Η «εμπλεγμένη» οικογένεια και οι δυσκολίες αυτονόμησης των μελών της. Ένα πλαίσιο αγχωτικής οικογένειας, ένα είδος ανασφαλούς προσκόλλησης, μία οικογένεια που χαρακτηρίζεται από άκαμπτα όρια με τον έξω κόσμο και εμπλοκής με τα μέλη της, αντιπροσωπεύει ένα πιθανό εμπόδιο για την επιτυχή έκβαση της διαδικασίας απομάκρυνσης των μελών της και για την δημιουργία μιας υγιούς αυτοεκτίμησης.

O ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Ματθαίος Γιωσαφάτ, ειδικός σε θέματα γάμου και οικογενειακής θεραπείας εξηγεί:

Μα γιατί ερωτευόμαστε;

Όσοι δουλεύουν, φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους. Όσοι δεν δουλεύουν, φοβούνται μη δεν βρουν ποτέ δουλειά.

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που μπορεί να συναντήσει ένας άνθρωπος σήμερα είναι η αντιμετώπιση των σκέψεών του. Σε ένα κόσμο γρήγορης και εύπεπτης κατανάλωσης, υλικής και άκρως επιφανειακής φύσεως, παγιδεύεται σε μία φανταστική πραγματικότητα και λειτουργεί με δυαδικό σύστημα 0-1, μεταφράζοντας τη σκέψη του αυτόματα και άκριτα, σε πράξη.

Οι Έλληνες δεν έχουμε δική μας λέξη για το «χιούμορ». Ελπίζω αυτό να μην οφείλεται στο γεγονός πως δεν έχουμε ούτε χιούμορ.

Η ζωή παραμένει ολοκληρωμένη με το να μην είναι υποταγμένη σε κάποιον ορισμένο σκοπό που την ξεπερνά. Kαθένας από εμάς μαθαίνει πικρά πως το να παλεύει για την ελευθερία του σημαίνει καταρχήν να την αλλοτριώνει.

Όλοι μας δηλώνουμε -ευκαιρίας δοθείσης- την τεράστια σημασία της αγάπης στη ζωή του καθενός μας. Δεν είναι, όμως, καθόλου, μα καθόλου, βέβαιο πως όλοι μας, έστω η μειοψηφία, εννοούμε το ίδιο πράγμα για το τι σημαίνει αγάπη.

Το είχαμε καταλάβει στην πράξη, όμως οι επιστήμονες πλέον μπορούν να τεκμηριώσουν το πώς και το γιατί η μουσική μπορεί να δώσει έντονη ευχαρίστηση στον άνθρωπο. Η χαρά αυτή μπορεί να είναι ίση -ίσως και μεγαλύτερη - με εκείνη που μας δίνει ένα καλομαγειρεμένο γεύμα ή ακόμα και το σεξ (!).

Ντίνος Χριστιανόπουλος: «Η χασούρα για τον ποιητή, είναι το κέρδος του! Αλλά η μοναξιά, μοναξιά, κάτσε καλά!». «Έλα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.// Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,/ να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος’/ να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,/ να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω//. Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,/ για να μάθεις πια να μην κλοτσάς» (Με κατάνυξη).

Σημαντικοί επιστήμονες κινδυνεύουν μερικές φορές να γίνουν γνωστοί για μια δημοφιλή δημοσίευσή τους η οποία δεν είχε στενή σχέση με την επιστήμη τους. Ο Ιταλός Κάρλο Τσιπόλα (1922-2000), διάσημος καθηγητής του Μπέρκλεϊ, δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα από αυτά δεν είχε τη διάδοση του δοκιμίου του Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας (1976).

Με ένα νέο βιβλίο ο Πέτρος Θεοδωρίδης αφήνει το ίχνος του στην κοινωνική θεωρία. Μετά από τρία -εκδοτικά- έτη επιστρέφει στα γνώριμα μονοπάτια των πολιτικών επιστημών με δώδεκα (12) δοκίμια υποστηρίζοντας την πλούσια βιβλιογραφία του. Χωρίς αγκυλώσεις ιδεολογικές, δίχως εξαρτήσεις από έτοιμα φιλοσοφικά σχήματα, εξετάζει και αξιοποιεί δοκιμιακά μία πλούσια βιβλιογραφία εκθέτοντας τις δικές του θέσεις για τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και πολιτική σκέψη.

«Είναι αυτοί που ο κόσµος δεν τους φαντάζεται ικανούς για κάτι, που κατορθώνουν συχνά αυτό, που κανείς δεν φανταζόταν ότι µπορεί να γίνει...»

«Είναι κάποιοι που µπορεί να επηρεάσουν, να εµπνεύσουν, να κάνουν καλύτερο τον κόσµο, έστω µια στάλα», έλεγε ο ήρωας της ταινίας στη σύντροφό του...