Χρόνος προδομένος είναι

Που αργά και σταθερά

Μου σφίγγει το λαρύγγι

Τ’ αδέσποτα σκυλιά κείτονται ψόφια

Πάνω στο λεπτό παγωμένο δέρμα της λίμνης

Ονειρεύονται τη θάλασσα

Κι ευτυχώς ευτυχώς ευτυχώς

Κανείς πια δεν μπορεί

Να τα ξυπνήσει

Από τη συλλογή Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε; (1999)