Σε παλαιότερο άρθρο, είχα υποστηρίξει πως η έκφραση των θρησκευτικών πιστεύω και οποιασδήποτε δοξασίας που δε μπορεί να στηριχθεί με λογικά επιχειρήματα ή να επιβεβαιωθεί εμπειρικά, θα έπρεπε να περιορίζεται στο προσωπικό περιβάλλον. Θυμάμαι τότε ότι είχα δεχτεί την κριτική τόσο αριστερών όσο και φιλελεύθερων φίλων, καθώς η ελεύθερη έκφραση θα πρέπει να αποτελεί απαράβατο δικαίωμα όλων. Όντως!

Στο παρόν άρθρο θα ήθελα να διατυπώσω μία εναλλακτική άποψη αναφορικά με το κριτήριο διανομής του πλούτου που παράγεται σε μια οικονομία, παίρνοντας ως όρια τα κριτήρια όπως διατυπώνονται από τον Καρλ Μαρξ από τη μία : «Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του» και από το κριτήριο διανομής πλούτου βάσει των ικανοτήτων των ατόμων, όπως υπαγορεύεται μέσα από τα όρια που θέτει η εξειδίκευση της εργασίας και η κυρίαρχη τάση του ωφελιμισμού στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας.