Ψηφίζει κατα βούληση ή με βάση τις δημόσιες σχέσεις που θέλει να κάνει με κάποιον παραγωγό/σκηνοθέτη; Μάλλον οι ερωτήσεις μας δεν θα απαντηθούν ποτέ αλλά κακά τα ψέματα θα ήταν πολύ βαρετή η συγκεκριμένη διοργάνωση αν, μετά το τέλος της, ο καθένας από εμάς δεν είχε τις διαφωνίες του. Μικρές ή μεγάλες.
Δύο από τις κατηγορίες με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και τον μεγαλύτερο απόηχο μετά την απονομή, είναι αυτές του Α’ και του Β’ Αντρικού ρόλου. Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι κάποιος νικητής του χρυσού αγαλματιδίου δεν είναι καλός ηθοποιός ή ότι δεν είχε καλή ερμηνεία τη χρονιά που αναδείχθηκε ως καλύτερος από την ακαδημία, ωστόσο υπήρχαν κάποιες περιπτώσεις που απογοητευτήκαμε και που πιστεύουμε ότι ο θείος όσκαρ θα έπρεπε να καταλήξει σε διαφορετικά χέρια.
Ιδού λοιπόν κάποιες από τις, κατά τη γνώμη μας, κακιές στιγμές της επιτροπής
10. Νικητής ο Jim Broadbent (Iris) αντί του Ian McKellen (LOTR: The Fellowship Of The Ring) (2002)
Μάλλον αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που αδικήθηκε ο Γκάνταλφ, ωστόσο ήταν η καλύτερη ευκαιρία για την ακαδημία να επανορθώσει χωρίς να αισθάνεται ότι έκανε χάρη στον Ian Mc Kellen, ο οποίος άξιζε το όσκαρ περισσότερο από τον συμπατριώτη του J. Broadbent. Η ακαδημία δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και η συνέχεια είναι γνωστή.
9. Νικητής ο Al Pacino (Scent of a woman) αντί του Denzel Washington (Malcolm X) (1993)
Θα μπορούσε να περιμένει κανείς ότι ο Pacino θα έμενε με άδεια τα χεριά τη δεκαετία του 70 και θα κέρδιζε για πρώτη φορά το όσκαρ, απέναντι στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του D. Washington; Σίγουρα το τάνγκο και ο εκπληκτικός μονόλογος του πρώτου έβαλαν το λιθαράκι τους και ήταν μία καλή ευκαιρία για να εξιλεωθεί η επιτροπή η οποία είχε αδικήσει τον Pacino στο παρελθόν, αλλά ο D. Washington είχε κάθε λόγο να αισθάνεται αδικημένος.
8. O Malcolm McDowell (Clockwork Orange) δεν είχε υποψηφιότητα (1972)
Αυτή είναι διαφορετική περίπτωση, γιατί ο Gene Hackman (The French Connention) θα πρέπει να θεωρείται δίκαιος νικητής για τη συγκεκριμένη χρονιά αλλά ο M. McDowell φαίνεται ότι πλήρωσε την “έλλειψη διασυνδέσεων” που είχε ο Kubrick, με αποτέλεσμα να μην έχει καν υποψηφιότητα για το περίφημο Κουρδιστό Πορτοκάλι.
7. Νικητής ο Michael Caine (The Cider House Rules) αντί του Michael Clarke Dunkan (The Green Mile) (2000)
Ο John Coffey είχε πολλές ικανότητες αλλά μάλλον αυτές περιορίστηκαν μόνο στη μαγική ερμηνεία του M.Clarke Dunkan στο Πράσινο Μίλι και δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν τα μέλη της επιτροπής, τα οποία θεώρησαν ότι θα ήταν πιο δίκαιο να αναδείξουν καλύτερο ηθοποιό Β’ ρόλου τον Άγγλο M.Caine
6. Νικητής ο John Wayne (True Grit) αντί του Dustin Hoffman (Midnight Cowboy) (1970)
Ο θρυλικός καουμπόι του κινηματογράφου κέρδισε τον καουμπόι του μεσονυχτίου. Η φοβερή ερμηνεία του D. Hoffman στο ρόλο του “Ratso” Rizzo έμεινε χωρίς το μεγάλο βραβείο αφού ο John Wayne, στα 63 του τότε, έπρεπε να τιμηθεί απο την Αμερικανική Ακαδημία.
5. Νικητής ο Rex Harrison (My Fair Lady) αντί του Peter Sellers (Dr. Strangelove) (1965)
Είναι πραγμάτικα πολύ δύσκολο να κατανοήσεις πώς ένας ηθόποιος μπορεί να παίξει τόσο καλά, 3 εντελώς διαφορετικούς ρόλους, στην ίδια ταινία. Κάπου είχα διαβάσει ότι o P. Sellers είναι ένας κινηματογραφικός χαμαιλέοντας και η ερμηνεία(ή μάλλον οι ερμηνείες) του στο Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb(Για να αναφέρουμε και σωστά τον τίτλο) είναι η μεγαλύτερη απόδειξη.
4. Νικητής ο Tommy Lee Jones(The Fugitive) αντί του Ralph Fiennes(Schindler’s List) (1994)
Οκ, ο T.L.Jones είναι πάντα ένας καλός λόγος για να παρακολουθήσεις μία ταινία. Η εμφάνιση του στον Φυγά δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση, αλλά ο τρόπος με τον οποίον ο Ralph Fiennes υποδύθηκε τον Ναζί αξιωματικό, σε μία από τις πιο ποιοτικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, ήταν ανεπανάληπτος.
3. Νικητής ο Art Carney (Harry and Tonto) αντί του Al Pacino (The Godfather: Part 2) (1975)
Το δεύτερο μέρος της θρυλικής τριλογίας, είναι μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και ένας από τους βασικούς λόγους είναι η αριστουργηματική ερμηνεία του Al Pacino. Ο Michael Corleone σαν Νονός μπόρεσε να κερδίσει όποιον πήγε να σταθεί απέναντι του αλλά δεν κατάφερε να πείσει την επιτροπή να του δώσει το “ιερό δισκοπότηρο” του κινηματογράφου. Ίσως θα έπρεπε να είχε μάθει από τον πατέρα του και να τους είχε κάνει “μία πρόταση που δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν”.
2. Νικητής ο Denzel Washington (Training Day) αντί του Russell Crowe (A Beautiful Mind) (2002)
Σίγουρα δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μέχρι το 2002 για να πάρει ο D. Wasgington το πρώτο του όσκαρ Α΄ αντρικού ρόλου(Έχει άλλο ένα supporting), αλλά ο ρόλος του σαν detective Alonzo Harris σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος της καριέρας του και σίγουρα και δεν άξιζε το όσκαρ περισσότερο από τον ”υπέροχο άνθρωπο” John Nash(Russell Crowe).
1. Νικητής ο Roberto Benigni(La Vita e Bella) αντί του Edward Norton(American History X) (1999)
Εδώ νομίζω ότι μπορούμε να πούμε καθάρα τη λέξη “κλοπή”. Το είχε πει και ο ίδιος ο Benigni οτί είχε την αίσθηση ότι έκλεψε το όσκαρ κάποιου άλλου. Η επιτροπή ήθελε να τιμήσει τον, αναμφισβήτητα, ταλαντούχο Ιταλό ηθόποιο και εκείνη ήταν η κατάλληλη στιγμή. Ο Ed. Norton έχασε τη μεγαλύτερη του ευκαιρία να κατακτήσει το χρυσό αγαλματίδιο και κατάλαβε ότι “η ζωή” εκτός από “ωραία” είναι και άδικη.
Αυτές είναι οι δέκα μεγαλύτερες αδικίες που έκανε η Ακαδημία κατά την προσωπική μου άποψη, αφαιρώντας από τους συγκεκριμένους ηθοποιούς να πάρουν μεγαλύτερη δόξα από όση πήρανε τελικά και από μια νίκη που δικαιωματικά άξιζαν.
Του Chris Barrett
Πηγή: cineholics.gr
