Έχω μια φίλη στο Φερν Τρι που διδάσκει πιάνο.

Είναι πολύ ταλαντούχα.

Εγώ είμαι εντελώς άμουση.

Μια μέρα όμως μου είπε ότι κάθε δωμάτιο έχει μια νότα.

Απλώς πρέπει να τη βρεις.

Άρχισε να κελαηδάει πάνω κάτω.

Και ξαφνικά μια νότα γύρισε σ’ εμάς, απλώς εξοστρακίστηκε στους τοίχους και στο πάτωμα, σηκώθηκε και γέμισε τον χώρο με έναν τέλειο ψίθυρο.

Έναν τέλειο ήχο.

Σαν να πέταξες ένα δαμάσκηνο και να σου γύρισε ένας οπωρώνας.

Δεν θα το πιστεύατε: αυτά τα δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, μία νότα και ένα δωμάτιο, να βρίσκουν το ένα το άλλο.

Ακουγόταν... σωστό.

Γίνομαι γελοία;

Νομίζετε πως αυτό εννοούμε με την αγάπη, κύριε Έβανς;

Τη νότα που ξαναγυρίζει σ’ εσένα;

Που σε βρίσκει ακόμα κι όταν δεν θέλεις να βρεθείς;

Που μια μέρα βρίσκεις κάποιον –και όσα είναι– και είναι σαν να σου γυρίζει, δεν ξέρω πώς, σαν ψίθυρος τραγουδιστός;

Που ταιριάζει.

Που είναι όμορφο.

Δεν εξηγώ καθόλου καλά τι θέλω να πω, έτσι δεν είναι;

Δεν είμαι πολύ καλή με τις λέξεις.

Αλλά αυτό ήμασταν ο Τζακ κι εγώ.

Δεν γνωρίζαμε πραγματικά ο ένας τον άλλο.

Δεν είμαι βέβαιη αν μου άρεσαν τα πάντα πάνω του.

Υποθέτω πως κάποια πράγματα σ’ εμένα τον ενοχλούσαν.

Όμως εγώ ήμουν εκείνο το δωμάτιο κι αυτός η νότα και τώρα χάθηκε.

Και όλα είναι σιωπηλά.

«Το μονοπάτι για τα βάθη του βορρά», Richard Flanagan