Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ είναι ίσως από τους λίγους ψυχίατρους που τολμούν να εκτεθούν τόσο πολύ, απολαμβάνοντας τα οφέλη, πληρώνοντας όμως και το τίμημα. Επειτα από δώδεκα χρόνια γνωριμίας μαζί του, έχω πολλά να θυμηθώ από έναν επιστήμονα που έμελλε να ταυτιστεί με την ομαδική ψυχανάλυση και τη θεραπεία της οικογένειας.

Ήταν μια γυναίκα που ήθελε να δίνει πολλές εξηγήσεις. Αφού διατύπωνε στον συνομιλητή της εκείνο που είχε να του πει, την κυρίευε κατόπιν το άγχος μήπως δεν του το εξήγησε όσο πρέπει σωστά. Μήπως δεν την καταλάβει, μήπως τον μπερδέψει, μήπως φταίει η ίδια για μια τυχόν κακή συνεννόηση. Έτρεμε τις παρεξηγήσεις, την άρνηση, κατά βάθος την απόρριψη.

Το κράτος; Τι ειν' αυτό; Ε, λοιπόν, τώρα ανοίξτε τ' αυτιά σας, γιατί θα σας μιλήσω για τον θάνατο των λαών.

Το κράτος είναι το πιο ψυχρό απ' όλα τα ψυχρά κτήνη. Ακόμη και το ψέμα του είναι ψυχρό, κι αυτό το ψέμα σταλάζει από τα χείλη του: «Εγώ το κράτος, είμαι ο λαός».

Ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ... Για τον όρο "μετανάστες"

«Τώρα νομίζω πώς το νόημα της εξέλιξης του πολιτισμού μας δεν είναι πια σκοτεινό. Η πολιτισμική εξέλιξη πρέπει να μας δείξει τον αγώνα ανάμεσα στον έρωτα και το θάνατο, ανάμεσα στην ορμή της ζωής και στην ορμή της καταστροφής και τον τρόπο διεξαγωγής τους στο ανθρώπινο είδος.

Η «εμπλεγμένη» οικογένεια και οι δυσκολίες αυτονόμησης των μελών της. Ένα πλαίσιο αγχωτικής οικογένειας, ένα είδος ανασφαλούς προσκόλλησης, μία οικογένεια που χαρακτηρίζεται από άκαμπτα όρια με τον έξω κόσμο και εμπλοκής με τα μέλη της, αντιπροσωπεύει ένα πιθανό εμπόδιο για την επιτυχή έκβαση της διαδικασίας απομάκρυνσης των μελών της και για την δημιουργία μιας υγιούς αυτοεκτίμησης.

O ψυχίατρος-ψυχαναλυτής κ. Ματθαίος Γιωσαφάτ, ειδικός σε θέματα γάμου και οικογενειακής θεραπείας εξηγεί:

Μα γιατί ερωτευόμαστε;

Όσοι δουλεύουν, φοβούνται μη χάσουν τη δουλειά τους. Όσοι δεν δουλεύουν, φοβούνται μη δεν βρουν ποτέ δουλειά.

Μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που μπορεί να συναντήσει ένας άνθρωπος σήμερα είναι η αντιμετώπιση των σκέψεών του. Σε ένα κόσμο γρήγορης και εύπεπτης κατανάλωσης, υλικής και άκρως επιφανειακής φύσεως, παγιδεύεται σε μία φανταστική πραγματικότητα και λειτουργεί με δυαδικό σύστημα 0-1, μεταφράζοντας τη σκέψη του αυτόματα και άκριτα, σε πράξη.

Οι Έλληνες δεν έχουμε δική μας λέξη για το «χιούμορ». Ελπίζω αυτό να μην οφείλεται στο γεγονός πως δεν έχουμε ούτε χιούμορ.

Η ζωή παραμένει ολοκληρωμένη με το να μην είναι υποταγμένη σε κάποιον ορισμένο σκοπό που την ξεπερνά. Kαθένας από εμάς μαθαίνει πικρά πως το να παλεύει για την ελευθερία του σημαίνει καταρχήν να την αλλοτριώνει.

Όλοι μας δηλώνουμε -ευκαιρίας δοθείσης- την τεράστια σημασία της αγάπης στη ζωή του καθενός μας. Δεν είναι, όμως, καθόλου, μα καθόλου, βέβαιο πως όλοι μας, έστω η μειοψηφία, εννοούμε το ίδιο πράγμα για το τι σημαίνει αγάπη.