Ας μη γελιόμαστε.
Τα Χριστούγεννα για τους ανθρώπους είναι η πιο ωραία περίοδος του χρόνου.
Δέντρα, δώρα, κρύο, τζάκι, θαλπωρή, φωτάκια, γιρλάντες, άδεια από την δουλειά, αγκαλίτσες κάτω από τα σκεπάσματα.
Μπορεί βέβαια να μην έχουμε ούτε τζάκι, ούτε δώρα, ούτε δουλειά, ούτε φωτάκια ή θαλπωρή, γιρλάντες και αγκαλίτσες, αλλά FUCK IT... έχουμε το θαύμα του θείου Τζάκσον στη μεγάλη οθόνη, Summoning, Tolkien και τους αγαπημένους μας πολιτικούς.
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, σκούπισα τα δάκρυά μου και πήγα στο παραθυράκι μου βλέποντας το χιόνι που έπεφτε απαλά. Τα φανάρια στους δρόμους σχημάτιζαν μπάλες φωτός γύρω τους, ενώ τα παιδάκια που είχαν βάλει τα καλά τους, περπατούσαν χαρούμενα στο παχύ χιόνι με αναμμένα κεράκια πηγαίνοντας προς την εκκλησία.
Ξαφνικά, κι ενώ οι παιδικές φωνούλες έσβησαν, κι εγώ κυλούσα πάλι μόνος στην μαγκούφικη μοναξιά μου με ένα κενό στην καρδιά που μου άφηνε ένα συναίσθημα θλίψης, ακούστηκε έξω από την πόρτα μου κάτι σαν τραγούδι.
Αφουγκράστηκα με προσοχή.
ΝΑΙ! ΝΑΙ! Ήταν ένα τραγούδι!
Όρμησα κι άνοιξα την πόρτα.
Ήταν η I Willi Am και To Skouliki Tom. Mε καινούρια ρούχα και παπούτσα, κρατώντας ένα κεράκι ο καθένας, έστεκαν έξω από την πόρτα μου και τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικους ύμνους. Άφησα τα δάκρυά μου να κυλήσουν και πήδηξα χαρούμενος στην αγκαλιά τους για να ψάλλουμε όλοι μαζί. Ύστερα κατεβήκαμε μαζί στους δρόμους και πήγαμε στην εκκλησία όπου ενώσαμε τις φωνές μας με την γλυκιά παιδική χορωδία. Στο τέλος της βραδιάς, μέσα σε πνεύμα κατάνυξης, φάγαμε αρχοντικά στη σπηλιά μας, προτού αυτοκτονήσουμε ομαδικά.
Το χτύπημα στην πόρτα με έβγαλε βίαια από την ονειροπόληση μου. Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω πως είμαι στην Αθήνα του 2013 και όχι σε κάποια παιδική χριστουγεννιάτικη ιστορία που εκτυλίσσεται σε κάποια ευρωπαϊκή καθολική χώρα στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ήταν To Skouliki Tom, το οποίο, ωσάν σκώληξ, γλίστρησε μέσα στο δωμάτιό μου κρατώντας πίσω από τα χέρια του ένα κουτί.
"Τί είναι, τί είναι;", τον ρώτησα.
"Δώρο."
"Αααα δεν έπρεπε να μπεις σε έξοδα."
"Καλά χαλάρωσε, δεν έχω μια έτσι κι αλλιώς."
"Μη μου πεις πως θα μου κάνεις δώρο, το δώρο που σου έκανα πέρσι, όπως την άλλη φορά!"
"Αυτό που μου έκανες πέρσι, στο είχα πάρει εγώ πρόπερσι, βλάχο. Σου έχω όμως κάτι καλύτερο..."
Ήταν ένα λάπτοπ - κλασικά. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για τα Χριστούγεννα;
Χριστουγεννιάτικο facebook status Σαμαρά. Και όχι μόνο αυτό... Ο Πρωθυπουργός κινήθηκε με την ίδια στρατηγική που ακολούθησε και στο πασχαλινό status. Κόλαση!
Μέρι Κρίστμας Μαδαφάκαααααζ!!!
(κάντε και κανά like ρε! Γιορτάρες μέρες έχουμε! facebook.com/TheThreeMooges)
(Το παραπάνω κείμενο είναι φανταστικό με σκοπό τη σάτιρα)
