Αυτό που με σοκάρει περισσότερο είναι ότι σε μια χώρα που βρέχεται από θάλασσα, σε μια χώρα απ' την οποία πέρασαν τόσα πολλά χρήματα, ο μέσος πολίτης έμεινε στα σκοτάδια του μικρόκοσμού του.
Έφαγε τα χρήματα στα σκυλάδικα, στη μούρη, στις πόρνες εισαγωγής και γενικά στο να "είχαμε να λέγαμε" και δεν βγήκε έξω να δει πώς ζει ο υπόλοιπος κόσμος, να ανοίξει το μυαλό του, να μπορεί να κάνει συγκρίσεις, να μπορεί να σκέφεται, να μπορεί να εξελίσσεται.
Και έτσι φτάσαμε στο σημείο, να πιστεύει ο μέσος Έλληνας ότι όπως ζούσε αυτός τα τελευταία 25 χρονια ζούσε και ο μέσος Ευρωπαίος, ο μέσος Καναδός, ο μέσος Αμερικανός.
Φτάσαμε στο σημείο, πολλοί να είναι τόσο στην κοσμάρα τους, που δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τους λόγους και τις αιτίες της κρίσης, της χρεοκοπίας, να το έλεγα καλύτερα, γιατί χρεοκοπήσαμε στο περίπου, απλά με έναν πιο γλυκό τρόπο.
Ήμουνα 11 χρονων με τους γονείς μου στις Βρυξέλλες όταν πρώτη φορά άρχισα να καταλαβαίνω κάποιες διαφορές μεταξύ της χώρας μας και της υπόλοιπης Ευρώπης, όταν 8.30 το βράδυ στο κέντρο των Βρυξελλών είχανε κλείσει όλα τα εστιατόρια και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα, δεν βρίσκαμε να φάμε, με εξαίρεση κάτι καντίνες που πούλαγαν πατάτες τηγανητές με μια κόκκινη σάλτσα. Η πόλη ήδη κοιμόταν, η μέρα είχε τελειώσει, στις 9 το βράδυ έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή.
Αργότερα λίγο μεγαλύτερος, άρχισα τα ταξίδια με τις παρέες μου, πρώτα όλη την Ευρώπη, μετά Καναδά, και πριν κλείσω τα 21 είχα φτάσει στο Μαρόκο. Πλέον είχα αρχίζει να σχηματίζω μια καλή άποψη από πολύ μικρός για τον υπόλοιπο κόσμο.
Ήταν σοκαριστικό να μπαίνεις στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και από τις 6 το απόγευμα να αρχίζουν σιγά σιγά να νεκρώνουν οι δρόμοι. Στον Καναδά το ίδιο, όταν στην πατρίδα μου στις 8 πίναμε καφέ και στις 11 αρχίζαμε να ντυνόμαστε να βγούμε για ένα ποτάκι και μπορεί Σύνταγμα-Ομόνοια, με την κίνηση, να το κάναμε και 30 λεπτά.
Επίσης ένα άλλο πράγμα που έμαθα και μου είχε κάνει εντύπωση ήτανε ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν σε κρίνει έτσι εύκολα από την εμφάνισή σου, ροκάς εγώ τότε με τατουάζ, μαλλιά, άλλοι φίλοι πάνκηδες και μιλάμε για τέλη του '80, όταν στην Ελλάδα μάς έδειχναν με το δάχτυλο, εκεί μας αντιμετώπιζαν αδιάφορα, σαν όλους τους άλλους ανθρώπους.
Ακόμα κατάλαβα ότι υπάρχουνε οι αστυνομικοί και οι μπάτσοι και τη διαφορά την κάνει ο τρόπος τους και η συμπεριφορά τους. Μπάτσος ήτανε αυτός που μας χτύπαγε και μας κούρευε τότε στα αστυνομικά τμήματα, μόνο και μόνο γιατί δεν τους άρεσε η εμφάνισή μας και το μαλλί μας, αστυνομικός ήτανε όμως αυτός ο ευρωπαίος που μας φερότανε με το σεις και με το σας, κάθε φορά που μας ελέγχανε ή όταν εμείς χρειαστήκαμε να ρωτήσουμε πληροφορίες.
Ένα άλλο που έμαθα από τότε είναι ότι σ' αυτές τις χώρες οι πολίτες δεν μπορούνε να έχουνε πολλά ακίνητα λόγω φόρων ώστε να έχουν κοινωνική πρόνοια. Για παράδειγμα ένα καλά αμειβόμενο ζευγάρι, με καλές δουλειές είχε συνήθως ένα σπίτι και αυτό με δάνειο. Ήταν πολύ μικρό το ποσοστό εκείνων που είχαν εξοχικά, πατρικά και δεν συμμαζεύεται.
Εντυπωσιάστηκα επίσης και προβληματίστηκα, όταν είδα και το έζησα, τα νέα παιδιά εκεί φεύγουνε νωρίς από την οικογένεια, οι γονείς τούς δίνουν τα εφόδια για να φύγουν όσο γίνεται νωρίτερα από το πατρικό, να πάρουν τη ζωή στα χερια τους, να ωριμάσουν και το κυριότερο να μάθουν να κερδίζουν τη ζωή μονοι τους.
Καλοί μου φίλοι, δεν είναι ώρα να σας εξηγήσω τις αιτίες της κρίσης, αλλά υπόσχομαι να το κάνω σύντομα, αυτό όμως που μπορώ να σας πω πολύ υπεύθυνα και με την προσωπική εμπειρία και των μετέπειτα ταξιδιών που έκανα είναι ότι δεν έχει υπάρξει άλλος λαός σ' αυτόν τον πλανήτη, που ζούσε όπως ζούσαμε εμείς αυτά τα τελευταία 20 χρονια.
Ζήσαμε ένα όνειρο με δανεικά λεφτά, μέσα στην ασυδοσία, ήμασταν όλοι μούρες, όλοι πετυχημένοι, όλοι φραγκάτοι, όλοι αρχηγοί, όλοι οι "ξέρεις ποιος είμαι εγώ", όλοι όμως!
Όσοι το ζήσαμε , να είμαστε ευγνώμονες που το ζήσαμε, να έχουμε υγεία να το θυμόμαστε, αλλά δυστυχώς, the game is over.
Βρείτε τον Κλόουν στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook, εδώ
