Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), είναι μια από τις πιο κοινές διαταραχές νευροβιολογικής φύσης στην παιδική ηλικία. Η προσοχή των παιδιών με ΔΕΠΥ μοιάζει με φύλλο που το παίρνει ο άνεμος, η σκέψη τους σκορπίζει και η υπομονή δεν είναι αρετή που τα χαρακτηρίζει.

Ο τρόπος που θα χειριστούμε μια κατάσταση έχει να κάνει με την προσωπικότητά μας και τις στρατηγικές αντιμετώπισης που έχουμε αναπτύξει εξελικτικά μέσα από τις εμπειρίες που αποκτήσαμε. Σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει η οικογένεια και η ανατροφή που έχει λάβει το άτομο ως παιδί. Για παράδειγμα, υπάρχουν υπερπροστατευτικές οικογένειες όπου υπερεκφράζεται το συναίσθημα και επικρατεί άγχος, οικογένειες στοργικές όπου κυριαρχεί η ηρεμία και η ασφάλεια, καθώς και αδιάφορες οικογένειες όπου ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά συναισθήματα του παιδιού τυγχάνουν αναγνώρισης.

Ένα νέο σχολείο-φάρμα, χωρίς μαθήματα, χωρίς διάβασμα, που μαθαίνει στα παιδιά να είναι κοντά στα ζώα, να φροντίζουν φυτά, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν το χώμα, πήρε το Α’ βραβείο σε έναν διεθνή αρχιτεκτονικό διαγωνισμό στη Ρώμη, το AWR.

Παρασκευὴ εἶναι σήμερα θὰ πάω στὴ λαϊκὴ
νὰ κάνω ἕναν περίπατο στ᾿ ἀποκεφαλισμένα περιβόλια
νὰ δῶ τὴν εὐωδιὰ τῆς ρίγανης
σκλάβα σὲ ματσάκια.

Ἀποροῦν κάθε φορὰ οἱ ξενοδόχοι
ποὺ ζητῶ μονόκλινο δωμάτιο στὴν πρόσοψη.

Μὲ κοιτάζουν σὰν ν᾿ ἀπαιτῶ θάνατο μὲ θέα.

Ανάμεσα νύχτας κι αυγής

σφηνωμένη βρήκα την άωρη ώρα.

Ασεβής ευθυμία πουλιών με ξύπνησε τόσο νωρίς

και βγήκα στων σκοταδιών την άμπωτη.

Η Cecilia Levy έχει βρει μια νέα χρήση για τα παλιά βιβλία και κόμικς. Αντί να τα πετάξει ή να τα αφήσει σε αχρηστία, ο Σουηδέζα καλλιτέχνις τα μετατρέπει σε όμορφα έργα τέχνης από χαρτί. Το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει με την προσοχή στη λεπτομέρεια και υποδηλώνει όπως λέει και η ίδια τη μεγάλη της αγάπη για τη λογοτεχνία.

Ε, εσύ. Σε σένα μιλάω, ναι. Θα σου πω δυο λόγια που σκέφτηκα χθες βράδυ. Ή πριν κάποια χρόνια. Ή που θα σκεφτώ στο μέλλον, αιώνες μετά. Δεν έχει σημασία, ο χρόνος είναι αδιάφορος. Αυτό που έχει σημασία είναι να δώσεις βάση. Γιατί, ξέρεις, δε ξηγιέσαι καλά, φίλος. Δε ξηγιέσαι καθόλου καλά. Όχι απέναντι μου – απέναντι σε σένα τον ίδιο. Καλά θα κάνεις να μ’ ακούσεις λοιπόν.

Θα 'θελα να μπορούσα να τριγυρίσω σε κείνα τα πανύψηλα, αιχμηρά βουνά, όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν από δίψα και κρύο, να γνωρίσω την "εξωχρονική ιστορία", τον απόλυτο χώρο και χρόνο, όπου δεν υπάρχουν μήτε ανθρώπινα όντα, μήτε ζώα, μήτε βλάστηση, κι όπου μπορεί κανείς να τρελαθεί απ' τη μοναξιά.

Να βρεθώ εκεί όπου οι άναρθρες κραυγές έχουν αντικαταστήσει την ομιλία κι όλα είναι αδέσμευτα, απεριόριστα, ελευθερωμένα από τη συνάρτησή τους με το χρόνο.

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.

Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.