Στην αρχή ένοιωθα ένα πόνο στο στήθος να με διαπερνά. Θεώρησα πως δε θα ήταν κάτι σοβαρό και καθησύχασα τον εαυτό μου με τη σκέψη πως δεν είναι τίποτα ανησυχητικό και θα περάσει.
Μία απλή εξέταση στο γιατρό επιβεβαίωσε την άσχημη υποψία μου. Ένας ύπουλος εισβολέας, ένας κακός όγκος είχε γεννηθεί μέσα στο στήθος μου, μέσα στο ωραιότερο κόσμημα της γυναικείας μου φύσης, μέσα σε εκείνο το όργανο όπου πλάθεται η ωραιότερη σχέση , εκείνο το δέσιμο μεταξύ μητέρας και βρέφους. Μέσα σε εκείνο το όργανο όπου παράγεται το γάλα που θρέφει το δημιούργημά μου, το καινούργιο πλάσμα που ήρθε στη ζωή.
Δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Θύμωσα με εμένα, με το Θεό, με τον κόσμο γενικότερα. Ήταν άδικο να νοσήσω και να πρέπει να υποβληθώ σε ένα σωρό ακτινοβολίες και χημειοθεραπείες. Όταν καταλάγιασε μέσα μου ο θυμός, σκέφτηκα: ‘’Και γιατί να είναι άδικο; Σε τι διαφέρω από τους υπόλοιπους ανθρώπους και δε μπορώ να αρρωστήσω όπως όλοι οι άλλοι, όπως ο καθένας από εμάς;’’.
Ο καιρός εκείνος ήταν περίεργος. Ημέρες δύσκολες, ημέρες μπερδεμένες και χαοτικές με την ψυχή μου να βάλλεται από έναν στρόβιλο συναισθημάτων. Άλλοτε αγωνιούσα και πίστευα πως θα πεθάνω και άλλοτε χαμογελούσα λέγοντας πως είναι μία δυσκολία που ήρθε για λίγο αλλά δε θα διαρκέσει για πολύ. Άλλοτε αισθανόμουν φοβισμένη και έτοιμη να παραιτηθώ και άλλοτε ήμουν αισιόδοξη και μαχητική. Αποφάσισα όμως για το καλό μου να συμβιβαστώ, να αποδεχτώ την υπάρχουσα κατάσταση και να αγωνιστώ για την περιπέτεια αυτή που έφερε μπροστά μου η ζωή.
Είχα περιέργεια να ανακαλύψω πόση δύναμη υπάρχει μέσα μου και δεν την έχω γνωρίσει ακόμα. Να αποδείξω στον εαυτό μου, πρωτίστως, αλλά και στους υπόλοιπους, πως ένας κακός όγκος δεν μπορεί να μας σκοτώσει αν δεν είμαστε εμείς έτοιμοι να παραιτηθούμε από τη ζωή. Να κοιτάξω εκείνο τον όγκο που με απειλούσε και να του φωνάξω: ‘’Δε σε φοβάμαι, δεν είσαι τίποτα! Θα παλέψω και θα σε νικήσω!’’ Τον αγάπησα εκείνο τον εισβολέα, ήθελα να τον παγιδέψω με έξυπνα κόλπα και καλοπιάσματα για τον εξοντώσω. Σε κάθε μου χημειοθεραπεία έλεγα μέσα μου ότι ‘’από αυτόν εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω, ό,τι και αν γίνει’’.
Σήμερα είμαι καλά. Πίνω καθημερινά πορτοκαλάδες και ακολουθώ μία ενδεδειγμένη διατροφή για να ενισχύω τον οργανισμό μου. Η κατάσταση της υγείας μου είναι καλή, αλλά παρακολουθούμαι συχνά από γιατρό και κάνω τακτικά εξετάσεις. Αθλούμαι, κάνω συχνά εξορμήσεις στη φύση, εργάζομαι, μαγειρεύω, έχω φίλους και αγαπώ τον κόσμο που με περιβάλλει.
Τα κατάφερα, παρέμεινα ζωντανή και πιο όμορφη από κάθε άλλη φορά. Είχα τόσα όνειρα και προσδοκίες, δε θα μπορούσα να φύγω από τόσο νωρίς. Παραμένω αισιόδοξη για το αύριο, αγωνίζομαι για τους στόχους μου, χαμογελώ στις μικρές αναποδιές της ζωής.
Συγχωρώ τις μικρές ή μεγάλες κακίες των άλλων, η ζωή είναι μικρή και πολύτιμη για να αναλώνομαι σε ανούσιες εχθρότητες και μνησικακίες. Αφήνομαι ελεύθερα στις μικρές χαρές της ζωής, στη γεύση ενός νόστιμου φαγητού, στο άκουσμα μίας ωραίας μουσικής, σε μία βόλτα στην Ακρόπολη.
Γιατί τα μικρά πράγματα, ακόμα και αυτά, δεν είναι δεδομένα. Τώρα αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τον ήλιο που αγναντεύω, για τον ουρανό που κοιτάζω. Θα μπορούσα να μην είμαι ζωντανή και να μην τα απολαμβάνω όλα αυτά, αλλά τα κατάφερα και έζησα! Έζησα γιατί τίποτα δεν μπορούσε να λυγίσει την ατσαλένια μου θέληση και τη δίψα για ζωή και δημιουργία.
Είναι πιο ζωντανή από κάθε άλλη φορά. Και κάθε γυναίκα που πέρασε αυτή τη δοκιμασία μπορεί να βγει νικήτρια, να είναι μία άξια μαχήτρια γεμάτη αγάπη για τη ζωή!
ΥΣ: Αφιερωμένο στη μνήμη της καλής μου φίλης Μαίρης, αφιερωμένο σε κάθε γυναίκα.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
