εγωιστής και ήθελε τον κήπο αποκλειστικά για τον εαυτό του. Έχτισε, λοιπόν, μια μεγάλη μάντρα και απαγόρευσε στα παιδιά να μπαίνουν μέσα.
Όταν έμεινε μόνος του και είδε τον κήπο μαραμένο, συνειδητοποίησε την απερισκεψία του και αναθεώρησε. Ο Oscar Wilde στο παραμύθι του «Ο εγωιστής γίγαντας» περιγράφει με απλοϊκό τρόπο την έννοια του εγωισμού.
Σοπενχάουερ - «Ο πραγματικός σκοπός της ζωής ενός ανθρώπου»
Εάν ο άμεσος και πραγματικός σκοπός της ζωής ενός ανθρώπου δεν είναι να υποφέρει τα δεινά του κόσμου, τότε η ύπαρξή του δεν έχει επ’ ουδενί προσαρμοστεί στον προορισμό της. Θα ήταν παράλογο να υποθέσουμε πως τα ατελείωτα δεινά που πλήττουν τους ανθρώπους και που προκύπτουν από ανάγκες και συμφορές συνυφασμένες ουσιαστικά με την ίδια τη ζωή, είναι άσκοπα και καθαρά συμπτωματικά.
Δίχως αμφιβολία, κάθε προσωπική περίπτωση δυστυχίας μοιάζει με μεμονωμένο περιστατικό, όμως η δυστυχία γενικότερα είναι που αποτελεί τον κανόνα.
Σοπενχάουερ - «Η πλήξη»
Η ζωή παρουσιάζεται αρχικά ως μια αποστολή: η αποστολή να μπορεί κανείς να συντηρήσει τη ζωή του, να κερδίσει τα προς το ζην.
Εκπληρώνοντας κανείς τον συγκεκριμένο στόχο, αυτό που αποκομίζει είναι η αίσθηση ενός βάρους· και τότε εμφανίζεται ένας δεύτερος στόχος για τον άνθρωπο: να κάνει κάτι προκειμένου να διώξει την πλήξη που καραδοκεί σαν αρπακτικό δίπλα από κάθε ασφαλή ζωή.
5 λόγοι για τους οποίους δεν γουστάρω τον ΣΥΡΙΖΑ
Με ρωτάνε πολλοί φίλοι ''μα γιατί τέτοιο μένος για τον ΣΥΡΙΖΑ''; Μου λένε ''μόνο έναν χρόνο κυβερνάει, άσε να δούμε πως θα τα πάνε και αυτοί'' και ''οι άλλοι καλύτεροι ήταν''; ''Γιατί τόσο κακόψυχος, βρε αδερφέ''; Τους εξηγώ κι εγώ ότι υπάρχουν ιδιαίτερα σημεία που πρέπει να προσέξει κανείς σε ένα κόμμα, πέρα από το ωραίο χαμόγελο του αρχηγού του. Άλλοι απογοητεύονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι για τους σωστούς λόγους, λένε π.χ. ότι δεν πούλησε αρκετό τσαμπουκά στους έξω, δεν τα έβαλε με τους μασόνους και τη νέα τάξη πραγμάτων.
Γιάννης Ρίτσος - «Η Άνοιξη»
Η άνοιξη αυτή μας βρήκε όλους απροετοίμαστους
κι ανόρεξους ή αδιάφορους –
απροετοίμαστη κι η άνοιξη, σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται
σαστίζει και σωπαίνει κάτω απ’ τα λίγα της δέντρα– δε ρωτάει.
Μανόλης Αναγνωστάκης «Όταν μιαν άνοιξη»
Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει
θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά
και θα 'ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου
παλιέ μου φίλε