Γράφαμε προηγούμενως ότι «απαιτείται ένα μόρφωμα και μια προσωπικότητα, ικανά να σύρουν το πολιτικό σύστημα έξω από το χορό της κολακείας του λαού». Αν σκεφτεί κανείς ότι βάση της σημερινής πολιτικής είναι η οικονομία, η μόνη δύναμη που μπορεί να μετακινήσει τις τεκτονικές πλάκες του πολιτικού συστήματος είναι αυτή που πρεσβεύει τον οικονομικό ορθολογισμό- αλλιώς, τον οικονομικό φιλελευθερισμό (μικρό κράτος, πραγματικά ελεύθερη αγορά, χαμηλή φορολογία, επενδυτικά κίνητρα).

Κάθε πολιτικό σύστημα διαχωρίζει τα κόμματα στη βάση του σημαντικότερου διακυβεύματος κάθε εποχής. Για παράδειγμα, μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, μέσα στο ψυχροπολεμικό κλίμα, κριτήριο διαχωρισμού ήταν το αν ανήκει κανείς στο «στρατόπεδο» των φιλελεύθερων (ΗΠΑ) ή των κομμουνιστών (ΕΣΣΔ). Παρεπόμενα ζητήματα, όπως οι εξοπλισμοί, τα πυρηνικά, οι πολιτικές ελευθερίες, η οικονομία κ.α. απλώς υποδιαιρούσαν απλά τους υποστηρικτές του ενός ή του άλλου στρατοπέδου σε περισσότερα κόμματα.