Στην πρωτοκαθεδρία της οικογένειας βασίστηκε ο νεποτισμός και τα ρουσφέτια. Ολόκληρα σόγια είναι διορισμένα στο δημόσιο και νέμονται τη δημόσια διοίκηση.
Στην πρωτοκαθεδρία της οικογένειας βασίζεται η αντικοινωνική μας συμπεριφορά καθημερινά: στο δρόμο, στα μέσα μεταφοράς, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους δημόσιους χώρους.
Αλλά για να αλλάξει αυτό, χρειάζεται να παραδεχτούμε ότι το «αίμα» δεν είναι πάνω από όλα, ότι δεν υπάρχει «Αγία Ελληνική Οικογένεια», ότι εκεί μέσα μπορούν να συμβούν όλα τα καλά και τα άσχημα που μπορούν να συμβούν και εκεί έξω, με όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.
Θα έλεγα μάλιστα ότι μέσα στην οικογένεια υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συμβούν τα πιο πολλά άσχημα, αλλά θα χτυπήσω πάλι την ευαίσθητη φλέβα και θα ακούσω τα εξ’ αμάξης.
Χρειάζεται δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε βαθιά ότι χρειαζόμαστε τους άλλους, ότι έχουμε να πάρουμε από εκείνους, ότι έχουμε ανάγκη να σχετιστούμε μαζί τους, ότι αναγνωρίζουμε πως δεν είμαστε παντοδύναμοι, ότι οι γονείς δε θα είναι για πάντα εκεί να μας φροντίζουν, ότι δεν ξέρουν τον τέλειο τρόπο να το κάνουν, ότι κουβαλούν κι εκείνοι τα δικά τους τραύματα, ότι χρειάζονται βοήθεια για να γίνουν καλύτεροι και κυρίως ότι, αν βασίσεις κάθε σου ελπίδα και εμπιστοσύνη στην οικογένεια, όταν τα πράγματα πάνε στραβά, δε θα έχεις κανέναν άλλο να μπορεί να σε βοηθήσει αποτελεσματικά.
Καλοί είναι και οι φίλοι, αλλά δεν αρκούν, ειδικά σε συγκυρίες σαν την τωρινή που χρειάζονται κι εκείνοι βοήθεια. Όταν έρχονται τα πολύ δύσκολα, χρειάζεται να ξέρεις ότι υπάρχει σταθερά, δίχτυ κοινωνικής προστασίας.
Παραχωρήσαμε στην οικογένεια: την επαγγελματική αποκατάσταση, την διαπαιδαγώγηση (όχι, δεν την έχει ακριβώς το σχολείο, το σχολείο κυρίως, «μαθαίνει γράμματα» δε διαπαιδαγωγεί-ρωτήστε τους εκπαιδευτικούς να σας πουν) , εσχάτως και την επιδότηση των ανέργων.
Πόσο πιο κλειστό σύστημα θα γίνει η οικογένεια; Πόσο ακόμη θα παρασιτεί πάνω στο κοινωνικό σώμα;
Η απάντηση στην τωρινή συγκυρία που όλα δοκιμάζονται, δεν είναι να γυρίσουμε στο "κουκούλι" της οικογένειας εξιδανικεύοντας όσα συμβαίνουν εκεί μέσα, αλλά να ανοίξουμε κι άλλο στον έξω κόσμο και να παλέψουμε για σοβαρή και βιώσιμη κοινωνική πολιτική: με κατ’ οίκον επισκέψεις σε νέες μητέρες, με υπηρεσίες για εφήβους, με υπηρεσίες για ανέργους που χρειάζονται υποστήριξη, με ουσιαστική, έγκαιρη και κατάλληλη παροχή βοήθειας στους ανθρώπους που τη χρειάζονται.
Μη γελιέσαι, όσο και αν σε προφυλάσσει το «αίμα» δίνοντάς σου χαρτζιλίκι, στήριξη, καταθέσεις, μεσολάβηση στον τοπικό βουλευτή για να βρεις δουλειά, θα έρθει η στιγμή που θα βρεθείς άρρωστος, χωρίς χρήματα και μόνος.
Η ζωή, είναι εξαιρετικά ευμετάβλητη. Υπάρχουν πολλά που μπορεί και πρέπει να κάνει το άτομο. Ένα από αυτά, είναι να διεκδικεί το μερίδιό του στις κοινωνικές σχέσεις και να απαιτεί βιώσιμη και αποτελεσματική κοινωνική πολιτική.
Δεν είναι μόνο χρέος στους συμπολίτες μας, αλλά πρωτίστως καθήκον απέναντι στον εαυτό μας.
Ψυχολόγος με μεταπτυχιακές σπουδές στην Προαγωγή & Αγωγή Υγείας και Υποψήφια Διδάκτωρ της Ιατρικής Σχολής Αθηνών
CoverPhoto: @Weronika Gęsicka
