Κ’ εἶναι ἡ σκιά σου αὐτὸ τὸ φῶς τὸ εἰρηνικὸ ποὺ πέφτει
στούς κάμπους – στεφανωμένους μὲ πορφυρὴ αἰωνιότητα…

Κ’ εἶναι ἡ σκιά σου αὐτὸ τὸ φῶς ποὺ μέ τυλίγει,
καὶ μὲ σηκώνει, μὲ κρεμνάει ψηλά,
στὴν ἄνοιξη τοῦ κόρφου του!..

Οὐρανέ γεμᾶτε…

…Οὐρανέ γεμᾶτε βροχὴ κι ἀγαθότητα,
ποὺ ὑφαίνεις τὴν ἡμέρα καὶ ξηλώνεις τὴ νύχτα,
ρίξε μου ἕναν κόκκο χαλάζι!
Ἔλα λευκὸ ἀστέρινο δάκρυ
ἀπὸ τὴν ἄσπιλη εὐφορία τῆς ἀστραπῆς
νὰ περπατήσω κάτ’ ἀπ’ τὴν ἄκρα σου ἐπιείκεια
νἄβρω τὰ ἴχνη τοῦ φτεροῦ ποὺ φώτισαν τὸν ἄνεμο,
τοὺς ὁρίζοντες ποὺ ἔκλεισαν λυπημένοι!..