Κοινωνία

Από το ξέσπασμα της κρίσης και εντεύθεν και καθ' όλη τη διάρκεια της νέας ιστορικής περιόδου της Ελληνικής Δημοκρατίας, έχει τεθεί πολλές φορές στον δημόσιο διάλογο το ερώτημα αν είναι ρατσιστές οι έλληνες. Παραβλέπω το γεγονός ότι ο τρόπος διατύπωσης του ερωτήματος είναι ρατσιστικός και αναρωτιέμαι πόσο υποκριτές είναι και οι ερωτώντες και οι συμμετέχοντες σε παρόμοιες συζητήσεις, όταν τοποθετούνται σε τόσο σοβαρά και πολύπλοκα ζητήματα με απίστευτης ελαφρότητας ευκολία, ενώ την επόμενη στιγμή με τα ρεπορτάζ τους και τη ρητορική τους εκτρέπουν το νερό της ιστορίας προς τον μύλο του φασισμού.

Από μικρός παρουσιάζω μια «δυσανεξία» στους φανατικούς. Ειδικά δε στους φανατικά θρησκευόμενους. Αυτούς που αρέσκονται στο να θέτουν όρια στην καθημερινότητα και την ίδια σου τη σκέψη. Γι’ αυτό και κατ’ αρχάς αποφεύγω να συναναστρέφομαι μαζί τους, για να μην τους προσβάλλω, αφού αδυνατώ πραγματικά να μην εξωτερικεύω αυτό που κάθε φορά σκέφτομαι.

Δε θα μπορούσα να βρω λοιπόν κάτι πιο δυναμικό για πρώτο άρθρο απο τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Για όποιον ΑΚΟΜΑ δε το έχει δει και θα διαβάζει το κείμενο σα χαμένος ας τηρήσουμε 1 λεπτού σιγή. Lord of the Rings λοιπόν, αλλά πώς να το χώσω στη θεματολογία των ημερών; Μα φυσικά κάνοντας παραλληλισμό με τη μεγάλη είδηση των ημερών που δεν είναι άλλη απο τη σύλληψη στελεχών της Χρυσής Αυγής.

Ο δάσκαλός μου στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού μάς είχε διηγηθεί την ιστορία με τους "γύφτους", που έφτιαξαν τα καρφιά, με τα οποία σταύρωσαν τον Χριστό. Την είχε μάλιστα επαναλάβει άλλες 4-5 φορές, για να την εμπεδώσουμε, και εμείς κάθε φορά κατανεύαμε φρικαρισμένοι. Φυσικά εκείνη την εποχή κανένας μας δεν είχε διαμορφώσει την κατάλληλη αντίληψη, ώστε να ρωτήσει τον μακαρίτη, πλέον, δάσκαλό μας πώς στην ευχή είχαν βρεθεί Ρομά στην Ιουδαία της ρωμαϊκής εποχής και γιατί οι Ρομά της σύγχρονης εποχής ευθύνονται για τα υποτιθέμενα κρίματα ενός προγόνου τους. Ποιος από εμάς θα τολμούσε, άραγε, να αμφισβητήσει τότε τον άνθρωπο, που στα παιδικά μάτια μας αποτελούσε την επιτομή της γνώσης;

Πριν λίγες ημέρες ο γνωστός πλέον από την ποδοσφαιρική πιάτσα, Αχιλλέας Μπέος, δήλωσε ότι αν κατέβει για δήμαρχος του Βόλου, θα παραμιλάει όλη η Ελλάδα και οι αντίπαλοί του καλύτερα να μην κατέβουν, αφού θα τρέχει μόνος. Αν και κανείς δεν έχει καταλάβει αν ο Α.Μπέος είναι ελεύθερος, ελεύθερος με περιοριστικούς όρους, υπόδικος ή απλά μας δουλεύει (αθλητική δικαιοσύνη κατά τα άλλα), αυτή η δήλωση αποτυπώνει και την κυρίαρχη λογική τής μεταπολίτευσης, τον μη σεβασμό στους θεσμούς και τη λειτουργία του κράτους δικαίου.  

Θρήνος, οργή, θλίψη, θυμός, μόνο αυτό μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο, όταν ακούς ειδήσεις για απαγωγές, κυκλώματα εμπορίας οργάνων, παιδιά-θύματα εκμετάλλευσης.

Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές πλέον το είδος του πολιτικά "δικού μας" ντοκιμαντέρ. Με εργαλείο τον ακραία διχαστικό λόγο που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, δήθεν "αποκλεισμένου" από τα παραδοσιακά ΜΜΕ (για όσους δεν μπαίνουν ποτέ σε ταξί), άνθρωποι που πιο πριν δεν είχαν ασχοληθεί με τις ταινίες τεκμηρίωσης, αποφασίζουν να αφηγηθούν την αντίληψή τους για ένα θέμα, με γνώμονα τις βεβαιότητες ενός εν δυνάμει "δικού τους" κοινού που ξέρουν τι θέλει να δει και απλά του το δείχνουν. Αδιαφορώντας για την πληρότητα της τεκμηρίωσης, στοχεύοντας σαφώς στην επιτυχία και αποκλείοντας οτιδήποτε μπορεί να ενοχλήσει το target group.

Θα ήθελα κάποτε να διαβάσω τα αποτελέσματα μιας μελέτης που να δείχνει τις συσχετίσεις μεταξύ διαφόρων χαρακτηριστικών τού σύγχρονου νεοέλληνα, φαινομενικά ετερόκλητων. Πόσοι είναι θρήσκοι και Παναθηναϊκοί; Πόσοι είναι θρήσκοι και Ολυμπιακοί από την άλλη; Σε αυτό δεν μπορώ να φανταστώ ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.

Όντας μαθητής έχω περάσει χιλιάδες ώρες στα σχολικά θρανία, έχω ακούσει όλους τους καθηγητές και όλα τα αντικείμενα που διδασκόμαστε. Εκτός από τα τυπικά μαθήματα όπως τα Μαθηματικά και η  Γλώσσα, υπάρχουν μαθήματα τα οποία κατά καιρούς μαγνητίζουν το ενδιαφέρον μου για τον τρόπο που διδάσκονται από τους καθηγητές και τις αντιλήψεις που κουβαλάνε. 

Της μόδας τα λεωφορεία τελευταία· τόσο που τείνουν πλέον να εξελιχθούν σε κινούμενα ποιητικά καφενεία. Το παρακάτω σκηνικό πάντως συνέβη λίγες μέρες προτού μπούμε επισήμως στη μετά Καβάφη εποχή. Μου μεταφέρθηκε από φίλο.

Ελλάς (και Έλληνες) του 2013. Ή μάλλον Λεωφορείον η Ελλάς...

Αστικό λεωφορείο, γραμμή Φιξ – Τζιτζιφιές. Μια πολύ σικάτη, κομψή τύπισσα, κοντά δυο μέτρα μαζί με τη δωδεκάποντη γόβα-στιλέτο, δέχεται επίθεση εκ των όπισθεν από μια μελαμψή εκδοχή του Νίκου Ρίζου. Ο τύπος, που ζήτημα είναι αν τη φτάνει μέχρι τις παρυφές του βυζιού, της ορμάει από πίσω και τη χουφτώνει φανερά και ξεδιάντροπα.

Ας ξεκινήσουμε με Τεγόπουλο και Φυτράκη:

Πατριωτισμός (ο) ουσ.:

1. η αγάπη για την πατρίδα, φιλοπατρία

πατρίδα (η) ουσ.  (Κ πατρίς, -ίδος):

1. η χώρα των πατέρων
2. ο τόπος της γέννησης, η γενέτειρα
3. (μτφ.) η κοιτίδα, ο τόπος όπου για πρώτη φορά εμφανίστηκε κάτι: η Ελλάδα είναι η πατρίδα της δημοκρατίας
4. το έθνος με τα άτομα που το αποτελούν, με το πάτριο έδαφος και με τους δεσμούς της παράδοσης που συνδέουν όσους ανήκουν σ' αυτό.
   

Ο ιστορικός  του μέλλοντος θα πρέπει να κατατάξει αυτή τη φράση στον αντίποδα κάθε φράσης που είπε ο Σωκράτης. Θα πρέπει να τη θεωρήσει υπεύθυνη για εκατομμύρια καμένους εγκεφάλους και να την κατηγορήσει ως νούμερο 1 δολοφόνο της ορθολογικής σκέψης.