Εγώ ανάμεσα σε δυό διάτρητους «ληστές»

Στα φώτα σταυρωμένη

Μπορεί δίκαια...

Προκάλεσα με πάθος την ζωή.

Ασέβησα δύο φορές γιατί ήξερα τους Νόμους.

Άσκησα την όραση μου για μακριά

Κι έχασα τα κοντινά μου

Τώρα

Πληρώνω με ντροπή

Τυφλή

Χωρίς σκυλί

Χωρίς ραβδί

Διαβαίνω ανάμεσά σας

Εσύ!

Εσένα που αγάπησα.

Κοίτα άμα πιεις κι όπως πάντα μεθύσεις

Μην πεις ποτέ πως μ’αγάπησες

Δεν θ’ άφηνες να γίνω πλατανόφυλλο

Σε ξεροπόταμους να πλέω...

[...]

Μια νύχτα λοιπόν...

που το φεγγάρι είχε κατέβει πολύ χαμηλά

κι ο θάνατος είχε μπλεγμένα στα δάκτυλά του

τούφες από τα δικά μου μαλλιά

κατηφόρισα να βρω έναν άνθρωπο.

Είχα χρόνους ν ακούσω ανθρώπου λαλιά

Όμως όλοι όσοι ήτανε συναθροισμένοι στην αγορά

Κροάζανε κρα κρα

Κι ακόμα

Είχαν βγάλει πίσω τους

Κροκοδείλου ουρά

έπρεπε

αν ήθελα ακόμα να σωθώ

αν ήθελα ακόμα να ζήσω

να βρω έναν τρόπο να μοιάζω μ’ αυτούς

ή κάτι τέλος πάντων

να τους εξευμενίσω [...]