Θυμήσου τα πρώτα γράμματα και τις ρωγμές μου

Θυμήσου τα πρώτα γράμματα και τις ρωγμές μου

Αυτό που με γοήτευε το γέλιο σου κι ένα τραγούδι

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα,

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή,

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον

αφέντη τους,

Το πρώτο βλέμμα απ’ το παράθυρο το πρωί

Το παλιό βιβλίο που ξαναβρέθηκε

Συνεπαρμένα πρόσωπα

Ἄλλοτε ἡ θάλασσά μας εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της

Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο

Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα

Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα

Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ' τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα

Όλα τα ωραία πράγματα είναι αγάπη.

Η αγάπη για δημιουργία, φαντασία, συναίσθημα, ελευθερία.

Είναι όλα αυτά που θυσιάσαμε στην “λόγική”, στην οργάνωση και στην τεχνική.

13 Φεβρουαρίου 1932

Ένας άνθρωπος βρίσκεται σ’ ένα περιβόλι μπροστά σ’ ένα πηγάδι κι ένα πράσινο δέντρο.

Παίρνει μια πέτρα και τη ρίχνει στο πηγάδι προσέχοντας ν’ ακούσει τον αντίλαλο.

«Η γυναίκα είναι σκανδαλωδώς ευνοημένη από τη φύση. Βρίσκεται πιο κοντά της, την έχει πάντα με το μέρος της -η φύση συνεχίζεται μέσα της, χρησιμοποιεί το σώμα της για να αναπαραχθεί.

Ας μην το ξεχνάμε: η γυναίκα έχει συγγένεια με το φως του φεγγαριού (που στον άντρα προκαλεί την επιληψία), με τις παλίρροιες των ωκεανών.

Ο άντρας είναι αφύσικος, τεχνητός. Κατασκευασμένος μέσα σ’ ένα ανοίκειο γυναικείο ικρίωμα, το σώμα της μητέρας του, κατασκευασμένος ακόμα από εντολές κύρους και εξουσίας, »ανδρισμού» και αντοχής, τις οποίες, στη διάρκεια της σύντομης ζωής του, είναι καταναγκασμένος πειθήνια και καθημερινά να εκτελεί.»

Γιατί ‘σαι τόσο όμορφη;

Μην είσαι τόσο όμορφη!

Θέλω να ήσουν από σάρκα,

όχι από φως του ήλιου!

Γιατί είσαι τόσο όμορφη;

Αν είχες τουλάχιστον φακίδες

για να μπορώ να τις μετρώ αιώνια στο πρόσωπό σου!

Αν αλληθώριζες τουλάχιστον λιγάκι!

Όλη μου τη ζωή γονατιστός

θα προσπαθούσα να πάρω με το μέρος μου

αυτό το αλλήθωρό σου μάτι.

Αλλά εσύ είσαι όμορφη!

Ναι, ήρθες κατευθείαν

μεσ’από τη λάμψη του ήλιου!

Εγώ όμως δεν μπορώ να ζω συνεχώς

κάτω απ’αυτό το φως!

Δεν μπορώ να ζω συνέχεια σα νά’μαι πάνω στη σκηνή!

Να φαίνονται όλα μου!

Κάθε ασκήμια μου

κάθε μου σκόνταμμα!

Δεν μπορώ να ζω συνέχεια κάτω από προβολείς!

Κατάλαβέ το.

Μην κλαις.

Δεν μπορώ να ζήσω μαζί σου.

Είσαι πάρα πολύ όμορφη»

Μίλαν Κούντερα, Μονόλογοι

μτφ Ανδρέας Τσάκαλης

Μεσ’ από το βάθος των καλών καιρών
οι αγάπες μας πικρά μάς χαιρετάνε.

Τι θέλει ο λαός αυτός ο αποβλακωμένος,
που μασκαράς ξεκάλτσωτος εβγήκε στο σεργιάνι,
κι εδώ κι εκείθε πιλαλά καταμουντζουρωμένος;
Δεν θέλει τίποτα, καλό μουντζούρωμα του φθάνει
Μουντζούρα για τη μούρη του και άλλο δεν γυρεύει,
ο ίδιος μασκαρεύεται αντί να μασκαρεύει.

Ποτέ τους Κυβερνήτας του δεν θέλει να πειράξει,
κι αν κάποτε με τ’ όνομα του κλέφτη τους στολίζει,
όμως ως κάτω χαιρετά του κλέφτη το αμάξι,
και με τα δυο του γόνατα εμπρός του γονατίζει.
Έπειτα ο κυρίαρχος έχει κι αυτή τη χάρη,
να τρέμει για τη φυλακή, να φεύγει το στιλιάρι.

Μπορεί να μουντζουρώνεται με τιγανιού μουντζούρα,
να γίνεται και γάδαρος, να σέρνεται, να σέρνει,
αλλ’ όχι να φορεί ποτέ και άρχοντος φιγούρα….
δεν αγαπά να δέρνεται, δεν αγαπά να δέρνει.
Αφού αφήνει φανερά καθένας να τον κλέβει,
τι θα κερδίσει τάχατε και αν τους μασκαρεύει;

Για δέτε τι ξεκάλτσωτοι, για δέτε τι μουντζούρα!
για δέτε κι έναν απ’ εδώ με μια κοντή βελάδα,
για δέτε κι άλλον απ’ εκεί με ψεύτικη καμπούρα…
Μπορεί κανείς να μη γελά σε τόση εξυπνάδα;
Γελά ο τάδε κύριος κι η δείνα η κυρία,
μα ξεκαρδίζομαι κι εγώ από την… αηδία.

Γιώργος Σουρής