Μεγάλωσα με την ιδέα της Κωνσταντινούπολης. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι από τη μάνα μου είναι όταν πηγαίναμε για την Κονστάντσα, που σταμάτησε το πλοίο στην Πόλη και είδε η μάνα μου την Αγιά Σοφιά και δάκρυσε. Τη θυμάμαι να κλαίει. 

Και όχι σε μια πόλη του αύριο όπως θα φάνταζε πολύ πιο ωραία ο τίτλος. Η οποία βρίσκεται στην Ευρώπη. Βρίσκεται στην Ελλάδα. Και όχι στα ξεχασμένα ορεινά αλλά μάλλον στα ξεχασμένα βόρεια. Δύσκολο να το φανταστεί κανείς.

Στις ακτές της Νάπολης, στη νότια Ιταλία ένα πανέμορφο νησί γεμίζει ντόπιους και ξένους κάθε καλοκαίρι που θέλουν να απολαύσουν πεντακάθαρα νερά και φρέσκο ψάρι σε ένα άκρως ειδυλλιακό και πολύχρωμο σκηνικό.

Στη Συλβίνα Μπούλριτς

Το γνώριζαν οι απροσπέλαστοι μαθητές του Πυθαγόρα:

Σύννεφα... Έχω συνείδηση του ουρανού σήμερα, γιατί υπάρχουν μέρες που δεν τον κοιτώ μα πιο πολύ τον νιώθω, ζώντας μέσα στην πόλη κι όχι στη φύση της οποίας αποτελεί μέρος.

Γιατί να μην είναι όλα μια αλήθεια απόλυτα διαφορετική, χωρίς θεούς, χωρίς ανθρώπους, χωρίς αιτίες;

Σκέλεθρο, τρέμεις; Θα έτρεμες ακόμη περισσότερο αν ήξερες πού σε πηγαίνω.  - Τυρέν (Γάλλος στρατηγός (1611-1675), που έλεγε αυτό στον εαυτό του πριν από κάθε μάχη.)

«Είχα ένα χαμόγελο τεντωμένο σαν τόξο, λουλούδι δεν κρατούσα. Το να γράφω δεν ξέρω αν είναι αντίσταση στη φθορά.

Δεν περίμενα ότι θα συμβεί και όμως, ο κυνισμός και η χυδαιότητά τους, ακόμη και τώρα εξακολουθεί να με εκπλήσσει. Τους βλέπω να ανακοινώνουν το σαβανόμετρο, να το υπερασπίζονται, να κοροϊδεύουν αναίσχυντα και νομίζω ότι είμαι σε κηδεία και κάποιος προσβάλλει τον νεκρό.

Καμιά φορά οι δυνάμεις μας μας ωθούν τόσο μα­κριά πού δεν μπορούμε πιά να υποφέρουμε τις αδυναμίες μας και φθίνουμε από αυτό.