Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου, ξεκινάνε οι εκδηλώσεις, οι εορτές, τα αφιερώματα που καταλήγουν στις περιβόητες μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι η Ελλάδα μαζί με τη Ρωσία είναι οι χώρες, που μέχρι σήμερα γιορτάζουν κατ' αυτόν τον τρόπο μια εθνική τους επέτειο (ολοκληρωτικής προέλευσης και οι δύο), ούτε στο το ότι μέχρι σήμερα πολλοί, ιδίως οι νέες γενιές μπερδεύουν την 28η Οκτωβρίου με την 25η Μαρτίου, προσπερνάω επίσης αναλύσεις του στυλ, να ενισχυθεί το εθνικό φρόνημα των νεότερων γενιών και των μαθητών, όταν θεωρούν αυτή την ημέρα κατάλληλη να βάλουν ζελέ στο μαλλί και μετά να κεράσουν ένα καφέ τη συμμαθήτριά τους.
Θα σταθώ στη στάση της πολιτειακής και κυρίως πολιτικής ηγεσίας, που μας μιλάει για εθνική ενότητα και εθνική ομοψυχία, όταν εδώ και τρία χρόνια, τμήμα αυτής της πολιτικής ηγεσίας, καλλιεργούσε τον διχασμό και έσπερνε εμφυλιακού τύπου διλήμματα, όπως μνημόνιο-αντιμνημόνιο, εμείς ή οι άλλοι, περισσότερο και λιγότερο πατριώτες. Όταν γινόντουσαν αντισυγκεντρώσεις, προπηλακισμοί πολιτικών και οι παρελάσεις γινόντουσαν κέντρο διαδηλώσεων κατά της Μέρκελ και της Τρόικας, τότε κανείς δεν μιλούσε αφού έπρεπε να εκφραστεί η οργή του λαού, όταν έφεδροι και ειδικοδυναμίτες τραγουδούσαν τον ύμνο της χούντας και χρυσαυγίτες μοίραζαν φυλλάδια σε εκδηλώσεις και παρελάσεις επευφημούμενοι από το πλήθος, το θεωρήσαμε μεμονωμένο γεγονός, αφού η πραγματική απειλή ήταν το μνημόνιο, όταν κυβερνητικοί αξιωματούχοι επιστράτευσαν πρόσφατα τα τανκς, πολεμικά αεροπλάνα και άρματα μάχης για να καλύψουν τους ψηφοφόρους των ενόπλων δυνάμεων (και τις άγαμες θυγατέρες τους), όταν αιρετοί άρχοντες καλούν τους υμνητές του Χίτλερ και του Μουσολίνι για να γιορτάσουν και αυτοί το έπος του '40. Όλοι αυτοί μας καλούν να πούμε όχι στον πόλεμο και τον φασισμό.
Θα σταθώ επίσης στη στάση του περήφανου ηρωικού λαού, που αυτές τις ημέρες βγάζει την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια, όταν χωρίς ντροπή, προσέβαλε την ίδια την ιστορία του έθνους, στέλνοντας φασίστες στη Βουλή, που μπαμπάδες και μαμάδες θα πάνε με τα πλαστικά σημαιάκια να θαυμάσουν τα παιδάκια τους προσκοπάκια και την επόμενη ημέρα να φωνάξουν "α ρε, μια χούντα που μας χρειάζεται", όταν ο υπερήφανος λαός συμμετείχε στο πάρτυ της μεταπολίτευσης και τώρα κάνει σαν ανήλικος που θέλει να τα διαλύσει όλα επειδή δεν έγινε το δικό του, όταν πανηγυρίζει για τα μετάλλια του Πύρρου Δήμα και του Λεωνίδα Σαμπάνη, την ίδια στιγμή που την πέφτει σε όποιον Αλβανό ή μετανάστη ζητάει να σηκώσει την Ελληνική σημαία, όταν καίει την Ελλάδα με σκοπό να χτίσει ένα αυθαίρετο, όταν πριν δυο εβδομάδες ακόμα, οι κάτοικοι ενός χωριού (ακόμα κα ο ιερέας) στην υπόθεση καταγγελίας μιας Ρωσίδας εργαζόμενης που εξωθήθηκε σε εκπόρνευση από το αφεντικό της, τάχθηκαν με το μέρος του Έλληνα επιχειρηματία νταβατζή. Όλοι αυτοί μας καλούν τώρα να πούμε όχι στον πόλεμο και τον φασισμό.
Μόλις λοιπόν σβήσουν τα φώτα, σιγήσουν τα πυροβολικά, τα άρματα μάχης και τα τεθωρακισμένα, ας μιλήσουμε επιτέλους για την εθνική συλλογική συνείδηση, την εθνική ενότητα, την εθνική ομοψυχία και αντίσταση, την αυτοθυσία, τον ρόλο του Μεταξά, την συμβολή του Ζαχαριάδη, ώστε να αναδείξουμε εκείνα ακριβώς τα στοιχεία που πρέπει σήμερα να μας κάνουν εθνικά υπερήφανους, αλλά και προσηλωμένους στις αξίες του πατριωτισμού και του έθνους, πέρα από παρελάσεις και στρατιωτικά αγήματα.
