Κοινωνία

Πολλά είναι τα ερωτήματα που βασανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Ποιοι είμαστε; Πού πάμε;  Υπάρχουν άλλοι πλανήτες σαν τον δικό μας; Τι σύστημα θα κατεβάσει ο Σάντος με την Εθνική; Θα καταφέρω να ρίξω τη σερβιτόρα στην καφετέρια αν ζητήσω τον φρεντοτσίνο μου με τρεις φουσκάλες στη μέση και παραλύσει από τη βαρβατίλα που αποπνέω; Και το σημερινό ερώτημα, ένα ερώτημα που είναι κυριολεκτικά για τον πέο. Όχι τον Αχιλλέα.

Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών, Τρίκαλα, Οκτώβριος 2013. Τελετή ορκωμοσίας σπουδαστών.

Περιγραφή πλάνου: ο υφυπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Δαβάκης και ο Αρχηγός ΓΕΣ κ. Τσέλιος συγχαίρουν τους σπουδαστές της ΣΜΥ, μετά την ορκωμοσία τους. Οι σπουδαστές απαντούν στις τυπικές ευχές και ερωτήσεις με φωνή τόσο δυνατή που τους κάνει να κοκκινίζουν, ενώ μετά βίας αυτά που λένε γίνονται κατανοητά.

Γνωρίζετε το Θεώρημα Πάτσι; Αν δεν το γνωρίζετε, να σας ενημερώσω ότι είναι ένα από τα θεωρήματα που αποτέλεσαν τις βάσεις για την επιστήμη των ψυχολογικών μαθηματικών. Και πηγαίνει κάπως έτσι:

“A man who views the world the same at fifty as he did at twenty has wasted thirty years of his life” – Muhammad Ali

Αγαπητέ αναγνώστη, σου προσφέρω απλόχερα την παράνοιά μου. Δώσε βάση, για να δεις τι κυκλοφορεί δίπλα σου!

Ισχύει. Η θεωρία των δύο άκρων δεν είναι ένας μύθος που πάνε να μας περάσουν για να μας αποπροσανατολίσουν. Υπάρχουν τα άκρα, πάντα υπήρχαν και, κυρίως, παντού. Υπάρχουν δύο άκρα στις ζωές μας, στην καθημερινότητά μας, στις συνήθειές μας. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Θα ήταν όλα βαρετά, χωρίς νόημα, χωρίς λόγο ύπαρξης.

Το θέμα για το οποίο επέλεξα να μιλήσω σήμερα  είναι αδιαμφισβήτητα μακάβριο, πρόκειται για τις απάνθρωπες ταφικές πρακτικές που ακολουθούνται στην Ελλάδα. Εάν η διάθεσή σας δεν το αντέχει μην διαβάσετε παρακάτω, ωστόσο, όσο και αν υποκριθείτε πως δεν βλέπετε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, όσο και αν φτύσετε τον κόρφο σας και πείτε «μακριά από εμένα», πρόκειται για ένα ζήτημα τρομερά ακανθώδες και αναπόφευκτο, που μοιραία θα κάποτε  θα σας αγγίξει και ως έχουν σήμερα τα πράγματα στον τόπο μας δεν θα σας αγγίξει απλώς, αλλά θα σας ξεζουμίσει και κυρίως θα σας εξευτελίσει, πολλαπλασιάζοντας την οδύνη σας. Οπότε, τι λέτε, μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να θάβουμε  το πρόβλημα κάτω από το χαλί και να συζητήσουμε ανοιχτά για το χάλι που επικρατεί όταν θάβουμε τους πεθαμένους μας;  Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε προτάσεις και να διεκδικήσουμε  λύσεις;

Ο Jonathan Reed ήταν ένας επιχειρηματίας που ζούσε στο Williamsburg του Brooklyn στα τέλη του 19ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Williamsburg όταν ήταν ακόμη ένα χωριουδάκι που ανήκε στην πόλη του Bushwick. Πρόλαβε να δει το Williamsburg να ενώνεται με την πόλη του Brooklyn (το 1855) και το ίδιο το Brooklyn να ενσωματώνεται στην ευρύτερη New York City (το 1898). Δεν πρόλαβε να δει το Williamsburg να γίνεται η hipster καρδιά της Νέας Υόρκης.

Γράφει ο ανώνυμος επαναστάτης την μπαρούφα στον τοίχο: «κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας», παραληρεί το χαζοχαρούμενο πλήθος. Γιατί ρε άγνωστε αντάρτη της πορδής, σώθηκε κανένα πρόβατο μη βελάζοντας, χορεύοντας τη μακαρένα, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της Κίνας, κάνοντας πιρουέτες σε δοκό ισορροπίας; Θα ήσουν σωστός αν έγραφες «κανένα πρόβατο δεν σώθηκε». Τελεία και παύλα. Πάπαλα. Φινίτο. Αυτό ναι, έχει νόημα και μάλιστα βαθύ.

Μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης πολιτικής επιστήμης ο Βασίλης Φίλιας, θα είναι το κεντρικό πρόσωπο την Κυριακή (24 Νοεμβρίου, 6.30 μ.μ.) στον Πολυχώρο ΑΙΤΙΟΝ (Τζιραίων 8 Αθήνα), συμμετέχοντας σε ανοιχτή συζήτηση γύρω από το φλέγον θέμα της ελληνικής γλώσσας.

Το πραγματικό πρόβλημα στις σεξουαλικές σχέσεις βρίσκεται στην ποιότητα τους και όχι στην καθ' αυτή ερωτική επαφή. Η ποσότητα των ερωτικών εμπειριών μέσα από έναν νέο τρόπο έκφρασης της σεξουαλικότητας, έχει δώσει τη θέση της στην ποιοτική επιλογή και μέσα απ' αυτή ζητάμε όλοι να μυηθούμε στα άγνωστα μονοπάτια της. Μετά από τόσα χρόνια έχω μάθει να ''βλέπω'' στους ανθρώπους την παρουσία ή την απουσία σεξ στη ζωή τους.