Δυὸ χρόνια ἐκείνη τὸν περίμενε, μὲ τὴν ψυχή στὰ δόντια, ὅπως λένε,
κ’ ἐκεῖνος ἦρθε κάποια μέρα, ἀρχὲς τῆς ἄνοιξης, σὰ νὰ μὴν εἶχε συμβεῖ τίποτα.

– Ε’ –

Ποῦ πῆγε ἡ μέρα ἡ δίκοπη πού εἰχε τὰ πάντα ἀλλάξει;
Δέ θὰ βρεθῇ ἕνας ποταμός νἆναι γιὰ μᾶς πλωτός;
Δέ θὰ βρεθῇ ἕνας οὐρανός τὴ δρόσο νὰ σταλάξῃ
γιὰ τὴν ψυχή ποὺ νάρκωσε κι ἀνάθρεψε ὁ λωτός;

Κάτω ἀπ' τὶς ῥάγες...

Κάτω ἀπ' τὶς ῥάγες τοῦ τραίνου

Κάτω ἀπὸ τὶς γραμμὲς τοῦ βιβλίου

Κάτω ἀπὸ τὰ βήματα τῶν στρατιωτῶν

Οι δείχτες κοκαλιάσανε κι αυτοί στην ίδια ώρα.

Όλα αργούν πολύ να τελειώσουνε το βράδυ, όσο κι αν τρέχουν γρήγορα οι μέρες και τα χρόνια

Έχει όμως κανείς και τις διασκεδάσεις του, δεν μπορείς να πεις· απόψε λ.χ. σε τρία θέατρα πρεμιέρα.

Εγώ, συλλογίζομαι το γέρο συμβολαιογράφο του τελευταίου πατώματος, με το σκοτωμένο γιο, που δεν τον είδα ούτε και σήμερα. Έχει μήνας να φανεί.

Οι σιωπές ξεχωρίζουν

Τις χορδές προστατεύουν

Τις γδαρμένες μου λέξεις

Ο αέρας φυσάει δυνατά
Να ησυχάσω δεν μπορώ
Νιώθω μέσα μου κάτι
Στο τέλος του να φτάνει.

Φανερώσου
με τα σκοτάδια σου να χαμογελούν
την πέτρινη αγκαλιά σου να ορέγεται ακόμη.

Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρό-
μου ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; Ποιόν
αναζητούμε;

Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε

τις κουρτίνες

γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας;

Ὅλοι σέ λένε κατευθείαν ἄγαλμα,
ἐγώ σέ πρσφωνῶ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.

Ἀπό μακριά ἐξαπατᾶς.

Ἡ Ποίηση εἶναι μιά πόρτα ἀνοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς νά βλέπουν

τίποτα καί προσπερνοῦνε. Ὅμως μερικοί

κάτι βλέπουν, τό μάτι τους ἁρπάζει κάτι

καί μαγεμένοι πηγαίνουνε νά μποῦν.

Μικρή πράσινη θάλασσα δεκατριῶ χρονῶ
Πού θά ‘θελα νά σέ υἱοθετήσω
Νά σέ στείλω σχολεῖο στήν Ἰωνία
Νά μάθεις μανταρίνι καί ἄψινθο