Κοινωνία

Σάλος έχει προκληθεί τις τελευταίες ημέρες, τόσο από την προκλητική συμπεριφορά του τέως υπουργού, Μιχάλη Λιάπη, όσο και από τον νυν υπουργό, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη , ο οποίος εθεάθη σε νυχτερινό κέντρο προκαλώντας αίσθηση. Καί γεννάται το ερώτημα: Είναι ορθή μία τέτοια συμπεριφορά; Μπορεί ένας υπουργός να διεγείρει το λαϊκό αίσθημα σε μία περίοδο κρίσεως καί δημοσιονομικής λιτότητας; Και αν όχι, πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται;

Όσο κι αν ήξερα ότι ζουν ανάμεσά μας, ότι έτσι είναι η ζωή, σοκαρίστηκα βλέποντας το βίντεο με τίτλο 2 omorfa koritsia lene thn gnwmi tous. Δύο δεκατετράχρονα κορίτσια που στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου όμορφα. Ούτε καν χαριτωμένα, όπως θα έπρεπε να είναι στην ηλικία τους. Ούτε καν σέξι, όπως προσπαθούν να δείξουν ότι είναι.

Συνεχώς μα συνεχώς πετυχαίνω σε συζητήσεις άτομα που ισχυρίζονται ότι έχουμε χούντα. Το βλέπουμε με σπρέι στους τοίχους, το ακούμε σαν σύνθημα στις πορείες, το βρίσκουμε παντού στην καθημερινότητα. Έχουμε χούντα. Το άκους πια όχι μόνο από αριστερούς αλλά και από άλλες πολιτικές κατευθύνσεις ενώ αποκορύφωμα είναι ότι το λένε και δεξιοί αλλά ακόμα και ακροδεξιοί που κανονικά θα έπρεπε να χαίρονται αφού άλλωστε κάτι τέτοιες σκέψεις είναι που τους ξυπνάνε γλυκά τα βράδια κάνοντας τα όνειρα τους υγρά.

Μία από τις αγαπημένες μου ασχολίες, από τότε που έκοψα τις τηλεφωνικές φάρσες, γιατί πού λεφτά για τα τηλέφωνα, είναι η αναζήτηση μικρών αγγελιών για εργασία. Αρχικά ως ανάγκη, στη συνέχεια ως συνήθεια.

Ίσως είναι σημείο των καιρών, ίσως είναι σημάδι της χαλαρότητας που επιδεικνύει η κοινωνία μας, ένα είναι το σίγουρο, οι ανώμαλοι είναι εδώ και σκοπεύουν να μείνουν για πάντα άμα δεν κάνουμε κάτι. Η τεράστια προβολή που δέχονται από τα ΜΜΕ διαφθείρει την κοινωνία μας, διαφθείρει και τα παιδιά μας.

Είναι φορές που αναρωτιέται κανείς, αν αυτός ο τόσο ταλαιπωρημένος λαός των Νεοελλήνων, δεν μπορεί ή δεν θέλει να λειτουργήσει συντεταγμένα και αρμονικά στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας. Είμαι από εκείνους που δεν πιστεύουν στην κακή μας τη μοίρα, αλλά στις κακές μας επιλογές ως λαός. Το παράδοξο της ιδιοσυγκρασίας μας είναι αυτή η πλούσια εθνική υπερηφάνεια, που δεν προκύπτει από κάποια Ιστορική διαδρομή, αλλά μάλλον έχει επιβληθεί από τους εκάστοτε κατακτητές ή προστάτες που κατά διαστήματα επιλέγαμε.

Την περασμένη εβδομάδα, στην Κροατία, ετέθη σε δημοψήφισμα ερώτημα σχετικά με την πρόθεση της τοπικής κυβέρνησης να τροποποιήσει το σύνταγμα της χώρας ως προς τον όρο γάμου, εις τρόπον ώστε αυτός να αφορά τη νομική ένωση άνδρα και γυναίκας. Επρόκειτο για μια πρωτοβουλία του συλλόγου «U IME OBITELJI» (Στο όνομα της οικογενείας), προσκειμένου στην καθολική εκκλησία, η οποία συγκέντρωσε περισσότερες από 700.000 υπογραφές, προκειμένου να διενεργηθεί δημοψήφισμα για το παραπάνω θέμα.

Για να σου πω την μαύρη μου αλήθεια, όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό δεν με αγγίζουν και τόσο. Φυσικά μου δημιουργούν ένα άγχος, μία μικρή αγωνία, αλλά στον βαθμό που ένας άνθρωπος ψάχνεται και αναρωτιέται πώς θα εξελιχθεί και θα επιβιώσει. Τίποτα παραπάνω. Αδυνατώ να συμμετέχω στον πανελλαδικό πανικό που ξαφνικά μας εξόργισε και μας αηδίασε.

Μεγέθυνση και εστίαση σε επουσιώδη για να κρατάμε το ενδιαφέρον του κοσμάκη, δίχως να τον απασχολούμε με την ουσία: 

-Αγωνιώδης διακοπή του προγράμματος για να συνδεθούμε απευθείας με τη Βουλή για να ακούσουμε τι θα πει ο πρωθυπουργός καθώς θα αναχωρεί μετά τη ψήφιση του προϋπολογισμού, όσο κι αν ξέρουμε πως αυτά που θα πει θα είναι τυπικά και συμπύκνωση των δύο τελευταίων γραμμών της ομιλίας που μόλις πριν λίγο έκανε. ΚΑΜΙΑ ερώτηση για την οριακή υπερψήφιση του προϋπολογισμού.

Δεν ξέρω αν το νιώσατε, αλλά έρχονται τα Χριστούγεννα. Οι πόλεις στολίζονται, οι νύχτες φωτίζονται κι οι αγορές ηχούν χριστουγεννιάτικες μελωδίες, έτσι, για να ολοκληρωθεί το σκηνικό της ευτυχίας. Πανηγύρια, γλέντια και ομορφιές συναντάς παντού. Τα παιδάκια θα πάνε με τους γονείς τους στις χριστουγεννιάτικες πόλεις που έχουν στηθεί, να ζήσουν το παραμύθι με ξωτικά, νεράιδες κι αγιοβασίληδες.

Υπήρχε μια εποχή, τη δεκαετία του ’80, που η ελληνική κοινωνία φάνηκε, ότι θα ξεκολλούσε από την οπισθοδρομικότητα παλαιοτέρων εποχών και θα κοιτούσε μπροστά στο μέλλον. Ήταν η εποχή, που για πρώτη φορά κυβερνούσε την Ελλάδα ένα μη δεξιό (τουλάχιστον τότε) κόμμα και όλα έδειχναν, ότι προετίθετο να φέρει ένα καινούργιο αέρα στα ήθη και έθιμα της χώρας. Η θέσπιση του πολιτικού γάμου, το συναικετικό διαζύγιο, η κατάργηση της προίκας και οι λοιπές τομές στο οικογενειακό μας δίκαιο, η αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και ορισμένα άλλα μέτρα χαιρετίστηκαν ως ενδείξεις, ότι κάτι θα άλλαζε στην ελληνική κοινωνία.