Θάνος Ανεστόπουλος | H διάρκεια είναι που κάνει την παύση σιωπή
Ας θυμηθούμε τις μοναχικές βόλτες των λέξεων ενός ανθρώπου μόνου στην ζωή σ ένα δωμάτιο γεμάτο με ίσκιους απ τις μορφές του παρελθόντος του.
Ας σκύψουμε συμπονετικά μπροστά στην αδυναμία του να αποφασίσει τώρα που θέλει να πάει. Στον φόβο του να πλησιάσει την πόρτα εξόδου.
Του υποσχέθηκε ο κόσμος μια ζωή χωρίς αναστεναγμούς, χωρίς τυραννία.
Γιάννης Ρίτσος | Υπολογισμένη αναβολή
(Καρλόβασι, 29. VI. 87.)
Ωραία που βγαίνει το πλοίο απ’ το λιμάνι. Ρόδινος ο καπνός του
μες στη χρυσόσκονη του δειλινού. Λοιπόν,
Charles Bukowski: «Ο έρωτας είναι κάτι τυχαίο...»
Οι περισσότερες πόλεις μοιάζουν μεταξύ τους: είναι ο κόσμος, η συνοικία των επιχειρήσεων, τα μπουρδέλα, η αστυνομία που μάλλον θα σε ενοχλήσει και μια ντουζίνα από ατάλαντους ποιητές που περιφέρονται.
Μόνο ο καιρός αλλάζει και η προφορά των ανθρώπων.
Charles Bukowski | Αν δε σε ξαναδω ποτέ
Τίτος Πατρίκιος | Πάθη
Κική Δημουλά | Tο σπάνιο δώρο
Kαινούργιες θεωρίες.
Tα μωρά δεν πρέπει να τ' αφήνετε να κλαίνε.
Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς
υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη
το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται
αφύσικα το παιδικό τους τραύμα
βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας | Κορίτσια της Συγγνώμης
Αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη μου
κάπου το ξέρω καλά από παλιά
Nα με κοιτάει όπως οι γκρίζες οι κοπέλες που μ’ αγάπησαν
κάτι χλωμές κάτι χοντρούλες με γυαλιά
Λούλα Αναγνωστάκη | Χάθηκα μες στη ζωή μου
Αύγουστος, φώτα στην παραλία
τα πλοία φεύγουν για τα νησιά.
Φεύγουν οι φίλοι, φεύγουν τα πλοία.
Με γέλασες και είναι αργά.
Νικηφόρος Βρεττάκος | Αυγουστιάτικος άνεμος
Είναι τόση η γαλήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχουν
καρδιές χωριστές – τόσα μάτια, όσα βλέπουν
αυτή τη στιγμή: ζώα, ψάρια, φυτά και πουλιά
κι αδερφοί το στερέωμα, πάμφωτο, διάφανο, ανάμεσα
στην κάτασπρη γύρη του.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης | Μακριά
Θα ’θελα αυτήν την μνήμη να την πω…
Μα έτσι εσβήσθη πια… σαν τίποτε δεν απομένει —
γιατί μακριά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.