Πάλι μια Κυριακή στενάζει μέσ’ στο κρύο

είναι του στήθους η μεγάλη παγωνιά

η φεγγερή μου ανάσα

όπως ο γαλανός καρπός βοά σ’ έν’ άδειο καλοκαίρι.

Οι απελπισμένοι δε φοβούνται τα μεγάλα λόγια

έτσι θα 'ρθει ο καιρός που θ' ανοίξω το παράθυρο και θα χαιρετήσω

τα χαμένα καράβια

«για ποιο ταξίδι ονειρευτό» όπως έλεγε νέος, σχεδόν παιδί, ένας

φίλος μου ποιητής —

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω

Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη
ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ
Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια
μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους
ποὺ ὁδηγοῦνε
ἄγνωστο ποῦ…

Σηκώθηκε και τους ετοίμασε τέλεια το πρωινό

με μαθηματικές κινήσεις.

Τους χαιρέτησε: Στο καλό σας αγαπάω μην αργήσετε

απ’ το σοφά γυαλισμένο κεφαλόσκαλο.

Είναι πολύ μακρινές οι γυναίκες. Τα σεντόνια τους μυρίζουν καληνύχτα.
Ακουμπάνε το ψωμί στο τραπέζι για να μη νιώσουμε πως λείπουν.
Τότε καταλαβαίνουμε πως φταίξαμε. Σηκωνόμαστε απ’ την καρέκλα και λέμε:
«Κουράστηκες πολύ σήμερα», ή «άσε, θ’ ανάψω εγώ τη λάμπα».

Είμαστε,

συναρτήσεις φλύαρων απόπατων,

αρμονικών χρωμάτων,

ανάπηρων λοστών

όταν λιώνει το σπίρτο απάνω στο χέρι μας,

Σοῦ στήνω μιὰ καλύβα στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων,

ἕνα κῆπο νὰ περπατᾷς, ἕνα ρυάκι νὰ καθρεφτίζεσαι,

μιὰ πλούσια πράσινη φραγὴ νὰ μὴν σὲ βρίσκει ὁ ἄνεμος

ποὺ βασανίζει τοὺς γυμνοὺς – στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!